Η στάση της γερμανικής κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας μας, εγείρει σωρεία ερωτημάτων σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εμμονή της στην αυστηρή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και οι παλινδρομήσεις της καγκελαρίου κ. Μέρκελ στην προσπάθεια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης να στήσουν το μηχανισμό υποστήριξης της Ελλάδας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις άγριες επιθέσεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και να εξασφαλίσει δάνεια στις διεθνείς αγορές με λογικούς όρους, δεν αποτελούν μόνον ένδειξη αλλά επιβεβαιώνουν περίτρανα πως η Γερμανία ακολουθεί, τα τελευταία χρόνια, δική της πολιτική στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δυσκολεύεται αφάνταστα να βρει τους ρυθμούς της.
Η άποψη πως η κυβέρνηση της κ. Μέρκελ αποφεύγει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο θέμα σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, λόγω των επικείμενων περιφερειακών εκλογών στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, στις 9 Μαΐου, γιατί φοβάται πως η απόφασή της να στηρίξει οικονομικά την Ελλάδα θα επηρεάσει αρνητικά την ψήφο των εκλογέων σε βάρος του κόμματος και θα στερηθεί έτσι την πλειοψηφία στην Άνω Βουλή, απαραίτητη για τη νομοθετική λειτουργία της κυβέρνησης, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Είναι μάλλον η αφορμή και όχι η αιτία της αρνητικής στάσης της Γερμανίας απέναντι στο πρόβλημα της χώρας μας.
Οι συνεχείς καταγγελίες των γερμανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε βάρος της Ελλάδας, αρχής γενομένης από το κατάπτυστο εξώφυλλο με το άγαλμα της Αφροδίτης και το γνωστό «δάκτυλο» και το άκρως δυσφημιστικό για τους Έλληνες άρθρο του συντηρητικού περιοδικού «FOCUS» και την ανεκδιήγητη πρόταση στελέχους του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της κ. Μέρκελ, να βγάλει η Ελλάδα στο σφυρί ορισμένα από τα νησιά της, προκειμένου να ξεχρεωθεί, υποκρύπτουν τη νέα στρατηγική που προσπαθεί να εφαρμόσει το οικονομικο-πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Γερμανίας, στόχος της οποίας είναι, ως φαίνεται, η επαναδιαπραγμάτευση του ρόλου της Γερμανίας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μετά την κατάρρευση του πάλαι ποτέ «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη διάλυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR), το Νοέμβριο του 1989, ετέθη επί τάπητος το θέμα της επανένωσης της Γερμανίας, προοπτική που κάθε άλλο παρά εύρισκε σύμφωνες τόσο τις Ηνωμένης Πολιτείες της Αμερικής και την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας κ. Θάτσερ όσο και την κυβέρνηση της Γαλλίας. Δικλείδα ασφαλείας για την αντιμετώπιση των όποιων ρεβανζιστικών προθέσεων της Ενωμένης Γερμανίας στο μέλλον, θεωρήθηκε η πλήρης ενσωμάτωσή της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, μια και η πανίσχυρη γερμανική οικονομία αποτελεί έτσι κι αλλιώς την ατμομηχανή της Ε.Ε.. Η Γερμανία δέχθηκε να θυσιάσει το ισχυρό νόμισμά της, το μάρκο, και να προσχωρήσει, πάντα βέβαια με το αζημίωτο, στη ζώνη του Ευρώ, μια και ως κατεξοχήν εξαγωγική οικονομία, επωφελούνταν τα μέγιστα από το κοινό νόμισμα. Ως γνωστόν, το ποσοστό συμμετοχής της Γερμανίας στον κοινό κορβανά της Ε.Ε. είναι το υψηλότερο, γεγονός που, κατά καιρούς, το χρησιμοποιούν τα γερμανικά ΜΜΕ, προκειμένου να χειραγωγήσουν τη γερμανική κοινή γνώμη, όπως στην προκειμένη περίπτωση με αφορμή το πρόβλημα της Ελλάδας.
Μετά μια περίοδο συναινετικής πολιτικής, με πρωταγωνιστές τον Γάλλο πρόεδρο Μιτεράν και τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, η Ε.Ε. φάνταζε να ξεπερνά τις βρεφικές της αδυναμίες και να προχωρεί ακάθεκτη. Το όραμα μιας Ενωμένης Ευρώπης με τη Γερμανία ως ισότιμο μέλος και όχι υπό τη Γερμανία δεν άφηνε ασυγκίνητους τους Ευρωπαίους πολίτες. Όμως, κάτω από την πίεση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής λαίλαπας, αντί να προωθηθεί και να υλοποιηθεί πρώτα ο στόχος της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, βασική προϋπόθεση για την ουσιαστική σύγκλιση των λαών, η Ε.Ε. μετεξελίχθηκε σε ανεξέλεγκτο Ελντοράντο του χρηματιστικού κεφαλαίου, πάντα υπό τη σκιά των μάγων του Λευκού Οίκου της Ουάσιγκτον, οι οποίοι, υπογείως αλλά και φανερά, υπέσκαπταν και συνεχίζουν να υποσκάπτουν τις όποιες προοπτικές μετεξέλιξης της Ε.Ε. σε πολιτική οντότητα ελεύθερων λαών και πολιτών, εκμεταλλευόμενοι, κυρίως, τις εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε., με «Δούρειο Ίππο» πάντα τη «Γηραιά Αλβιώνα» και ξεπεσμένη σήμερα Μεγάλη Βρετανία.
Η κρίση που ξέσπασε το Σεπτέμβρη του 2008 στους κόλπους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με επακόλουθο την οικονομική ύφεση στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Δύσης, άλλαξε άρδην τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα και στην Ε.Ε.. Η εμφάνιση των αναδυόμενων οικονομιών, όπως της Κίνας, των Ινδιών και της Βραζιλίας, το τεράστιο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αλλά και της Ιαπωνίας κλπ., οδήγησαν στο ανακάτεμα της παγκόσμιας εξουσιαστικής τράπουλας. Σημειωτέον ότι η οικονομική σταθερότητα των ΗΠΑ εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τη στάση που θα κρατήσει στο μέλλον η Κίνα, γνωστού όντος ότι η χώρα αυτή διαθέτει κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ αξίας μεγαλύτερης από το 1 τρισ. δολάρια!
Ενόψει αυτών των εξελίξεων, με αφετηρία τη χρηματοπιστωτική κρίση που τείνει να εξελιχθεί πλέον σε κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η Γερμανία, επωφελούμενη αυτή τη συγκυρία, εφαρμόζει στον ευρωπαϊκό χώρο ένα είδος οικονομικού ολοκληρωτισμού, σε βάρος κυρίως των αδύνατων χωρών-μελών της Ε.Ε., αληθωρίζοντας προς τη Ρωσία του Πούτιν, την οποία, ως φαίνεται, θέλει να προσεταιριστεί στην υλοποίηση των σχεδίων της για την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της στην Ευρώπη αλλά στον κόσμο ευρύτερα. Η Ρωσία διαθέτει, ως γνωστόν, τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου και διαδραματίζει πλέον κεντρικό ρόλο στον ενεργειακό τομέα, στερείται, ωστόσο, ακόμη της απαραίτητης σύγχρονης βιομηχανικής τεχνολογίας, την οποία διαθέτει η Γερμανία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Γερμανία ήταν η πρώτη που προώθησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, συμφώνησε με την είσοδο των πρώην σοσιαλιστικών χωρών (Πολωνία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Βαλτικές χώρες κλπ..) στο ΝΑΤΟ και προώθησε στη συνέχεια την ένταξή τους στην Ε.Ε., αποσκοπώντας έτσι στη διεύρυνση της πολιτικής και οικονομικής της επιρροής. Ακούγεται, ότι πρόκειται για μια νέα εκδοχή της γνωστής γερμανικής στρατηγικής του «ζωτικού χώρου» προς Ανατολάς, χρησιμοποιώντας, τούτη τη φορά, όχι τη στρατιωτική αλλά την οικονομική της ισχύ και εργαλειοποιώντας την εσωτερικά κατακερματισμένη και προοπτικά υπό την κηδεμονία της Γερμανίας Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μόνον ένα από τα πολλά στην εποχή μας κυκλοφορούντα εφιαλτικά σενάρια.
