Όπως καταλάβατε...
«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος (...). Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι (...). Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος...». Και μεις ως άλλοι... Οδυσσέοι, έχουμε πολύ κουπί να τραβήξουμε.
Και για να μας τα πει όλα αυτά ο Γιώργος ο Παπανδρέου και να τα εμπεδώσουμε, πήρε το μεγάλο δρόμο, θαλασσοπνίγηκε κι έφτασε στο Καστελόριζο, ενώ κανονικά, έτσι λογοτεχνικά και ποιητικά που μας τα ’πε, στην Ιθάκη θα ’πρεπε να πάει. Κι αναρωτιόμασταν τι του ’ρθε και σηκώθηκε και πήγε στο Καστελόριζο. Ή για να μην τον φτάνουν και του ’ρθει καμία αδέσποτη, πήγε στο ακριτικό Καστελόριζο να μας κάνει το διάγγελμα και να μας πει επισήμως αυτό που ήδη γνωρίζαμε, παρότι μέχρι και χθες μας έλεγαν οι κυβερνώντες ότι «αν» και «εφόσον» και «όταν» χρειαστεί. Ε λοιπόν το «αν» και «εφόσον» και «όταν» ήταν... χθες και ο Γιώργος αποφάσισε την ημέρα της γιορτής του να μας το κάνει δώρο. Αντί, τέλος πάντων, να του χαρίσουμε εμείς κάτι.
Και πού; Με φόντο το... φούντο που παίρνει η χώρα. Πήγε και στάθηκε μπροστά στη θάλασσα και αυτή είχε ως φόντο για να μας κάνει τις ανακοινώσεις. Διότι, ως γνωστόν, «το πέλαγο είναι πικρό, γέλιο μαζί και δάκρυ». Και κει «δανείστηκε» λίγο από τον Καβάφη, λίγο από Ομήρου Οδύσσεια και μας είπε και επισήμως ότι βγήκαμε στο δρόμο προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και ξέρετε τι δρόμος είναι αυτός; Στρωμένος με αγκάθια. Για να μην πω με εκείνα τα μακρόστενα πράσινα οπωροκηπευτικά.
Έχουμε φάει τόσες απανωτές σφαλιάρες τον τελευταίο καιρό, που έχουμε γίνει κανονικοί καρπαζοεισπράκτορες. Ούτε το γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι, ούτε τίποτα δεν έπιασε και δεν «τρόμαξε» αγορές και κερδοσκόπους. Πετάνε-πετάνε τα spredsανεξέλεγκτα, ανεβαίνουν μαζί τους και τα επιτόκια, ανεβαίνει το έλλειμμα στο 13,6%, όπως έχουν την καλοσύνη να μας πληροφορήσουν και φάγαμε και έναν ωραιότατο υποβιβασμό από έναν οίκο, του οποίου η ανοχή εξαντλήθηκε. Και δεν μπορεί μέσα σ’ όλα αυτά, όλους αυτούς τους μήνες, να μην υπάρχουν και ευθύνες χειρισμού της κυβέρνησης για τη δυσχέρεια δανεισμού που έχει η χώρα. Σαφέστατα υπάρχουν. Φταίνε οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι, και πάει λέγοντας, αλλά σίγουρα φταίει και η διαχείριση της κατάστασης από τους παρόντες που μας έφτασε στο χείλος της... Αναβύσσου!
Κι αφού είδαν και απόειδαν ότι δεν υπάρχει φως από πουθενά, ούτε ένα μήνα μετά τη λήψη απόφασης για το μηχανισμό στήριξης Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., χτυπάμε την πόρτα και ζητάμε βοήθεια. Και το θέμα δεν είναι ότι τη ζητάμε, το θέμα είναι «πόσο» και «πώς» θα την πληρώσουμε. Και όπως όλα δείχνουν θα την πληρώσουμε ακριβά. Με άμεσες κοινωνικές επιπτώσεις, οι οποίες θα πλήξουν τα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα, κυρίως, και θα ποδοπατήσουν κεκτημένα δικαιώματα.
Είναι προφανές ότι με τις ευθύνες που βαραίνουν όλους και τους προηγούμενους και τούτους, η συγκεκριμένη επιλογή έλαβε τα χαρακτηριστικά μονόδρομου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι ένας αδιέξοδος μονόδρομος. Και έτσι από το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου, φτάσαμε στο «λεφτά υπάρχουν στο Δ.Ν.Τ.» του κ. Παπανδρέου.
Αλλά, ακόμη και τώρα που η Αθήνα ζήτησε επισήμως τη χρήση του μηχανισμού στήριξης, η Γερμανία απαντάει με μισόλογα και όρους επί των... όρων, που ήδη έχουν τεθεί. Αυτό τουλάχιστον έσπευσε χθες να μας πει η Άνγκελα, η οποία είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Παπανδρέου, σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση του Έλληνα πρωθυπουργού. Καβούρια έχει η τσέπη της, η προεκλογική, και να δούμε πώς θα δώσει. Γιατί η Γερμανία είναι και η πρώτη που θα δώσει.
Όσο για το Δ.Ν.Τ., ας πούμε ότι κατ’ ουσίαν βρισκόμαστε πάλι υπό κατοχή. Κατοχή του Δ.Ν.Τ. υπό γερμανική κηδεμονία. Ε ρε γλέντια!
