Ναι, σωστά τα λέει. Μπλόφα δεν έκανε. Εκβιασμό έκανε. Άλλο τώρα που του γύρισε μπούμερανγκ, και το ’παθε όπως ο τσοπανάκος με τον λύκο και τα πρόβατα. Θυμάστε, εκείνον τον τυπάκο, που κάθε τρεις και δύο για να κάνει πλάκα φώναζε: «Τρεχάτε χωριανοί λύκοι τρώνε τα πρόβατά μου». Τρέχανε αλαλιασμένοι οι χωριανοί να βοηθήσουνε και με το που φθάνανε, τον βρίσκανε να ξεραίνεται στα γέλια, με την πλάκα που τους έκανε και αυτοί τσιμπάγανε. Αλλά, μια μέρα, πώς το ’φερε η κατάρα, πήγε πράγματι ο λύκος. Διότι «λύκος μαύρος και κακός του πατέρα του καημός», τα ’χουμε πει αυτά τα πράγματα. Πήγε λοιπόν ο λύκος ο κακός κι άρχισε να... μασουλάει τα πρόβατα. Αρχισε να φωνάζει πανικόβλητος ο τσοπανάκος: «Τρεχάτε χωριανοί λύκοι τρώνε τα πρόβατά μου», αλλά... Αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Δεν κουνήθηκε κανείς χωριανός, διότι νόμιζαν ότι επρόκειτο για μια ακόμα πλάκα. Κι έτσι, ο λύκος την έκανε ταράτσα, έζησε αυτός καλά και ο τσοπανάκος μη χειρότερα.
Ε, κάπως έτσι την πάτησε και ο Γ. Παπανδρέου - τσοπανάκος, με την επίκληση του Δ.Ν.Τ. - λύκου προς τους χωριανούς - εταίρους.
Αλλωστε από την αρχή που ξεκίνησε αυτό το λακιρντί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκ μέρους του Ελληνα πρωθυπουργού, και με την τροπή που είχαν αρχίσει να παίρνουν τα πράγματα, είχαμε επισημάνει από τούτη δω τη θέση ότι το «παιχνίδι» που έπαιζε θα μπορούσε να γίνει μπούμερανγκ.
«Οπέρ και εγένετο».
Προκειμένου λοιπόν να «εκβιάσει» εμμέσως πλην σαφώς τους εταίρους, να πάρουν μία χειροπιαστή απόφαση - πρωτοβουλία, στήριξης της ελληνικής οικονομίας, άρχισε να επικαλείται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ (λες και ήταν φαρμακευτική δοσολογία) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
«Κι αν χρειαστεί θα πάμε στο Δ.Ν.Τ.», «κι αν δεν έχουμε βοήθεια θα πάμε στο Δ.Ν.Τ.», «και δεν αποκλείουμε την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ.», και άλλες παρόμοιες, κατά ριπάς, πρωθυπουργικές δηλώσεις που έβλεπαν καθημερινά το φως της δημοσιότητας.
Ε, είπανε και οι εταίροι, αφού πια τόσο πολύ του αρέσει του Ελληνα πρωθυπουργού το Δ.Ν.Τ., άστον να πάει. Κι όχι μόνον, κάτσε να του δώσουμε κι ένα σπρώξιμο να πάει στα σίγουρα και με τους δικούς μας όρους. Διότι βεβαίως, αφού σε αυτή την περιβόητη «στήριξη» ενέχεται κατά το μέγιστο μέρος η Ε.Ε. και θα έχει λόγο και η ίδια. Δεν θα είναι το θέμα εντελώς ανεξέλεγκτο. Και ουτοπώς - πιστεύουν οι εταίροι - ότι θα μπορέσει να διασφαλιστεί και το ευρώ. Πράγμα που δεν είναι καθόλου σίγουρο, αλλά πάντως είναι πιο σίγουρο, από το να πήγαινε μόνη της η Ελλάδα να χτυπήσει την πόρτα του Δ.Ν.Τ.
Δεν ξέρουμε, καθόλου δεν ξέρουμε, αν η Ε.Ε. από μόνη της θα είχε καθίσει να σκαρφιστεί αυτή τη «μικτή λύση» αν δεν τους έδινε αυτή την... καλή ιδέα ο Γ. Παπανδρέου. Το πολύ - πολύ η Αγγελικούλα κ. Μέρκελ που τόσο μας... στάθηκε να μας πέταγε εκτός ευρωζώνης χωρίς πολλές - πολλές τσιριμόνιες και να μας άφηνε να πάμε όπου στον άνεμο θέλουμε. Εδώ και με τη «μικτή» λύση που εν τέλει προκρίθηκε κατόπιν πιέσεων, έδειξε και δείχνει τέτοια δυσκοιλιότητα. Και κατ’ επανάληψιν με τη μία ή την άλλη δήλωση μας έδειξε και τον δρόμο εξόδου από τον ευρωζώνη. Είναι η χαρακτηριστική περίπτωση αυτού που λέμε «άμα έχεις τέτοιους φίλους (εταίρους εν προκειμένω) τι τους θέλεις τους εχθρούς».
Τώρα λοιπόν, και αφού γίνανε όσα γίνανε, όπως γίνανε και φυσικά προετοιμάζοντας το έδαφος για να φάμε το αγγούρι (με το μπαρδόν) του Δ.Ν.Τ., ο Γ. Παπανδρέου, έρχεται και δηλώνει: «Δεν έκανα μπλόφα όταν έλεγα για το Δ.Ν.Τ.». Και επαναλαμβάνω: μπλόφα μπορεί να μην έκανε, εκβιασμό έκανε, αλλά δεν του βγήκε και τον οδήγησε σούμπιτο να του χτυπάει την πόρτα. Και αυτή είναι η πραγματικότητα.
Τώρα βέβαια υπάρχει σε κάτι τοίχους γραμμένο ένα σύνθημα: «πραγματικότητα δεν σ’ έχω πια ανάγκη». Ε, μπορεί να είναι και αυτή μια επιλογή. «Στρουθοκαμηλισμός», λέγεται.
