Η κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος και ότι θα πράξει ό,τι είναι απαραίτητο για την ανάταξη της οικονομίας της χώρας, αν και γνωρίζει πως αυτό που θεωρεί απαραίτητο δεν είναι τίποτα άλλο από τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Συνταγές, που ουδεμία σχέση έχουν με το σοσιαλισμό (έστω κι αν ο πρωθυπουργός λέει πως αισθάνεται πιο σοσιαλιστής!!!) ή έστω με τη σοσιαλδημοκρατία, οι οποίες από τους περισσότερους αναλυτές θεωρούνται αδιέξοδες και θα προκαλέσουν όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και κοινωνικές εκρήξεις.
Ήδη, η ελληνική κυβέρνηση έχει στο τραπέζι το περίστροφο που επιζητούσε, δηλαδή το μηχανισμό στηρίξεως, ο οποίος, όμως, επιτρέπει την ανάμιξη στα της ευρωζώνης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Εν προκειμένω, καθώς ομιλούμε για πολιτικό κόστος και για ΔΝΤ, ας καταγράψουμε δύο σημαντικές εξελίξεις:
Στην Ουγγαρία, οι κυβερνώντες, από το 2002, σοσιαλιστές, υπέστησαν κατακρήμνιση στις εκλογές της παρελθούσης Κυριακής (με ποσοστό 19,3%, έναντι 43% των προηγουμένων εκλογών, μόλις και μετά βίας απέσπασαν τη δεύτερη θέση από τα «νύχια» της ανησυχητικά ενισχυμένης Ακροδεξιάς, η οποία πήρε το 16,6% των ψήφων) η δε Κεντροδεξιά σάρωσε με ποσοστό 52,8%.
Η Βουδαπέστη για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση προσέφυγε στο ΔΝΤ, πήρε κάποια δάνεια και έβαλε τη θηλιά στο λαιμό της.
Όλοι οι αναλυτές λένε πως τα κεντροδεξιά πανηγύρια στην Ουγγαρία δεν θα κρατήσουν πολύ, διότι ολόκληρη η πολιτική ατζέντα της νέας κυβερνήσεως στηρίζεται στη, μη εδραζομένη στην πραγματικότητα, υπόσχεσή της να επαναδιαπραγματευθεί τους σκληρούς όρους που συνόδευσαν τα δάνεια του ΔΝΤ και τραπεζών από κράτη της ΕΕ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η «συνταγή» του ΔΝΤ οδήγησε πέρυσι την υποτίθεται «διασωθείσα» Ουγγαρία σε οικονομική συρρίκνωση κατά 6,3%.
Εξάλλου, ο σοσιαλιστής Ντομινίκ Στρος Καν - που φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί - Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ, σε συνέντευξή του σε αυστριακό περιοδικό, προεξόφλησε το τι μας περιμένει αν θα καταφύγουμε σε δανειοδότηση από το Ταμείο του.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους Ελληνες από το να γίνουν ανταγωνιστικοί. Το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο για την Ελλάδα παραμένει ο αποπληθωρισμός. Αυτό σημαίνει μείωση μισθών και τιμών. Και αυτό είναι ακριβώς που συνέστησε και σωστά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τόνισε ο κ. Καν.
Ο Διευθυντής του ΔΝΤ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, προτρέποντας έμμεσα να γίνουν περικοπές μισθών και στον ιδιωτικό τομέα χάριν της ανταγωνιστικότητας...
«Το κράτος μπορεί να μειώσει τους μισθούς μόνο στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Γι' αυτό και το σχέδιο της ΕΕ, το οποίο εγκρίνει και το ΔΝΤ, είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους Ελληνες, από το να γίνουν ανταγωνιστικοί», τονίζει και ζητεί επίσης μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για να αντιμετωπιστεί η κρίση του δημόσιου χρέους.
Ας σημειωθεί ότι αυτές οι συνταγές του κ. Στρος Καν μοιάζουν με εκείνες που υιοθετήθηκαν και προκάλεσαν την ύφεση του '30 και τον ιαπωνικό αποπληθωρισμό της δεκαετίας του '90.
Η απόφαση για το μηχανισμό στηρίξεως της οικονομίας επιτρέπει δύο ακόμη επισημάνσεις:
Η προσφυγή στο μηχανισμό αυτό, δηλαδή ΕΕ και ΔΝΤ, λαμβανομένων υπόψη και των δηλώσεων του Ντομινίκ Στρος Καν, σημαίνει νέα οικονομικά μέτρα και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις εις βάρος των εργαζομένων.
Η δε εμπλοκή του ΔΝΤ σημαίνει επί της ουσίας αμερικανική εμπλοκή στα χωράφια της ευρωζώνης και ως εκ τούτου αποτελεί μόνιμη απειλή για την Ευρώπη.
Εξάλλου, στην Αθήνα θα εγκατασταθεί μια «παρακυβέρνηση» από τις Βρυξέλλες και αυτό θα είναι καταστροφικό για μια κυβέρνηση, όπως η σημερινή, που επιμένει να δηλώνει (στα λόγια) πιστή στο σοσιαλισμό.
Αυτό σημαίνει πως η οικονομική πολιτική δεν θα ασκείται από τους υπουργούς, αλλά από τους επιτηρητές (δηλαδή τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον) της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι οποίοι θα ελέγχουν κάθε εκταμίευση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Όσο κι αν το προσπαθήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να πείσει την κοινωνία πως αν συμβεί αυτή η εξέλιξη δεν θα φταίει εκείνος, αλλά η προηγουμένη κυβέρνηση, ούτε να λέει στους εργαζομένους «μην τα λέτε σε μένα, πείτε τα σε αυτούς», δηλαδή τους επιτηρητές της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι οποίοι, φυσικά, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από εργασιακά αιτήματα, αλλά βλέπουν μόνο νούμερα...
Και εδώ μπαίνει το πολιτικό κόστος.
Και αυτό δεν είναι δυνατόν να μην το προσμετρήσει ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν είδε τι συμβαίνει στην Ουγγαρία, κι όταν έχει ενώπιον του νέους γύρους απεργιακών κινητοποιήσεων από πολλούς επαγγελματικούς κλάδους που αντιδρούν στα οικονομικά μέτρα και στις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα.
Και σε ζητήματα που αφορούν στην τσέπη των εργαζομένων και των συνταξιούχων, η οποία αδειάζει μέρα με τη μέρα, επικοινωνιακά τεχνάσματα και υπερπροβολές, όπως αυτή της επιτυχίας του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη (και των πάσης φύσεως συν αυτώ, εντός και εκτός της χώρας) με την τρομοκρατία, δεν περνάνε πια, πόσο μάλλον όταν η ανασφάλεια των πολιτών στην καθημερινότητά τους αυξάνεται και βιώνουν την πραγματική τρομοκρατία που είναι αυτή της ανέχειας, των απολύσεων και της φτώχειας.
