Δηλαδή πώς λέμε: «οι συνήθεις ύποπτοι», «οι γνωστοί άγνωστοι», εδώ ταιριάζει γάντι. Κυριολεκτούμε. Διότι όλοι αυτοί που συνελήφθησαν ως μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα» από τις διωκτικές αρχές και «συνήθεις ύποπτοι» ήταν γι’ αυτές και «γνωστοί - άγνωστοι», όπως προκύπτει από τις πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Κατά συνέπεια, αυτό που άμεσα και εύλογα έρχεται να αναρωτηθεί κανείς είναι ένα: αφού τους ήξεραν χρόνια και ζαμάνια, αφού ήταν σεσημασμένοι, αφού κατά διαστήματα τους παρακολουθούσαν, γιατί έπρεπε να γίνουν τόσες τρομοκρατικές ενέργειες, γιατί έπρεπε να τους αφήσουν να «θεριέψουν» και να αποθρασυνθούν, γιατί έπρεπε να έχουμε ακόμη και αίμα για να αποφασίσουν να τους συλλάβουν; Και αν ακολούθησαν τη συγκεκριμένη τακτική με αυτούς, πόσοι άλλοι υπάρχουν σαν κι αυτούς που κυκλοφορούν ελεύθεροι και ασύδοτοι;
Απάντηση, βέβαια, στο πρώτο ερώτημα δόθηκε. Διότι, ειδικά σε ό,τι αφορά στον... αρχιτρομοκράτη (όπως φέρεται τουλάχιστον) εκείνο, τον Ν. Μαζιώτη, ουσιαστικά τον έχουν... μεγαλώσει. Στα γόνατά τους τον έπαιζαν οι της Αστυνομίας από τις αρχές του ’90, οπότε και ξεκίνησε... λαμπρή δράση. Σεσημασμένος, να μπαινοβγαίνει στη φυλακή, να παρακολουθείται, αλλά...
...Αλλά δεν τον είχαν, σου λέει, αξιολογήσει ως τόσο «επικίνδυνο», οπότε τον παρακολούθησαν μεν, αλλά όχι έτσι με ζήλο, και κάποια στιγμή ψιλοβαρέθηκαν κιόλας και σταμάτησαν να τον παρακολουθούν. και οι μεν αστυνομικοί ψιλοβαρέθηκαν, αλλά ο ίδιος διόλου, και ήρθε και «προβιβάστηκε» από απλός αντιεξουσιαστής σε τρομοκράτη. Και δεν ήταν ο μόνος από τους συλληφθέντες που παρακολουθούσαν. Αλλά... χαααλαρά! Και έτσι χαλαρά - χαλαρά και οι τρομοκράτες συνέχιζαν το... έργο κοινωνικής προσφοράς προς το συνάνθρωπο ανυποψίαστο πολίτη.
Και καλά να δεχθούμε ότι τόσα χρόνια δεν είχαν αρκετά στοιχεία για να «δέσουν» τη σύλληψή τους. Αν όμως είχαν ορθά αξιολογήσει τις κινήσεις και τις αντιδράσεις τους και είχαν προσδώσει την απαιτούμενη βαρύτητα, τότε και διαφορετικά θα τους είχαν θέσει υπό την εποπτεία τους και πολύ πιο έγκαιρα θα είχαν οδηγηθεί στη σύλληψή τους. Η εν πάση περιπτώσει, λόγω στενής παρακολούθησης, θα είχαν αποτρέψει ορισμένα πράγματα. Άρα, χαλαρά - χαλαρά επίσης, μπορούμε, εκ των γεγονότων και μαρτυρίων, να διαγνώσουμε και ολιγωρία και έλλειψη βούλησης, η οποία, εν τέλει, βοήθησε στην εκκόλαψη και καλλιέργεια της νέας γενιάς τρομοκρατών.
Τώρα, από ’κεί και πέρα, «κάλιο αργά παρά ποτέ», που λέει ο λόγος. Και μάλιστα, μετά το τελευταίο δολοφονικό χτύπημα, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένα 15χρονο παιδί και το φως του ένα 11χρονο κοριτσάκι. Παρ’ ότι το χτύπημα αυτό, λόγω της εξέλιξης που είχε, παρέμεινε ως αναμενόταν «ορφανό» από τρομοκρατική οργάνωση που θα αναλάμβανε «αξιόπιστα» την ευθύνη. Είτε συνδέεται με τη συγκεκριμένη οργάνωση - όπως υπάρχουν ενδείξεις - είτε όχι, το γεγονός είναι ότι και διασύνδεση υπάρχει και σε κάθε περίπτωση τρομοκρατική ενέργεια είναι, άρα ανήκει στον ίδιο κύκλο. Και τώρα, λέει, έσπευσαν να τους συλλάβουν, γιατί ετοίμαζαν και άλλο χτύπημα και για να αποφύγουν και νέο ρεζιλίκι και πιθανώς και σημαντικότερο, νέα αιματοχυσία (είχαν βάλει στο μάτι την ΕΛ.ΑΣ., το υπουργείο Οικονομικών και την Αρχιεπισκοπή), επέσπευσαν τις προσαγωγές, που τελικά έγιναν συλλήψεις.
Ποιο είναι το... «δίδαγμα»; Ότι χρειάζεται μεγαλύτερη μεθοδικότητα, επιμονή, οργάνωση και υπευθυνότητα, καθώς φαίνεται, για την ύπαρξη αποτελεσμάτων.
Τέλος πάντων, αν όντως ξεκίνησε το... ξεδόντιασμα της νέας τρομοκρατίας, είναι πράγματι ένα σημαντικό, αν και καθυστερημένο, βήμα... Επειδή, όμως, φαίνεται ότι στην Ελλάδα η τρομοκρατία έχει χαρακτηριστικά Λερναίας Ύδρας, κόβεται ένα κεφάλι και αναφύεται ένα άλλο, το άλλο «δίδαγμα» είναι ότι χαλαρότητα δεν... παίζει. Χρειάζεται διαρκής εγρήγορση και, βέβαια, πολύ καλύτερα αντανακλαστικά.
