Φίλος μου, μου έλεγε προ ημερών, πως όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας δεν αποπνέουν μόνον απαισιοδοξία. Κι εγώ ψάχνω, για κάτι αισιόδοξο, αλλά δεν το βλέπω. Από παντού μας εγκλωβίζουν τείχη αξεπέραστα.
Η ανεργία, τα δυσβάσταχτα χρέη, ακόμα και τα βράχια στα Τέμπη, μας χαλάνε το κέφι. Γιατί όλα αναφύονται, σαν αποτέλεσμα ασύγγνωστης έλλειψης υποδομών. Πουθενά νοικοκύρεμα.
Όλοι αισθανόμαστε πως είμαστε θύματα κάποιας ραθυμίας και αβελτηρίας. Νιώθουμε να χάνουμε κι αυτά, που έχουμε. Το σήμερα φαντάζει κακό και το αύριο, χειρότερο.
Ο συνταξιούχος πέρα από τα προβλήματα της ηλικίας του, αισθάνεται στην πρέσα της κρατικής αναλγησίας. Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Εσύ πρώτος θα πληρώσεις τα σπασμένα της κρίσης. Εργάζεσαι στον Ιδιωτικό τομέα; Καθημερινά αντιμετωπίζεις την Δαμόκλειο σπάθη της εργασίας «παρτ τάιμ», της ημιαπασχόλησης, της πίεσης του εργοδότη.
Είσαι έμπορος; Σε τρομάζουν τα κεσάτια. Χάνεις πελάτες, δεν χρηματοδοτείσαι, δεν καταναλώνεις. Ίσως και κάποιο πρωί να βρεις καμένο το μαγαζί σου.
Όσο για τον άνεργο, τρομάζει στη σκέψη πως λίγο απέχει από το να του κόψουν και το επίδομα ανεργίας. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχουν παιδιά, υποχρεώσεις ανάγκες, όνειρα αξεπλήρωτα.
Όλοι μας βρισκόμαστε στη δίνη της κρίσης. Όλοι μας βλέπουμε, όλο και να μικραίνει η πίτα. Κάθε πρωί ξυπνάμε φτωχότεροι στα έχητα, αλλά και στον ψυχισμό μας. Λειψοί στις ανάγκες μας, αλλά και στην αγάντα.
Σήμερα όλοι μας νιώθουμε αδικημένοι. Γεωργοί, Εφοριακοί, υπάλληλοι, συνταξιούχοι … Και πάνω στην προσπάθειά μας, να διεκδικήσουμε, αυτό για το οποίο μας απειλούν, αδικούμε κι εμείς. Παραβλέπουμε ή αδιαφορούμε, με τρόπο τραγικό και ανάλγητο, την αδικία, που προκαλούμε στους άλλους. Οι αγρότες μπλοκάρουν τα περάσματα και νεκρώνουν τη χώρα. Η τάξη των χερσαίων μεταφορών κι αυτοί σκοπεύουν στο δίκιο τους. Απειλούν, φράζουν με τα φορτηγά τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι – ο ευκολότερος στόχος της φορομπηχτικής μηχανής, βλέπουν κι αυτοί να μειώνονται οι αποδοχές τους. Κατεβαίνουν στους δρόμους, εκλιπαρούν, φωνάζουν, αλλά και προκαλούν εμφράγματα, στη διακίνηση των πολιτών, στα μαγαζιά, χάνονται εργατοώρες, πληγώνουν κι αυτοί άθελα την ήδη αιμορροούσα πατρίδα μας.
Σαν να ζούμε σ’ έναν ακήρυκτο πόλεμο. Όλοι εναντίον όλων. Αγρότες εναντίον οδηγών, ξενοδόχοι εναντίον αγροτών, διαδηλωτές εναντίον καταστημάτων, καθηγητές εναντίον μαθητών, μαθητές εναντίον του εαυτού των και οι συμβασιούχοι εναντίον του κράτους. Λές και ήλθε η συντέλεια του κόσμου και ο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Ας ελπίσουμε, πώς οι «λαοπρόβλητοί μας» μάγειροι όλου αυτού του χάους, οι πολιτικοί κάθε χροίας και παράταξης, θα συνέλθουν. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για το κατάντημά μας. Αυτοί ευθύνονται για την πολύμορφη κρίση και χρεοκοπία, που μας βασανίζει (κρίση, πολιτική, ηθική, κοινωνική, κρίση των θεσμών). Αυτοί ενέχονται για τον διασυρμό και το μπάχαλο της Ελλάδας. Αυτοί για τον «λαϊκισμό» τον εκμαυλισμό, την αβελτηρία και τον αμοραλισμό τους. Αυτοί για τις αλόγιστες σπατάλες και τον υπέρογκο δανεισμό.
Πού τη βλέπεις λοιπόν φίλε μου την αύρα αισιοδοξίας. Και δεν είδαμε ακόμα τι κρύβουν στα χαρτιά τους οι Κομισάριοι της Ε.Ε. Κοντός ψαλμός... Γρήγορα θα φανεί.
Να ζητήσουμε από τον Πανάγαθο να μας συνδράμει. Μα απ’ όσα ξέρω ΕΚΕΙΝΟΣ συμπαραστέκεται μόνο σ’ όσους τίμια αγωνίζονται κι έχουν χέρια καθαρά.
