Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Ο κληρικός καλείται να υλοποιήσει το τριπλό αξίωμα του Κυρίου δηλαδή το αξίωμα του λειτουργού, του διδασκάλου και του ποιμένα. Έτσι από τη στιγμή της χειροτονίας του επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη και αποστολή. Με άλλα λόγια κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή του ένα βαρύ σταυρό, ένα ασήκωτο φορτίο αφού στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια πρέπει να είναι λειτουργός, δάσκαλος και ποιμένας. Η ασυνέπεια λόγων και έργων είναι η σημαντικότερη κοινωνική ασθένεια της εποχής μας. «Το δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις» έχει, δυστυχώς, μεγάλες διαστάσεις έχει διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό και έχει παραλύσει τη λειτουργία των θεσμών της κοινωνίας. Κανένας ή σχεδόν κανένας δεν στοιχίζει τη ζωή του και τις πράξεις του σύμφωνα με τα λόγια του και τον επαγγελματικό ρόλο του ή σύμφωνα με το λειτούργημά του. Άλλα λέμε και άλλα πράττουμε και αυτή η αναντιστοιχία, η ασυνέπεια αναιρεί το επάγγελμά μας, το λειτούργημά μας, το ρόλο μας, την αποστολή μας. Ειδικότερα για τους κληρικούς τι σημαίνει λειτουργία; Τι σημαίνει να είσαι λειτουργός; Είναι απλώς μια ευσεβής πράξη που γίνεται από συνήθεια, από «επαγγελματικό» καθήκον ή η πράξη αυτή συνδέεται οντολογικά με την υπόλοιπη ζωή τους; Αυτός είναι ο πρώτος προβληματισμός, εάν δηλαδή η ζωή του κληρικού βρίσκεται σε αντιστοιχία με ότι απαιτεί ο ρόλος του ως λειτουργού του Υψίστου. Καλείται ακόμα ο λειτουργός να είναι δάσκαλος. Τι σημαίνει αυτό; Να ξέρει πολλά γράμματα και να έχει πολλά πτυχία; Η πλατιά βέβαια μόρφωση και Παιδεία δεν βλάπτει, αρκεί να μη μετατραπούν οι κληρικοί σε «διανοούμενους» που διαχέουν στους πιστούς τη σοφία τους και γίνονται «τεχνικά» της τελετουργικής και «τεχνοκράτες» της θεολογικής γνώσης αποκομμένοι από το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και την αποστολή και το βαθύτερο ρόλο της ιεροσύνης τους. Τέλος η κλήση του κληρικού κορυφώνεται στο αξίωμα του ποιμένα. Εδώ κατ’ εξοχήν ισχύει το «ο έχων τούτο σοι δίδωμι» (Πράξ. γ΄, σ). Και εκείνο που έχει να δώσει ο κληρικός δεν είναι μόνον οι ιεροπραξίες και διάφορα... πιστοποιητικά και ληξιαρχικές πράξεις)! Το θέμα της ποιμαντικής αποστολής είναι τεράστιο και δεν λύνεται εύκολα. Και τούτο γιατί οι κληρικοί είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες ποιμαντικής ανανέωσης και έχουν δικαίωμα και καθήκον να συμμετάσχουν οργανικά σ’ αυτήν, κατά το μέτρο των δυνάμεών τους. Ο αιώνας της μαζικής κουλτούρας που έρχεται, η εποχή των ψευδοσωτήρων, της τηλεοπτικής αλαζονείας και του ψεύδους δεν αντιμετωπίζεται με βωβούς υπαλληλίσκους, αποδέκτες εγκυκλίων, αλλά αντιμετωπίζεται από ποιμένες κρυστάλλινης ταυτότητας και υψηλού αισθήματος ευθύνης και τέτοιοι πρέπει να είναι οι κληρικοί της ορθόδοξης λατρείας. Κυρίως όμως πρέπει να προσέχουν ώστε να υπάρχει ισοζύγιο λόγων και έργων στην καθημερινή τους ζωή. Η εκκλησία οφείλει να επενδύσει σ’ αυτόν τον τομέα γιατί έτσι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα που αφορούν στον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα.
