«Χριστός Ανέστη ! Ανοίγουν
και υμνολογούν τα χείλη.
Εχθροί και φίλοι σμίγουν
και γίνονται όλοι φίλοι.
Χριστός στο θρόνο ανέβη
κι η αγάπη βασιλεύει!»
(Αρισ. Προβελέγγιος)
Το χριστιανικό, Πάσχα που εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, είναι ετήσια εορτή αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού ως αποτέλεσμα της σταυρικής Του θυσίας. Είναι, σύμφωνα με λειτουργικό κείμενο της Εκκλησίας, «η κλιτή και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία εορτών εορτή και πανήγυρις έστι πανηγυρέων, εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας». Χαρακτηριστικά είναι και όσα σχετικά έγραψε ο Heiler : Η εορτή της Ανάστασης είναι η εορτή των εορτών, η μεγάλη εορτή της Χαράς. Η Ανατολική Εκκλησία φύλαξε πιστά την παλαιοχριστιανική παράδοση. Αυτή εορτάζει το Πάσχα όχι απλώς ως εκκλησιαστική εορτή, αλλά ως αληθινή λαϊκή εορτή. Ζεί εξολοκλήρου από το μυστήριο της Ανάστασης. Κάθε Κυριακή είναι γι’ αυτήν μία ημέρα της Ανάστασης. Μάλιστα κάθε τελετουργία της Θείας Ευχαριστίας στην Ανατολική Εκκλησία είναι κατ’ ουσίαν μία Πασχαλινή λειτουργία».
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!
Οι είκοσι αιώνες υποκλίνονται μπροστά στο υπερκόσμιο αυτό γεγονός και οι χριστιανοί εορτάζουν την επέτειο του μεγάλου θαύματος με ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια. Είναι το θαύμα των θαυμάτων. Η πηγή χαράς και αγαλλίασης, ψυχικής ευφορίας και πνευματικής ανάτασης. Συμβάν μοναδικό και ασύγκριτο στην ιστορία των αιώνων. Επηρεάζει βαθύτατα την πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας. Γίνεται θεμέλιο και ακρογωνιαίος λίθος μιας πίστης που ξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής και σε εκατομμύρια ανθρώπους εγγυάται Την αιωνιότητα της βασιλείας του Θεού.
Η Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύει τη Θεική Του οντότητα, διαλύει τους μαύρους καπνούς της ψυχόφθορης απιστίας, λαμπρύνει το απέραντο βάθος της υπέρτατης Αλήθειας, καθιστά την Εκκλησία αιώνιο ζωντανό οργανισμό, απομακρύνει τα νέφη των θλίψεων, γλυκαίνει τους πόνους και τις συμφορές, ενθαρρύνει στις δυσκολίες και ενισχύει τις ψυχές στους πνευματικούς αγώνες. Αποτελεί την πανηγυρική επικράτηση του Αγαθού, του οποίου φορέας και εκφραστής υπήρξε ο Χριστός, στην πάλη εναντίον όλων των εκφάνσεων του κακού. Την πάλη Του αυτή και τον υπέροχο Θείο αγώνα Του εναντίον των ισχυρών και σκοτεινών δυνάμεων διαξήγαγε ο Κύριος με θάρρος, πραότητα και καρτερικότητα υποδειγματική.
Το βαθύτατο ανθρώπινο κήρυγμα του Θείου Ναζωραίου, για αγάπη, δικαιοσύνη, ισότητα, κατάργηση της δουλείας και των διακρίσεων, εξόργισε ανήθικους πλεονέκτες, συμφεροντολόγους, υποκριτές και ισχυρούς, που θησαύριζαν σε βάρος των αδύναμων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Και γι’ αυτό το λόγο μίσησαν το Μεγάλο Δάσκαλο της Αγάπης και μεταχειρίστηκαν ποταπά, απάνθρωπα και βάρβαρα μέσα όχι μόνο να τον ταπεινώσουν, αλλά και να απαλλαγούν οριστικά από την παρουσία Του. Και τον οδήγησαν στο μαρτύριο του σταυρικού θανάτου. Ο ακάνθινος όμως στέφανος της Ταπείνωσης έγινε ο Θείος φωτοστέφανος του επιβλητικού θριάμβου Του και ο σταυρός του μαρτυρίου σύμβολο της αιώνιας δόξας Του.
Χριστός Ανέστη! Το μνήμα δεν είναι πλέον σκοτεινό, «καταυγάσθηκε από το φώς της Ανάστασης. Ο Τάφος γίνεται η απαρχή μιας αιώνιας ζωής και ο θάνατος αισιόδοξη δίοδος στην αθανασία. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ κάν αποθάνη, ζήσεται, και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου αποθάνη εις τον αιώνα». (Ιωαν. Ιά 25-26). Και ο Απόστολος των εθνών Παύλος επιβεβαιώνει : «Ο Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Κορινθίους Α΄ ιε - 20).
Χριστός Ανέστη ! Η Ανάσταση του Χριστού είναι η παντοτεινή χαρά του Χριστιανού. Ζωή χωρίς χαρά είναι ανυπόφορη. Και ζωή χωρίς κακίες είναι η μόνη ζωή της αληθινής χαράς. Δεν αρκεί όμως, για τη σωστή ζωή του Χριστιανού και τη σωτηρία της ψυχής του, η αποδοχή της Ανάστασης του Σωτήρα Χριστού. Δε φθάνει να την προσκυνά και να την πιστεύει ακλόνητα. Χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Χρειάζεται και η αφομοίωσή Της με τη δική του πνευματική ανάσταση. Είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσει το μυαλό του από ενδεχόμενες ύποπτες, φθονερές, σκοτεινές και αμαρτωλές ιδέες, να εξαγνίσει την καρδιά του και να αναστηθεί και ο ίδιος ηθικά.
Είναι απαραίτητο να δεχθεί μέσα του το Χριστό και να βιώσει έμπρακτα τη διδασκαλία Του, σαν τον κορυφαίο Απόστολο Παύλο που με την αξιοθαύμαστη ζωή του διακήρυττε: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός (Γαλάτας Κεφ. Β-20).
Και τότε :
«Της συμφοράς το άσειστο λιθάρι
θα το κυλάει ενός χιονάτου αγγέλου η χάρη
και τα τρανά νεκρά και τα τρανά ωραία
θα ξαναπαίρνουν μια ζωή για πάντα νέα»,
όπως ψάλλει στον «Αναστάσιμο Ύμνο» του
ο νεώτερος εθνικός μας ποιητής,
αείμνηστος Κωστής Παλαμάς.
