Στις μέρες μας, πέραν των άλλων, και ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται βαθύτατη κρίση. Δεν είναι μόνο τα πολλά διαζύγια και οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, που το αποδεικνύουν, αλλά και η διαπιστωμένη αδυναμία πολλών οικογενειών να ανταποκριθούν στο βασικό τους ρόλο ως βασικά λειτουργικά κύτταρα της κοινωνίας.
Σίγουρα συμβάλλει σ΄ αυτό και η αλλαγή του τρόπου ζωής, που θέλει τη μητέρα να εργάζεται και εκτός σπιτιού, και τον παππού και τη γιαγιά μακριά απ΄ το σπίτι και αγαπημένα∙ συμβάλλει, επίσης, ο ανταγωνισμός των δύο φύλων, τα διαφορετικά ωράρια εργασίας, η επαναστατική ορμή της νιότης και η αμφισβήτηση των μεγάλων, η χαλάρωση ηθικών αξιών, η υλιστική θεώρηση των πραγμάτων και άλλα.
Ωστόσο, ένας παράγοντας, που συνέβαλε και συμβάλλει ποικιλότροπα στην πετυχημένη λειτουργία του θεσμού της οικογένειας, ήταν και παραμένει η συνήθεια, που, δυστυχώς όσο πάει και ξεθωριάζει, να κάθονται συχνά-πυκνά όλα τα μέλη της γύρω από ένα σοφρά παλαιότερα ή γύρω από ένα τραπέζι σήμερα, προκειμένου να φάνε όλα μαζί το μεσημεριανό ή το βραδινό φαγητό τους. Κάτι τέτοιο για ευνόητους λόγους συνηθίζονταν κατά κανόνα τις Κυριακές, τις γιορτές και αργίες αλλά και όσες φορές τις καθημερινές δεν υπήρχαν λόγοι ανωτέρας βίας, που να εμποδίζουν τη συνεύρεση.
Η συνεύρεση αυτή είχε και έχει την αξία της γιατί: Πρώτα-πρώτα φέρνει, αναγκαστικά, τα μέλη μιας οικογένειας πιο κοντά το ένα στο άλλο και δίνεται, έτσι, σ΄ αυτά η δυνατότητα να επικοινωνούν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να ενημερώνονται για τα προβλήματα, που τα απασχολούν, και να δίνουν λύσεις, να προγραμματίζουν, να συμμετέχουν ενεργά στη λειτουργία του σπιτιού τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται ευκολότερα η συνοχή της οικογένειας και ενισχύεται το ομαδικό πνεύμα των μελών της, στοιχεία απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία της.
Δίνεται, επίσης, η δυνατότητα στους γονείς, εκμεταλλευόμενοι την περίσταση, να ασκούν καλύτερα τον παιδαγωγικό τους ρόλο, ενώ στον παππού και στη γιαγιά, όταν υπάρχουν, να γλυκαίνουν με τη στοργή τους και να διδάσκουν με τα παραμύθια τους.
Η συνήθεια αυτή συμβάλλει, ακόμη, και στην οικονομικότερη λειτουργία της οικογένειας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μάνα μου, όταν, στην προσπάθειά της να μας πείσει για την αναγκαιότητα της συνεύρεσης αυτής, έλεγε: «Αν ο καθένας μας τρώει μόνος του και όποια ώρα επιθυμεί, είμαι αναγκασμένη όλη μέρα να στρώνω και να ξεστρώνω ένα τραπέζι και να πλένω πιάτα, να ετοιμάζω του καθενός ατομική μερίδα, ατομική σαλάτα και ό,τι άλλο έχει το σπίτι, γεγονός που και κουράζει και στοιχίζει περισσότερο απ΄ ό,τι, αν τρώμε όλοι μαζί. Άλλωστε, κάποιες φορές, έχω τη δυνατότητα να μην ξαναμαγειρεύω το βράδυ αλλά να βάζω στο τραπέζι, ειδικά στο βραδινό, ό,τι περισσεύει απ΄ το μεσημεριανό, να κάνω μια σαλάτα κοινή για όλους, να βάζω για συμπλήρωμα κάτι άλλο πιο πρόχειρο και να κυλά το δείπνο χωρίς ιδιαίτερα έξοδα. ″ Τέτοια έλεγε και μας έπειθε.
Και επειδή οι συνευρέσεις αυτές, για να πραγματοποιηθούν, απαιτούνται δεσμεύσεις και επιστροφή στο σπίτι όλων των μελών μια συγκεκριμένη ώρα, θέλοντας και μη συνηθίζουν τα μέλη στον προγραμματισμό και στην οργάνωση του χρόνου έτσι, ώστε όλοι να είναι συνεπείς στο ραντεβού.
Έχουν, όμως, και ένα άλλο καλό οι συνευρέσεις αυτές, ιδιαίτερα για τα παιδιά. Αντί αυτά να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα και ασύδοτα, μέρα και ιδίως νύχτα, και να εκτίθενται σε κινδύνους, που καιροφυλακτούν δίπλα τους, δίδεται η δυνατότητα στους γονείς να επιτυγχάνουν καλύτερα τον έλεγχο των κινήσεών τους. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι, για να είναι αποτελεσματικές οι συνευρέσεις αυτές, το καλό παράδειγμα στο ραντεβού πρέπει να το δίνουν πρώτοι και καλύτεροι οι ίδιοι οι γονείς.
Για όλους αυτούς τους λόγους η αξία του οικογενειακού τραπεζιού είναι πάρα πολύ μεγάλη. Γι΄ αυτό, έστω κι αν στις μέρες μας η ζωή μας έγινε ιδιαίτερα σύνθετη και η οικογένεια ευάλωτη από εξωτερικές επιδράσεις, όποιοι γονείς ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά τους και δεν θέλουν το σπίτι τους να μοιάζει μόνο με ξενοδοχείο ύπνου, καλό είναι να οργανώνουν έτσι τη ζωή τους, ώστε συχνά-πυκνά τα μέλη της οικογένειας να κάθονται γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Δύσκολο, βέβαια, αλλά όχι ακατόρθωτο.
