«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης».
ΟΜΗΡΟΣ (Ιλιάς Μ. 243)
Η Κοινωνία των Εθνών, ο μεγαλύτερος παγκόσμιος οργανισμός, είχε ως προμετωπίδα του σκοπού της, τη λέξη «Έθνος». Ο Ο.Η.Ε. αναγνωρίζει επίσης, τη σημασία και τη σπουδαιότητα του «Έθνους». Στα περισσότερα κράτη του κόσμου, οι πολίτες μιλούν με σεβασμό και περηφάνια, για το δικό τους Έθνος. Εθνάρχη αποκαλούσαν οι Κύπριοι τον Μακάριο. Εθνάρχη ανακηρύξαμε οι Έλληνες τον Ελευθ. Βενιζέλο.
Οι έννοιες Έθνος – Λαός – Κράτος – Φυλή - Γένος, όλες αυτές δέχονται εθνικούς προσδιορισμούς. Όλες τους είναι έννοιες αδιάβλητες. Όταν λέμε Έθνος, εννοούμε ένα σύνολο ανθρώπων, που έχουν κοινή καταγωγή (το όμαιμον), κοινή γλώσσα (το ομόγλωσσον), κοινή θρησκεία (το ομόθρησκον) και κοινά ήθη και έθιμα. Ένα ομογενές σύνολον, αρραγές, δεμένο με δεσμά καταγωγής, ιστορικού παρελθόντος και πολιτισμού.
Η νέα Κυβέρνηση παραδόξως – άραγε για ποιο λόγο; - φοβισμένη έσπευσε να καταργήσει, κάθε ενδεικτικό του Έθνους. Δεν θα λέμε πια Υπουργείον Εθνικής Παιδείας, ούτε Εθνικής Οικονομίας, ούτε εθνικής Άμυνας.
Μένει να καταργηθούν οι τίτλοι: εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου, Εθνική Τράπεζα...
Οι πρόσφατα δύο υποψήφιοι Πρωθυπουργοί Καραμανλής και Παπανδρέου, μίλησαν επί παντός επιστητού, όχι όμως για τα Εθνικά θέματα. Περιόρισαν τους ορίζοντες ζωής για την ελλαδική κοινωνία, μόνο στο οικονομικό. Λες και οι Έλληνες είναι μόνον βουλιμικά ανδράποδα κι όλοι να στοχεύουν στο πορτοφόλι.
Σαν γενική εντύπωση είναι, ότι τα Εθνικά θέματα, οπωσδήποτε συγκινούν κατά πλειοψηφία τους Έλληνες πολίτες. Αλλά μέχρις ενός σημείου. Έτσι μας καθοδήγησαν. Η συγκίνηση είναι μόνο συναισθηματική και επιδερμική. Φασαριόζικες εκδηλώσεις, που γρήγορα ξεθυμαίνουν.
Αν κανείς τολμήσει να αναφέρει τη λέξη «Εθνικισμός» (σημ. Η προσήλωση στην εξυπηρέτηση των Εθνικών Ιδεωδών) ή στον «Πατριωτισμό» (σημ. Η προς την πατρίδα σφοδρά αγάπη) (Μεγ. Λεξικόν Γ. Μπαμπινιώτη) σίγουρα να περιμένει μύδρους απαξίωσης και καζούρας...
Κάποτε οι άνθρωποι ονόμαζαν Έθνος και Πατρίδα, τη γη όπου γεννήθηκαν, έκαναν οικογένεια και κοινότητα, έγιναν μέλη Σχολείου και Εκκλησίας, εμόχθησαν, γέλασαν ή έκλαψαν, έθαψαν τους οικείους τους.
Σήμερα οι βασικές αυτές έννοιες δεν υπάρχουν. Για τους στοιβαγμένους στους τραγικούς οικιστικούς χώρους των μεγαλουπόλεων, οι έννοιες Έθνος και Πατρίδα είναι ξεθωριασμένες. Όλο τούτο το κατάντημα το έφερε το αναξιόπιστο κράτος μας και οι ελλιποβαρείς ηγέτες μας. Το μόνο, που κατάφεραν είναι να προκαλέσουν στον κοσμάκη, οργή, ντροπή και αηδία. Ένα κράτος εξάμβλωμα. Με πολίτες Τανταλείους μάρτυρες.
Πώς ο πολίτης ν’ αγαπήσει ένα τέτοιο Έθνος, μια τέτοια Πατρίδα. Τι ν’ αγαπήσει και πώς να θυσιασθεί για τούτο, το μπάχαλο. Η νοσηλεία σε Νοσοκομεία, ένας τραγικός εφιάλτης. Τα Σχολεία του μεταρρυθμιζόμενα και συνεχώς υποβαθμισμένα. Το Εκπαιδευτικό σύστημα, χλευάζεται παγκόσμια για το άσυλο, τις καταλήψεις, για ανάξιους Εκπαιδευτικούς. Μεγαλώνυμοι Καθηγητές με παχυλούς μισθούς, που δεν ανεβαίνουν σε έδρα Διδασκαλίας, αλλά ασχολούνται, αδρώς αμειβόμενοι, με εταιρίες, οργανισμούς κ.α.
Ο νοικοκύρης, ο εργάτης, ο μισθωτός, πώς ν’ αγαπήσει αυτήν την πατρίδα, όταν τον συνθλίβει σ’ έναν συνεχή συνδήκτορα; Πώς ν’ απαλλαγεί από έναν γκανγκστερικό εκβιασμό μιας διεστραμμένης δημοσιοϋπαλληλίας; Πώς ν’ αγαπήσει και να συνταχθεί για το καλό του Έθνους και της Πατρίδας, μ’ ένα κράτος ανόητο, όπου ατιμάζεται η γλώσσα του ατιμωρητή, από μπροστάρηδες και χαλασοχώρηδες ή καταστρέφεται συστηματικά από ελεεινές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, τύπου Αρσένη – Ευθυμίου – Γιαννάκου κ.α. άσχετων. Κι ακόμα η Ιστορία μας, να κατασυκοφαντείται ή να παραποιείται με επίσημα σχολικά βιβλία;
Τυχάρπαστοι και ανίκανοι πολιτικοί, συμβάλλουν χρόνια τώρα σ΄ αυτό το μπάχαλο. Αυτοί συνηγορούν, ώστε ο πολίτης, να νιώθει πάντα αντίδικος με την πατρίδα του. Ό,τι και να κάνει η Εθνική του υπόσταση, η φιλοπατρία του είναι πληγωμένη. Πώς λοιπόν ν’ αγαπήσει αυτές τις αδιάβλητες έννοιες και πώς να τις υπερασπισθεί, όταν χρειασθεί; Για ποιον να πεθάνει αν του ζητηθεί; Για ένα κράτος άστοργο, σκληρό και απάνθρωπο;
Οι ηγέτες μας είναι εκείνοι, που σιγά - σιγά κατάφεραν ν’ αλλοιώσουν, ν’ απαξιώσουν ή να καταστήσουν διαβλητές έννοιες υψηλές, διαχρονικές, ταυτόσημες της ύπαρξής μας, όπως είναι το Έθνος και η Πατρίδα.
