Άιντε λοιπόν, τα πήραμε και τα μέτρα, ψηφίστηκαν χθες στη Βουλή, έγιναν μαλλιά - κουβάρια και ο Παπουτσής με τον Σαχινίδη (άρχισε ο «αδελφοκτόνος εσωκομματικός πόλεμος) και τι κατάλαβαν; Τη μία μέρα τα εξήγγειλαν, την άλλη μέρα έσπευσαν να δανειστούν και το επιτόκιο, 6,3%. Πιο υψηλό και από την προηγούμενη φορά θαρρώ. Όλοι οι Ευρωπαίοι πολύ ευχαριστήθηκαν, αλλά οι Γερμανοί φράγκο δεν μας δίνουν - το ξεκαθάρισαν πάραυτα - και ο κόσμος, που «στηρίζει την κυβέρνηση», που λέει ο Γιώργος, έχει ξεχυθεί στο δρόμο φωνάζοντας και γιαουρτώνοντας τον Παναγόπουλο.
Και χθες πήγε, σαν καλό μαθητούδι, ο Έλληνας πρωθυπουργός να συναντηθεί με την Μέρκελ (την ώρα που γράφεται το κείμενο δεν ξέρουμε ακόμη τι έχει γίνει) κα πριν πάει έδωσε και μία «απολογητική» συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα. Εμείς είπε δεν ζητάμε οικονομική στήριξη, πολιτική ζητάμε για να μπορούμε να δανειζόμαστε όπως και όλοι οι άλλοι. Το είπε για να κατευνάσει τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν ξεσηκωθεί και δεν σηκώνουν κουβέντα. Δεν σκοπεύουν να πληρώσουν αυτοί το «μάρμαρο» για να διασωθεί η ελληνική οικονομία. Αντίθετα, μας προτρέπουν να πουλήσουμε εμείς τα δικά μας «μάρμαρα», επί παραδείγματι την Ακρόπολη (!) για να ξεχρεωθούμε. Αλλά, όταν προ ετών ο Χριστοδουλάκης είχε μόνος του σκεφτεί να βάλει «ενέχυρο» την Ακρόπολη για τον ίδιο λόγο, γιατί να μας ξενίζει εμάς τώρα που οι Γερμανοί μάς ζητάνε να την πουλήσουμε. Και την Ακρόπολη και τα νησιά. Τα νησιά βέβαια θα μπορούσαμε ορισμένα να τα «πουλήσουμε» στους Τούρκους για να πάψουν να μας... παρενοχλούν, επιτέλους, αλλά... Αλλά και η οικονομία της Τουρκίας το μαύρο της το χάλι έχει, όσο για το νόμισμα μέσα στον πληθωρισμό. Δεν συμφέρει.
Τέτοια λένε οι Γερμανοί, που δεν έχουν πρόβλημα όμως την ίδια ώρα να δανείζουν στους Ισπανούς με επιτόκιο 3%. Που σημαίνει ότι κάτι έχουν με εμάς... προσωπικό. Που δεν ξέρω, μπορεί να είναι και κάνα βίτσιο που τους έμεινε από το Β’ Παγκόσμιο. Όλα παίζουν.
Άλλο δημοσίευμα πάλι, υποδεχόμενο τον Παπανδρέου στη γερμανική πρωτεύουσα, του έλεγε σας υποδεχόμαστε σε μια χώρα που δεν έχει 14ο μισθό, που οι άνθρωποι δουλεύουν και άλλα παρόμοια για να μην... ξοδευτεί αν επιθυμεί να τους απαντήσει, του έδωσαν και ένα γραμματόσημο για να κάνει... οικονομία! Μιλάμε για ξεφτίλα δηλαδή, άνευ προηγουμένου. Ούτε να μας... φτύσουν ως γραμματόσημα δεν θέλουν οι Γερμανοί.
Και η Άγκελα, τι να κάνει η Άγκελα; Και να ήθελε να μας δώσει κάνα φράγκο ή μάλλον κάνα ευρώ, που λέει ο λόγος, όχι για να σώσει εμάς, αλλά για τη σταθεροποίηση του ευρώ και τη θωράκιση της ευρωζώνης, με αυτά που γίνονται δεν τολμάει. Θα την πάρουν με τις πέτρες οι συμπατριώτες της. Έχει να επιλέξει ανάμεσα στην πολιτική της καριέρα και στη στήριξη της Ελλάδας. Ε, δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι την πολιτική της καριέρα θα προτιμήσει και... ας πάει και το παλιάμπελο!
Και σαν να μην φτάνει που μας έχουν πάρει στο ψιλό τα γερμανικά έντυπα, το Γερμανικό Οικονομικό Ινστιτούτο εκτιμά ότι η «παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι σχεδόν απίθανη» και οιαδήποτε προσπάθεια σταθεροποίησης δεν έχει ελπίδα. Και άιντε πέστε ότι το αποχαιρετάμε το ευρώ και ξαναγυρίζουμε στη φτωχή δραχμούλα. Με τι ισοτιμία θα γυρίσουμε; Και τι μας περιμένει στη συνέχεια;
Η εικόνα που έχουν οι Γερμανοί για μας (και όχι μόνο) αποτυπώνεται και σε ερώτηση που απηύθυνε δημοσιογράφος στον Έλληνα αναπληρωτή Εξωτερικών. Δεν την λες και ερώτηση δηλαδή, τοποθέτηση είναι περισσότερο. Του είπε: «ακούμε ότι γίνεται λόγος στην Ελλάδα για μίζες, χωρίς τις οποίες ελάχιστα γίνονται. Για φόρους, τους οποίους σχεδόν κανείς δεν πληρώνει. Ένας στους τέσσερις εργαζομένους είναι δημόσιος υπάλληλος. Υπάρχουν πλούσιοι, εφοπλιστές, οι οποίοι παριστάνουν τους φτωχούς. Πώς σχεδιάζετε να αλλάξετε ένα τέτοιο σύστημα, μια τέτοια νοοτροπία, χωρίς επανάσταση;», ρώτησε τον ατυχή εκείνο κ. Δρούτσα. Και βέβαια στα όσα περιέγραψε άδικο δεν είχε. Όλα αυτά για ένα πειθαρχημένο Γερμανό πολίτη είναι εξωπραγματικά και τριτοκοσμικά, οπωσδήποτε.
Όσο κι αν δυσανασχετούμε, όσο και αν θυμώνουμε, η πραγματικότητα είναι μία: ήρθε η χώρα να πληρώσουμε το λογαριασμό. Γιατί χρωστάμε κι έχουμε μπει μέσα με τα τσαρούχια.
