«Δεν είν’ εύκολες οι θύρες
όταν η χρεία τες κουρταλεί...»
ΔΙΟΝ. ΣΟΛΩΜΟΣ
Το δυστύχημα είναι ότι ο εθνικός μας ποιητής διαρκώς επιβεβαιώνεται: Τον Οκτώβριο του 1827, «η διχόνοια η δολερή» των Καπεταναίων για τη νομή της εξουσίας έδωσε τη δυνατότητα στον Ιμπραήμ πασά να πνίξει, παρά λίγο, το νεοσύστατο κράτος στα νερά του Ναυαρίνου. Την τελευταία στιγμή επενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις με τον Ρώσο ναύαρχο Χέυδεν, τον Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ και τον Άγγλο Κόδρικτον και συνέτριψαν το στόλο του Ιμπραήμ. Όχι, οι μεγάλες δυνάμεις δεν κινήθηκαν από φιλεύσπλαχνα αισθήματα. Απλώς, ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά, τα οικονομικά και άλλα συμφέροντά τους.
Στις αρχές Απριλίου 1827 η αφροσύνη της πολιτικής ηγεσίας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Από την πρώτη μέρα υποχωρούσαμε και από τη Μελούνα, όπου ήταν τότε τα Ελληνοτουρκικά σύνορα, φτάσαμε στη Λαμία, όταν ο Σουλτάνος Χαμίτ δέχτηκε τη διακοπή των εχθροπραξιών κατόπιν τηλεγραφήματος του Τσάρου Νικολάου Β΄ μετά από ικετήριο τηλεγράφημα προς αυτόν του Βασιλιά Γεωργίου Α΄. Και αυτό βέβαια αφού κατέβαλε η Ελλάδα στην Τουρκία πολεμική αποζημίωση ύψους 4 εκατομμυρίων λιρών, ποσό το οποίο δανείστηκε με την εγγύηση των τριών μεγάλων δυνάμεων που προαναφέρθηκαν. Θα πρέπει να προστεθεί ότι η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση, επενέβη ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο πρόγονος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και επέβαλε τους όρους του, τους οποίους πληρώναμε για πολλές δεκαετίες.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, ΗΠΑ και Ρωσία) με τη συμφωνία της Μόσχας (1944) που επικυρώθηκε με τη συμφωνία της Γιάλτας (1945) κατέταξαν την Ελλάδα στο δυτικό λεγόμενο μπλοκ. Η Αγγλία και οι ΗΠΑ ενίσχυσαν ποικιλοτρόπως την Ελλάδα κατά τη δεκαετία του 1940, και μάλιστα περί τα τέλη της χορήγησαν οι ΗΠΑ σημαντική βοήθεια, το λεγόμενο σχέδιο Μάρσαλ. Όταν λίγο αργότερα ο τότε Πρέσβης των ΗΠΑ ρωτήθηκε τι απέγιναν τα χρήματα απάντησε ωμά και κυνικά και, ίσως, καθ’ υπερβολήν «τα έφαγαν οι 100 οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα». Όλα αυτά, ασφαλώς, με το αζημίωτο: Για να έχουν τις βάσεις τους, να έχουν τον έλεγχο του Αιγαίου, να πωλούν τα οπλικά τους συστήματα κ.λπ.
Το 1980, με την είσοδό μας στην ΕΟΚ και αργότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ, τα προγράμματα ΕΣΠΑ κ.λπ. εισέρρευσαν στα ελληνικά ταμεία πάρα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τα δάνεια που έχουν συνάψει οι Έλληνες ως κράτος και ως ιδιώτες έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο ποσό. Τι, άραγε, απέγινε αυτός ο οικονομικός πακτωλός; Αντιγράφοντας τον Πιουριφόυ, τον προαναφερθέντα Αμερικανό πρέσβη, θα μπορούσε να πει κανένας ότι ένα μεγάλο μέρος φαγώθηκε απ’ τις 1000 οικογένειες που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα. Ένα άλλο μέρος σπαταλήθηκε απ’ τους Μαυρογιαλούρους της πολιτικής προκειμένου να εξυπηρετήσουν το μόνο που ξέρουν να κάνουν Τον ρουσφετολογικό, τον πελατειακό, τον κλεπτοκρατικό, τον χυδαίο λαϊκισμό.
Έτσι άδειασαν τα κρατικά Ταμεία για να γίνουν ιδιωτικές καταθέσεις στο εξωτερικό, βίλες, κότερα, πισίνες, πολυτελή αυτοκίνητα και άλλα σύμβολα νεοπλουτισμού. Συγχρόνως, διαμορφώθηκε μια νοοτροπία καιροσκοπικής ιδιοτέλειας και ευδαιμονισμού χωρίς αρχές. Η απαξίωση των θεσμών, η άκρατη κομματικοποίηση, η ιδεολογία της λαμογιάς, ανέβασαν στα ύπατα αξιώματα ανθρώπους μειωμένων προσόντων που κατέβασαν το επίπεδο των αξιών στα μέτρα τους. Το ηθικό ανάστημα, το θάρρος, η «αντιπαράθεση» προς τον Δήμο, κατά τον Θουκυδίδη, τους είναι άγνωστες έννοιες. Μοναδικός τους στόχος να είναι αρεστοί σε όλους για να μπορούν να απολαμβάνουν ανενόχλητοι την ηδονή της εξουσίας.
Με όλα αυτά φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας. Το καράβι – κράτος βουλιάζει. Το πλήρωμα – πολιτική ηγεσία και οι επιβάτες – πολίτες θέλουν να σωθούν αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να βρέξει τον... πισινό του. Η Ελλάδα χτυπάει τις πόρτες των ισχυρών περιφέροντας δίσκο επαιτείας από χώρα σε χώρα και οι Έλληνες έγιναν ο περίγελος στις γειτονιές του κόσμου.
Είναι πλέον καιρός οι σχέσεις των Ελλήνων με τους ξένους να ιδωθούν με καθαρή ματιά, χωρίς ναρκισσισμούς, φαντασιώσεις και ωραιοποιήσεις. Να καταλάβει ο καθένας ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν γίνονται αγαθοεργίες. Το «δωρεάν» είναι πολύ ακριβό. Το πληρώνεις με εθνική ανεξαρτησία, με κυριαρχικά δικαιώματα και με λαϊκή περηφάνεια...
