Αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου αποφασίστηκαν 1,5 χρόνο μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας κρίσης, και ύστερα από ένα μεγάλο διάλογο παγκοσμίως για τη μορφή της, τα αίτιά της και τις πολιτικές με τις οποίες θα μπορούσε να περιοριστεί η περίοδος της ύφεσης, μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι η κυβέρνηση είχε τον χρόνο να συμβουλευτεί τους μεγάλους οικονομολόγους, (ειδικούς στο ζήτημα), συνομιλητές του κ. Παπανδρέου, και να σχεδιάσει βασικές προτεραιότητες, εκτιμώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κεϊνσιανική απάντηση στην κρίση του ’29 αποτελούσε ένα οπλοστάσιο στα χέρια των σύγχρονων πολιτικών που διαχειρίζονται τις οικονομίες των χωρών που πλήττονται από την κρίση.
Ο κ. Παπανδρέου δεν αιφνιδιάστηκε από την κρίση, αλλά αποφάσισε να αιφνιδιάσει τους Έλληνες. Αγνοώντας τις συστάσεις του συμβούλου του στα οικονομικά νομπελίστα Στίγκλιτς και την Κεϊνσιανική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, δεν εστίασε την προσοχή του στο πρόβλημα της ύφεσης, (προφανώς το θεώρησε υποδεέστερο), αλλά στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού ελλείμματος, με τη λήψη των γνωστών περιοριστικών μέτρων, που σε γενικές γραμμές είναι γνωστά.
Κρίνοντας τις επιλογές του με οικονομικούς μόνο όρους, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι με τα περιοριστικά μέτρα, αν αυτά αποδώσουν, θα μειωθεί το έλλειμμα, ίσως και το χρέος μεσοπρόθεσμα, θα περιπλακεί όμως το πρόβλημα της ύφεσης της οικονομίας για πολλά χρόνια, με αλυσιδωτές αρνητικές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της ζωής της ελληνικής κοινωνίας. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα γιατί αγνοήθηκε η αναπτυξιακή διάσταση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας; Γιατί περικόπτονται οι δημόσιες επενδύσεις, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι στις κρίσεις αυτές αποτελούν το βασικό αναπτυξιακό μοχλό της οικονομίας; Γιατί περιορίζονται δραστικά τα λαϊκά εισοδήματα, όταν οι πάντες γνωρίζουν από την εμπειρία τους ότι η επιλογή αυτή θα οδηγήσει σε μαρασμό χιλιάδες επιχειρήσεις, που στηρίζονται στην εσωτερική αγορά;
Απάντηση στα ερωτήματα με οικονομικούς όρους δεν υπάρχει. Η συνταγή που εφαρμόζει η κυβέρνηση είναι παλιά, έχει εφαρμοστεί σε πολλές χώρες κατά την απαίτηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και, από αναπτυξιακή άποψη, έχει αποτύχει σε όλες τις περιπτώσεις, πυροδοτώντας την ανεργία και βυθίζοντας τους λαούς στην ανέχεια. Είναι καθαρό ότι οι ανεξήγητες με οικονομικούς όρους επιλογές, υπαγορεύτηκαν από πολιτικές σκοπιμότητες. Ο κ. Παπανδρέου φοβήθηκε, (αν δεν ταυτίζεται με αυτήν), την εμμονή των ισχυρών της Ε.Ε. στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στη λογική να μην πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν. Οι ισχυροί της Ευρώπης, (περισσότερο οι Γερμανοί), πίεσαν την Ελλάδα να μειώσει το έλλειμμα, αξιοποιώντας τις ρυθμίσεις της συνθήκης του Μάαστριχτ, και ποδηγετώντας προς αυτή την κατεύθυνση τους νεοφιλελεύθερους της Κομισιόν (Μπαρόζο κτλ).
Ο κ. Παπανδρέου, ανίσχυρος και αμήχανος μπροστά στον Γολγοθά των δανειακών αναγκών της άνοιξης, κυρίως του Μαρτίου, οπότε λήγουν δάνεια 32 δισ. ευρώ τα οποία και πρέπει να ανανεωθούν, παραιτήθηκε οποιασδήποτε διεκδίκησης απέναντι στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Υιοθέτησε τις εντολές του ΕΚΟΦΙΝ και της Κομισιόν, και αφού ψέλλισε κάτι για τον περιορισμό της εθνικής αυτοτέλειας, ανακοίνωσε τα μέτρα.
Το θέμα, ωστόσο, που πρέπει να απασχολεί και να προβληματίζει όλους μας δεν είναι η εμφανής αδυναμία του κ. Παπανδρέου να υπερασπιστεί αξίες όπως η κοινωνική συνοχή, η διασφάλιση της απασχόλησης των παραγωγικά ενεργών πολιτών και η παραγωγική ανασυγκρότηση και αναπτυξιακή προοπτική της χώρας, αλλά οι επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων στη ζωή των Ελλήνων πολιτών. Αδυνατούμε να φανταστούμε πού το πάνε Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Αν κρίνουμε όμως από δηλώσεις όπως «τα μέτρα που πήραμε στοχεύουν στην υποστήριξη των συμφερόντων των χαμηλόμισθων» κ.ά., οφείλουμε να επισημάνουμε ότι κάποιοι, με περίσσιο θράσος πλέον, προσπαθούν να συγκαλύψουν την ανικανότητά τους να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υπερασπιστούν το λαό και τη χώρα όπου και όπως πρέπει, και γι’ αυτό βαφτίζουν την ενδοτικότητά τους στις όποιες πιέσεις «συνετή πολιτική που δεν υποκύπτει στο πολιτικό κόστος»! Καθώς μάλιστα συνεπικουρούνται από τα ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά που ποδηγετούν την κοινή γνώμη, έχουν την ψευδαίσθηση ότι τα μέτρα υποστηρίζονται από τους πολίτες και έτσι γίνονται καθημερινά πιο ανάλγητοι απέναντι στους αδύνατους. Βλέπουν τους ισχυρούς να στηρίζουν ιδεολογικά τα μέτρα και ούτε καν διανοούνται να στραφούν εναντίον τους.
Όπως φαίνεται ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε να αφήσει άθικτες τις δομές του κράτους που έκτισε τα τελευταία 6 χρόνια ο κ. Καραμανλής. Αντί να περιορίσει την κερδοσκοπία των τραπεζών, είναι απρόθυμος να υιοθετήσει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έκδοση λαϊκού ομολόγου γιατί, όπως ισχυρίζεται, η έκδοσή του θα πλήξει τη ρευστότητα των τραπεζών. Αντί να καλέσει την Εκκλησία να συμβάλει στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος, διατηρεί τις φοροαπαλλαγές που θεσμοθέτησαν οι κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής.
Η κυβέρνηση της Ελλάδας ταυτίστηκε με τον νεοφιλελευθερισμό. «Δώστε μας χρόνο, δώστε μας στήριξη,- και δεν μιλώ για οικονομική αλλά για πολιτική-, προκειμένου να αποδείξουμε ότι κάνουμε πράξη αυτά που λέμε», δηλώνει στο BBC και στο «Σπίγκελ» ο κ. Παπανδρέου. Ποιος είναι άραγε ο παραλήπτης του αιτήματός του; Με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι απευθύνεται στους ισχυρούς της Ε.Ε., οι οποίοι σκέπτονται την επιβολή παραπέρα περιοριστικών μέτρων. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει ηθικές αναστολές για επιβολή πρόσθετων περιοριστικών μέτρων. Το πρόβλημα που τον απασχολεί είναι η τακτική που θα εφαρμόσει στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η λαϊκή στήριξη στο πρόσωπό του, από την αρχή κιόλας της θητείας του. Για το λόγο αυτό «αιτιάται» τους υψηλούς ετέρους που δεν του χορηγούν την απαραίτητη πίστωση χρόνου, ώστε να εφαρμόσει την πολιτική τους με τη δέουσα ελαστικότητα, ελαχιστοποιώντας τις εσωτερικές αντιδράσεις. Αρχικά φοβούμενος αυτές τις αντιδράσεις, διεκτραγώδησε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και του δημοσιονομικού προβλήματός της, προκειμένου να κινδυνολογήσει. Η υπερβολική διόγκωση από τον ίδιο του δημοσιονομικού προβλήματος, προκειμένου να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για την επιβολή των μέτρων, δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για τους κερδοσκόπους των αγορών, με αποτέλεσμα τον δανεισμό της χώρας με το επαχθέστατο επιτόκιο 7%. Έτσι πιάστηκε στο δόκανο της Γκόλντμαν-Σακς, κατασπαταλώντας πόρους του ελληνικού δημοσίου υπέρ των κερδοσκόπων.
Το ότι ο δρόμος που διάλεξε ο κ. Παπανδρέου δεν είναι ο ενδεδειγμένος, συνάγεται από το γεγονός ότι δεν υιοθετείται από χώρες που έχουν ανάλογα προβλήματα, όπως η Ισπανία και η Μεγ. Βρετανία, χώρες στις οποίες κυβερνούν ομοϊδεάτες του κ. Παπανδρέου. Σε συναντήσεις τους οι Πρωθυπουργοί αυτών των χωρών, κ.κ Θαπατέρο και Μπράουν, ξιφούλκησαν στις 20-2-2010 εναντίον των νεοφιλελεύθερων συνταγών που πλήττουν την κοινωνική συνοχή. Ο κ. Θαπατέρο δήλωσε ότι θα μειώσει το έλλειμμα, χωρίς να θίξει την ανάπτυξη. «Δεν θα πέσουμε», είπε, «στην παγίδα των ιδεών που προκάλεσαν την χρηματοπιστωτική κρίση». Είναι καιρός οι κυβερνώντες στην χώρα μας να αφήσουν την αλαζονική εμμονή τους στα περιοριστικά μέτρα σε βάρος των ανίσχυρων και να στραφούν στην αναζήτηση της συμβολής των εχόντων για την επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος, χτυπώντας την φοροδιαφυγή, καταργώντας τις φοροαπαλλαγές των ισχυρών, φορολογώντας την Εκκλησία και τις τράπεζες και διαμορφώνοντας προγράμματα, που στηριζόμενα στις δημόσιες επενδύσεις, αντιμετωπίζουν μεσοπρόθεσμα το πρόβλημα της απασχόλησης και ανασυγκροτούν παραγωγικά τη χώρα.
