Η περίοδος 1946 – 49 αποτελεί πράγματι μια από τις πιο μαύρες σελίδες της νεώτερης Ελλάδας.
Η χώρα μας βυθίστηκε στη δύνη του εμφυλίου πολέμου με τραγικές συνέπειες.
Δεν είχα καμιά πρόθεση ν’ αναφερθώ στα γεγονότα αυτής της δύσκολης περιόδου. Ξυπνούν οδυνηρές μνήμες σ’ όλους πιστεύω, όπως και σε μένα προσωπικά για τα τραγικά συμβάντα που έζησε η οικογένειά μου, αλλά, το δημοσίευμα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 12 Φλεβάρη του κ. Βαϊούλη με τίτλο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – η ιστορική αλήθεια» μ’ έκανε να θυμηθώ δυσάρεστα γεγονότα και ν’ αποφασίσω να γράψω αυτά σήμερα.
Ο κ. Βαϊούλης – προφανώς – θέλοντας να υποστηρίξει και να βοηθήσει κάποιο φιλικό του πρόσωπο, στην προκειμένη περίπτωση τον Π. Σκαλούμπακα, που το όνομά του εμπλέκεται και του καταμερίζονται ευθύνες, για τις ενέργειες στη Μακρόνησο όπου υπηρέτησε, έγραψε αυτά που έγραψε. Αυτό ως ένα σημείο μπορεί να θεωρηθεί και θεμιτό γιατί τα λάθη είναι ανθρώπινα, αφού πολλοί από τους πρωταγωνιστές των θλιβερών γεγονότων της Μακρονήσου, αναγνώρισαν στην πορεία, πως έκαναν τρομερά λάθη, ζητώντας συγνώμη δημόσια απ’ τα θύματά τους. Ο κ. Βαϊούλης επιχειρεί για λογαριασμό τρίτου, να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα της ίδρυσης του στρατοπέδου και χαρακτηρίζει αναμορφωτικό το έργο του Π. Σκαλούμπακα. Σαν απόδειξη γι’ αυτό αναφέρει πως: «Εκατοντάδες κρατούμενοι με επιστολές τους αναγνωρίζουν την καθοριστική του συμβολή στην εθνική τους ανάνηψη, αλλά και την πατρική στοργή και φροντίδα και ευγνώμονες αναφωνούν: Σας ευχαριστούμε που υπήρξατε».
Ε’ αυτό πάει πάρα πολύ και ξεπερνάει κάθε όριο.
Η σύγχρονη Ελλάδα, οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία πέρα από πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές και όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα έχει καταδικάσει όλες τις μορφές καταπίεσης, τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα Κολαστήρια, το Νταχάου, το Άουσβιτς, το Μπούχενβαλ, τη Μακρόνησο που λειτούργησαν στο κάπως μακρινό παρελθόν αλλά και όλα τα σχετικώς πιο πρόσφατα της Χούντας, τη Γυάρο, το Παρθένι, το Λακκί της Λέρου και του Ωρωπού τους χώρους βασανιστηρίων, τη Μπουμπουλίνα και του ΕΑΤ, ΕΣΑ, γιατί σ’ αυτά δεν βασανίστηκε μόνο το ανθρώπινο σώμα αλλά και το ανθρώπινο πνεύμα.
Η Μακρόνησος θα είναι το αιώνιο αίσχος για τους σύγχρονους Έλληνες και θλιβερή κληρονομιά για τους απογόνους. Όσοι ύμνησαν το καταραμένο νησί σαν εθνική κολυμπήθρα και τους ποικιλώνυμους βασανιστές, δασκάλους και αναμορφωτές ήρθε πολύ γρήγορα η ώρα που σκέπασαν το πρόσωπό τους από ντροπή γιατί αυτοί ήταν οι ηθικοί αυτουργοί που με τις διαταγές τους δρούσαν οι αδίστακτοι βασανιστές.
Τα μέσα που χρησιμοποιούσαν ήταν οι ολονύκτιοι ξυλοδαρμοί, η ψυχολογική βία, η άσεμνη αισχρή συμπεριφορά έναντι των ανηλίκων το πέταγμα των βασανιζομένων στην παγωμένη θάλασσα, οι εικονικές εκτελέσεις, η καθημερινή άσκοπη αγγαρεία, οι δολοφονίες στις ΣΦΜ (Στρατιωτική Φυλακή Μακρονήσου) και όλα αυτά για να υποτάξουν τους κρατούμενους να τους εξουθενώσουν και να τους πάρουν δηλώσεις.
Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η δολοφονική επίθεση που έγινε την Κυριακή 28 Φλεβάρη 1948 στο Α’ΕΤΟ (πρώτο ειδικό τάγμα οπλιτών) με αρκετές δεκάδες νεκρούς. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση οι στρατιώτες υπογράφουν ομαδικά δηλώσεις μετανοίας γιατί εκτός απ’ τους ξυλοδαρμούς, οι διοικούντες το στρατόπεδο στέλνουν δυσμενείς εκθέσεις για όσους ήταν υπόδικοι στα έκτακτα στρατοδικεία.
Τέτοιες εκθέσεις τότε ισοδυναμούσαν σίγουρα με καταδίκη σε θάνατο και εκτέλεση.
Εκτός από τις δηλώσεις αποκήρυξης των ιδεών, λαμβάνονταν από τους «αναμορφωτές» και επιστολές συγγνώμης, και μετάνοιας που στέλνονταν στα χωριά για να διαβαστούν από τους ιερείς στην εκκλησία.
Οι δηλώσεις και οι επιστολές θεωρήθηκαν από τους «αναμορφωτές σαν επιτυχία του φιλανθρωπικού» και «εθνικού» έργου.
Ήρθε όμως το αποτέλεσμα των εκλογών του Μάρτη του 1950 να ταράξει τους διοικούντες τη Μακρόνησο και να αποδείξει ότι το αναμορφωτικό τους έργο ήταν μια απάτη. Από τις 10.000 που ψήφισαν στρατιώτες και εξόριστοι – οι υπόδικοι και οι κατάδικοι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου – 6500 πήρε η Δημοκρατική παράταξη, 2.500 πήρε ο Ν. Πλαστήρας και 1.000 το Λαϊκό και τ’ άλλα δεξιά κόμματα.
Λίγο αργότερα, το Μάη του 1950 έγινε η δίκη της εφημερίδας «Η ΜΑΧΗ» για δήθεν συκοφάντηση του αναμορφωτικού έργου της Μακρονήσου. Οι μάρτυρες κατηγορίας μεταξύ των οποίων και πολλοί πρώην βασανιστές μετατρέπονται σε μάρτυρες υπεράσπισης της Δημοκρατικής εφημερίδας αποδίδοντας σοβαρές ευθύνες για τους βασανισμούς, τις μεμονωμένες δολοφονίες και τις μαζικές στον Α’ ΕΤΟ το 1948 στους συνταγματάρχη Μπαϊρακτάρη Διοικητή της Μακρονήσου, τον Περιβόητο Σούλη του Μηλιάδη επικεφαλής της ΣΦΜ ο οποίος αναγνώρισε τα λάθη του, τον Λοχαγό Σκαλούμπακα τον ταγματάρχη Βασιλόπουλο και πολλούς άλλους.
Έτσι οι ανανήψαντες κατακερμάτισαν τώρα που μπόρεσαν με την ψήφο τους και τη μαρτυρία τους στο δικαστήριο το «ΝΕΟ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ» και απέδειξαν – όπως και αλλού άλλωστε ότι με τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα δεν στηρίζονται τα διεφθαρμένα καθεστώτα, ούτε εξανδραποντίζονται οι ελεύθεροι άνθρωποι.
