Ο εφιαλτικός κτύπος του ρολογιού, προκαλεί στο σύγχρονο σπίτι, ένα ξύπνημα βάρβαρο, συναγερμικό. Στην αρχή γίνεται ένα σούσουρο θορυβώδες. Οι κινήσεις βιαστικές, σπασμωδικές, θα έλεγα, καθώς εκτείνονται σε καθορισμένα γνωστά πλαίσια. Κάποιος πανικός χαρακτηρίζει τις κινήσεις μικρών και μεγάλων. Όλοι τρέχουν σαν τον Βέγγο. Ποιος θα μπει πρώτος στο μπάνιο να δεχτεί την ευεργετική επίδραση του νερού, που θαυματουργά θα αποδιώξει τη νύστα. Πρόσωπα κουρασμένα, που βηματίζουν πέρα - δώθε αλαφιασμένα.
Να ξυριστεί ο άντρας, να μακιγιαριστεί η γυναίκα, να ζεσταθεί το γάλα για τα παιδιά, να στρωθεί το πρωινό. Να φρεσκαριστούν πρόχειρα τα ρούχα, τα παιδιά να πλύνουν τα δόντια τους, να ετοιμάσουν την τσάντα τους για το σχολείο. Το σχολικό όπου να ’ναι θα κορνάρει. «Μαμά το χαρτζιλίκι μου», φωνάζει απαιτητικά ο μικρός. Διάβασες; του απαντά η μαμά. Λες και είναι ώρα να συμπληρώσει τα κενά. «Μην ξεχάσεις τα κλειδιά, γιατί θα ’βρεις κλειδωμένα σαν γυρίσεις. Προσέχετε στο δρόμο. Δεν θέλω φασαρίες στο σχολείο και παράπονα». Μια τελευταία ματιά η γυναίκα στον καθρέφτη. Μια τελευταία ματιά του άνδρα στην υπηρεσιακή τσάντα για φακέλους και κινητά! Μην ξεχάσετε τα κινητά, φωνάζει η μαμά. Το ζευγάρι αλλάζει τις τελευταίες ματιές - εντολές μεταξύ του. «Μην ξεχάσεις τους λογαριασμούς». «Εσύ να τηλεφωνήσεις για τον υδραυλικό». «Κλείσε μου σε παρακαλώ ένα ραντεβού στον οδοντίατρο». Καθημερινές, βασανιστικές και αναπόφευκτες εκκρεμότητες. Γκραν... ακούγεται δυνατά το κλείσιμο της πόρτας. Κλειδαμπαρώματα με τα πιο σύγχρονα μέσα ασφαλείας. Όλοι τώρα βρίσκονται στο δρόμο. Πίσω τους έμεινε ένα σπίτι έρημο, βομβαρδισμένο, εκδικητικό για το τσούρμο των αλλοπαρμένων. Ποιος; Το σπίτι! Το παραδοσιακό, γεμάτο θαλπωρή κοινωνικό κύτταρο.
Στο δρόμο το ζευγάρι χωρίζεται, θα συναντηθούν «κεκμηκότες» το βράδυ, για ν' αναφέρουν τι έγινε σήμερα, να ελέγξουν τα παιδιά... Ως τότε δεν θα ξαναϊδωθούν. Τώρα τρέχουν σαν τρελοί. Τα κινητά τους πήραν φωτιά. Εκπέμπουν και δέχονται μηνύματα πανταχόθεν. Μηνύματα παρακλητικά, απαιτητικά, ενημερωτικά, αλλά σπάνια φιλικά. Και η φιλία σήμερα έχασε την παλιά της αίγλη. Έγινε όχημα για άνοδο, εξέλιξη, ικανοποίηση φιλοδοξιών μας. Γρήγορα λοιπόν και αγωνιώδη μηνύματα. Να προετοιμάσουν, να προγραμματίσουν, να ενημερώσουν, να ενημερωθούν... Σκέτη τρέλα.
Σε λίγο το κουρδιστό ανθρωπάκι φτάνει στο γραφείο του, στο μαγαζί του, στο μετερίζι του, όπου θα δώσει τον καθημερινό του σκληρό αγώνα. Μπαίνει λαχανιασμένος, λες και τώρα μόλις τερμάτισε το Μαραθώνιο. Πάει να καθήσει στο γραφείο του, να πάρει μια ανάσα. Μα του κάκου. Τα φαινόμενα δείχνουν, πως πάλι μια τρικυμιώδης ημέρα ξεκινά. Μια στοίβα χαρτιά τον περιμένει. Οι υφιστάμενοι μπουκάρουν για να πάρουν τις εντολές. Ο προϊστάμενος ήδη τον έχει αναζητήσει. «Έσο έτοιμος». Κανόνισε για την πρωινή σύσκεψη. Τι θα γίνει με τη χθεσινή εκκρεμότητα. Τα κεντρικά ουρλιάζουν. Μια ματιά στην αγορά. Οι πελάτες απαιτούν φορτικοί. Ρίχνει μια ματιά στο κομπιούτερ. Το Χρηματιστήριο εξακολουθεί να κατρακυλά. Ένα αγκάθι τον τσιμπάει φαρμακερά καθώς αναθυμάται πως εγκλωβίστηκε κι αυτός θυσιάζοντας τις τελευταίες οικονομίες του. Συνέρχεται κι ακροβατεί για να μείνει μέσα στις εξελίξεις.
Και εκεί, ανάμεσα στην τρέλα της καθηκοντολογίας, ξανάρχονται στο νου του, τα οικεία πρόσωπα. Πώς πήγαν τα παιδιά; Γύρισαν από το σχολείο; Έκαναν τα αγγλικά τους; Φάνηκε σήμερα η παραδουλεύτρα; Λείπει βλέπεις από το σπίτι και η γυναίκα του. Κι εκείνης το ωράριο το ίδιο βάρβαρο. Περνάει το μεσημέρι με καφέδες και νεύρα. Το απόγευμα, που ο Θεούλης μας χάρισε τη μεσογειακή σιέστα, το κουρδιστό ανθρωπάκι προγραμματίζει δουλειές για αύριο. Οι άνθρωποι του γραφείου έγιναν πρόσωπα οικεία. Πιο οικεία και από τους οικείους του. Περισσότερες ώρες βλέπει αυτούς, παρά την οικογένειά του.
Το βράδυ επιστρέφει στο σπίτι του με ασήκωτα πόδια, διαλυμένος, εξουθενωμένος. Δεν έχει όρεξη για τίποτα. Δεν ακούει τ' αγγελούδια του, άλλα του λέει η γυναίκα του, άλλα της απαντά. Ανοίγει την τηλεόραση μήπως καλμάρει. Τίποτα. Το μυαλό του είναι στο γραφείο του με τα προβλήματά του. Άσε την οικογένεια. Εκεί πρέπει να είναι τέλειος. Είναι ο νέος τύπος ανθρώπου, που σιγά - σιγά διαμορφώνεται με ισχυρά προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά, θα τα καταφέρει το κουρδιστό ανθρωπάκι; Θα καλύψει τα κενά; Θα αντισταθεί στις παγίδες; Δεν πρέπει να συμβιβαστεί. Πώς θα συνεχίσει να ελίσσεται και συνάμα να μένει αλώβητος ο εαυτός του; Η συνείδησή του κονταροχτυπιέται με το δέλεαρ. Να πάει κόντρα; Θα πέσει επαγγελματικά; Να ενδώσει; Θα πέσει ηθικά. Ξεχνά τη γυναίκα και τα παιδιά του, που μεγαλώνουν και δεν τα χαίρεται. Βλέπει πως μέρα με τη μέρα απομακρύνεται ψυχικά από κοντά τους. Οι σχέσεις του με τη γυναίκα καρκινοβατούν. Χάνει ανεπανάληπτες χαρές, φευγαλέες στιγμές ευτυχίας. Όλα θυσία στο βωμό της δουλειάς, της επιτυχίας, της ανέλιξης.
Σε τροχιά ανόδου το κουρδιστό ανθρωπάκι. Αλλά από ευτυχία... τζίφος!
