Εκείνο το παιχνίδι το θυμάστε ε; Που καθόταν ένα γύρω καμιά δεκαριά παίκτες με ταλαιπωρημένο ύφος και τους υπέβαλαν διάφορες ερωτήσεις, στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν εγγράφως. Και όποιος την πάταγε και δεν απαντούσε σωστά, η... ανακρίτρια Έλενα Ακρίτα (κατά τα λοιπά συμπαθής και πολυτάλαντη), με ύφος... νάζι έλεγε: «Γιώργο (Παπανδρέου εν προκειμένω), λυπάμαι, είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος» και τον ξωπέταγε από το παιχνίδι. Και αυτό το «λυπάμαι» μπορεί να το ’λεγε έτσι στο πλαίσιο μιας ευγενικής και παγερής τυπικότητας, αλλά στην πραγματικότητα έδειχνε πολύ να το ευχαριστιέται που πέταγε τον «Γιώργο» έξω από το παιχνίδι. Και τον κοίταγε και με κείνο το αμείλικτο υφάκι, που ερχόταν ο... Γιώργος και έκανε πιπί του απάνω του από την τρομάρα.
Ε λοιπόν, και μεις ως χώρα σε αυτό το παιχνιδάκι παίζουμε. Που και γω να μην το ’χα σκεφτεί, θέλοντας και μη τόσες φορές που μας το λέει πρωθυπουργός, υπουργός και εκείνος ο Πεταλωτής που μας αλλάζει τα πέταλα καθημερινά, το έχουμε εμπεδώσει και τον έχουμε κάνει το συνειρμό. Διότι κάθε μέρα δυο πράγματα βασικά ακούμε: ότι είμαστε «ο πιο αδύναμος κρίκος» και ότι παίζουν στις πλάτες της Ελλάδας παιχνίδι οι κερδοσκόποι και θα πρέπει η χώρα να προστατευτεί.
Όσο για τον «αδύναμο κρίκο», όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι λοιποί συμπαίκτες. Είναι οι λοιποί ισχυροί ή ισχυρότεροι εταίροι της ευρωζώνης, οι οποίοι μας κοιτάνε με μισό μάτι, διότι εξαιτίας ημών και λιγότερο των Ισπανών και των Πορτογάλων, δέχεται επιθέσεις το ευρώ. Εμείς λοιπόν είμαστε ο πιο «αδύναμος κρίκος» της ευρωζωνικής ευρωπαϊκής οικογένειας και ο Τρισέ ή ο Αλμούνια (διαλέξτε ποιος σας φέρνει καλύτερα) είναι η Έλενα Ακρίτα, που ετοιμάζεται να μας ξωπετάξει από το παιχνίδι γιατί «λυπάμαι Γιώργο (Παπανδρέου) είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος»... πάρ’ τη χώρα σου και φύγε, που λέει ο λόγος.
Τώρα αυτή η ιστορία με τους κερδοσκόπους είναι μια άλλη ιστορία. Όχι ότι δεν μας «επιτίθενται» διότι εφόσον ως τσακάλια βρήκαν το ψοφίμι, που λέγεται ελληνική οικονομία, έπεσαν με τα μούτρα. Βέβαια, τώρα κάνα - δυο - τρεις μέρες στράφηκαν εκεί και προς την Ιβηρική χερσόνησο, επειδή το χάλι τους έχουν και η Ισπανία με την Πορτογαλία, αλλά μέχρι στιγμής το «μεγάλο φαγοπότι» έχει γίνει στην Ελλάδα. Ναι, αλλά ποιος φταίει; Γιατί άμα δεν έβρισκαν δεν θα ερχόταν. Εμμέσως το έχουν πει ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης ότι η κυβέρνηση φταίει που άργησε να πάρει μέτρα, τα οποία κανονικά έπρεπε να είχε πάρει από το Νοέμβριο, αλλά... Αλλά δεν ήξερε τι της γίνεται - και ακόμη δεν ξέρει εν πολλοίς - με αποτέλεσμα να βρουν έδαφος οι κερδοσκόποι και να... μεγαλουργήσουν. Μη νομίζετε; Όχι! Δεν έχει κοστίσει και πολύ αυτή η... μικροκαθυστέρηση της κυβέρνησης. Στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ υπολογίζεται το επιπλέον κόστος που τσέπωσαν οι κερδοσκόποι και χρεώθηκε η χώρα. Ψιλοπράγματα δηλαδή. Για να μη θυμηθούμε εκείνη την γκάφα του Παπακωνσταντίνου με τους Κινέζους, που την πληρώνουμε με κινέζικα οικονομικά βασανιστήρια.
Τώρα ο κ. Παπανδρέου από τας Ινδίας και αφού μας άφησε παξιμάδι με τις εξαγγελίες που έκανε διά του διαγγέλματος, μας διεμήνυσε ότι «και τα μέτρα θα ληφθούν, αλλά θα προστατευτούν οι χαμηλόμισθοι και οι μικρομεσαίοι». Πώς θα προστατευτούν δηλαδή, αφού εμμέσως τα μέτρα που λαμβάνονται, ή και αμέσως, θα έχουν επιπτώσεις και στο δικό τους εισόδημα; Πλάκα μας κάνουν; Απλώς έγιναν μαλλιοκούβαρα στο κυβερνών κόμμα, διότι και πολλά στελέχη του διαφώνησαν με τα μέτρα, έρχεται και λαίλαπα λαϊκών αντιδράσεων και βγήκε να το «μπαλώσει» το πράγμα αλά ινδικά.
Ότι είμαστε «ο πιο αδύναμος κρίκος» δεν χωράει αμφιβολία. Πότε θα σπάσει αυτός ο... κρίκος είναι το ερώτημα.
