Με τις δέουσες τιμές και τη συγκινησιακή φόρτιση που αρμόζει, αλλά σχεδόν απαρατήρητη, πέρασε η θριαμβευτική (σχεδόν) επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, για δεύτερη θητεία, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Είναι τόσα και τέτοια τα λοιπά πιεστικά προβλήματα πέριξ της οικονομίας, που χάσαμε το ενδιαφέρον για τον Πρόεδρο. Χώρια που η επανεκλογή συνέπεσε και με το πρωθυπουργικό διάγγελμα και την εξαγγελία των μέτρων, αλλά και με την έγκριση (σχεδόν) του προγράμματος σταθερότητας από την Ε.Ε., οπότε υπήρχαν πιο επείγοντα θέματα να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον.
Είδατε όμως πώς έρχονται τα πράγματα; Επί ένα χρόνο σχεδόν το θέμα της επανεκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελούσε ένα από τα κυρίαρχα της επικαιρότητας. Αν όχι το κυρίαρχο. Γιατί αποτελούσε «όπλο» για το πολιτικό παιχνίδι μεταξύ του ΠΑΣΟΚ, που εκβίαζε με πρόωρες λόγω μη ψήφισης του Προέδρου αν δεν προηγηθούν εθνικές, και της Ν.Δ. που κρατούσε «άμυνα» στηρίζοντας τον Παπούλια.
Το τι συνέβη τελικά και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα το γνωρίζουμε, το ’χει ήδη γράψει η Ιστορία και έχει ο καθένας επωμισθεί το μερίδιο των ευθυνών που του ανήκει.
Η τελευταία τυπική πράξη παίχτηκε προ ημερών, ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου εξέφρασε τη στήριξη της κυβέρνησης στην... «αυτονόητη» επανεκλογή Παπούλια, στήριξαν από κοντά και η Ν.Δ. και ο ΛΑΟΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ τήρησαν την «κλασική» θέση άρνησης, που έχουν πάνω στο θέμα, διευκρινίζοντας ότι δεν έχουν τίποτα με το πρόσωπο αυτό καθεαυτό, με το θεσμό τα ’χουν. Να θυμίσουμε, πάντως, έτσι για την Ιστορία και πάλι, ότι προ ημερών που επισκέφτηκε τον Κάρολο Παπούλια ο Αλέξης Τσίπρας ο Πρόεδρος με τον τρόπο του τον «κάρφωσε» για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ γενικώς. Ίσως και ειδικώς. Όταν ο Α. Τσίπρας είπε ότι η χώρα περνάει κρίσιμες στιγμές, ο Κ. Παπούλιας παρατήρησε με νόημα «ναι και γι’ αυτό πρέπει όλοι να βοηθήσουμε», υπονοώντας ότι το συγκεκριμένο πολιτικό σχήμα δεν πολυβοηθάει με τη στάση του.
Σε κάθε περίπτωση, ούτως εχόντων των πραγμάτων, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή για την ανανέωση της θητείας του Κάρολου Παπούλια ήταν εκ προοιμίου γνωστό και δεν εξέπληξε κανέναν. Απλώς επικύρωσε μια προειλημμένη πολιτική απόφαση. Και μέσα στη λαίλαπα των γεγονότων που μαστίζουν τη χώρα, πέρασε σε δεύτερη μοίρα το θέμα της επανεκλογής, αφού άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Έτσι ο 81χρονος Κάρολος Παπούλιας εξελέγη ο 7ος Πρόεδρος της μεταπολιτευτικής Ιστορίας της χώρας. Ο 6ος στην πραγματικότητα, αλλά λόγω δεύτερης θητείας...
Ο ίδιος είναι αλήθεια ότι συνέχισε και εξέλιξε το δρόμο που με επιτυχία άνοιξε ο προκάτοχός του Κ. Στεφανόπουλος. Ο οποίος, παρότι λόγω πολιτεύματος ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικού χαρακτήρα, ήταν εκείνος που του προσέδωσε κύρος και παρεμβατικό ρόλο στην ελληνική πραγματικότητα. Έκανε παρεμβάσεις, έλαβε θέσεις για ποικίλα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα, «κατέβηκε» στον κόσμο γυρίζοντας όλη την Ελλάδα και φέρνοντας τον Πρόεδρο κοντά στους πολίτες. Τη σκυτάλη παρέλαβε το 2005 ο Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος συνέχισε και εξέλιξε αυτή την τακτική και μέσα σε στενά συνταγματικά πλαίσια που ορίζονται για το αξίωμά του, υπογράμμισε το κύρος που μπορεί να προσδώσει ένας πολιτικός στο θεσμό που υπηρετεί. Διότι τυπικά μπορεί ο θεσμός να προσδίδει το κύρος, αλλά στην πραγματικότητα ο σεβασμός και η εκτίμηση απέναντι σε μια πολιτική προσωπικότητα - και όχι μόνο - δεν χαρίζονται ελέω «καρέκλας». Κερδίζονται.
Και ο Κάρολος Παπούλιας, ξεχασμένος κάποτε και παραμελημένος από το ίδιο του το κόμμα, που ούτε βουλευτή δεν τον εξέλεξε, κέρδισε. Με την προσωπικότητα, την πολιτική του πείρα και τη στάση του.
Στο πρώτο του μήνυμα, μετά την επανεκλογή του, κάλεσε όλους σε συστράτευση. «Έχουμε όλοι μας καθήκον να συστρατευτούμε για μια ιστορική μετάβαση και στην αντίπερα όχθη πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί ενωμένοι», είπε. Το θέμα είναι «ποιος» και «πώς» τον άκουσε.
