Στα πρόθυρα του διαζυγίου φαίνεται ότι ευρίσκονται, για πολλοστή φορά, ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενός διαζυγίου - το οποίο ίσως να είναι βελούδινο, κάτι δηλαδή σαν να λέμε «κοινή συναινέσει» - που δεν θα προκαλέσει καμιά έκπληξη στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της ανανεωτικής και της επέκεινα αριστεράς, καθώς οι σχέσεις της μεγαλύτερης συνιστώσας με το σχήμα (δηλαδή του ΣΥΝ με το ΣΥΡΙΖΑ) ουδέποτε ήταν αγαστές και μάλλον ως λυκοφιλία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Η κατάσταση στο χώρο αυτό και δη μεσούσης της οικονομικής (και της πιθανώς επερχομένης κοινωνικής) κρίσεως και των προωθούμενων σκληρών επιλογών εις βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, παραμένει εκρηκτική και η συνοχή του συνεργατικού σχήματος (ΣΥΡΙΖΑ) κρέμεται σε μία κλωστή.
Άλλωστε, έχει καταστεί προφανές – τόσο από δημόσιες δηλώσεις όσο και από ενέργειες στελεχών του ευρύτερου αυτού χώρου – πως ο μεν ΣΥΝ είναι χωρισμένος στα δύο (με το «Αριστερό Ρεύμα» και την «Ανανεωτική» πτέρυγα να διαγκωνίζονται συνεχώς, με λογικές μηχανισμών και πολιτικές) οι δε λοιπές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να ευνοούν ούτε καν τη συνύπαρξη με τη μεγαλύτερη συνιστώσα, δηλαδή τον ΣΥΝ, καθώς φοβούνται, αν μη τι άλλο, το «καπέλωμα».
Στα τελευταία επεισόδια στο δράμα της ανανεωτικής αριστεράς και επέκεινα θα πρέπει να τονιστούν:
- Η εμφάνιση του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος ούτε λίγο – ούτε πολύ, ζήτησε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Α. Παπανδρέου (μάλιστα στο πολυσυζητημένο δείπνο που παρέθεσε επέλεξε να προσκαλέσει εκπροσώπους των εργοδοτών, αλλά όχι και τον αρχηγό του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα) αλλά και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και
- Η διαφοροποίηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Φώτη Κουβέλη (ο οποίος ήταν παρών στο δείπνο του Λ. Κύρκου, μαζί με άλλα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ) από την επίσημη «γραμμή» του κόμματός του, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πρότεινε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση και υπερψήφιση του Κάρολου Παπούλια στις επικείμενες προεδρικές εκλογές.
Κι ενώ σήμερα κάνει την επανεμφάνισή του ο Αλέκος Αλαβάνος (λέγεται πως θα μιλήσει και κατά της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ) ο οποίος πιστεύει στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, οι δε σχέσεις του με το πνευματικό του τέκνο, τον Αλέξη Τσίπρα, είναι οι χειρότερες δυνατές, δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδέουν τις επιθέσεις κατά του Λ. Κύρκου και του Φ. Κουβέλη από μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, με τις μελλοντικές κινήσεις και προθέσεις ως προς το μέλλον του σχήματος, του πρώην ηγέτη του (Αλ. Αλαβάνου) ο οποίος δεν είναι σήμερα καν βουλευτής.
Ειδικότερα, την καρατόμηση του Φώτη Κουβέλη επειδή «ασκεί συστηματικά δημόσια πολεμική στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ» ζήτησαν 23 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων οι Μανόλης Γλέζος και Γιάννης Μπανιάς, με την ταυτόχρονη επίκριση κατά των στελεχών εκείνων του ΣΥΝ, που «δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν λογικές «συναίνεσης» και «εθνικής ενότητας» που εξόφθαλμα υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, περιφρονώντας ομόφωνες αποφάσεις των Πανελλαδικών Σωμάτων και των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ».
Ωστόσο, σε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δόθηκε σαφής κάλυψη στον Φ. Κουβέλη καθώς κανένας από τους 13 βουλευτές του σχήματος δεν υποστήριξε την πρόταση των «23».
Παρά ταύτα, υπάρχει ένα ζήτημα:
Ο Φ. Κουβέλης είναι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και ως εκ τούτου έχει μεν δικαίωμα στη διατύπωση προσωπικών απόψεων, αλλά ως εκ της θέσεώς του οφείλει να εκφράζει άπασες τις συνιστώσες του σχήματος. Συνεπώς όφειλε να προβάλει τις απόψεις του σχήματος, όπως αυτές έχουν ληφθεί στα όργανά του και όχι τις δικές του, έστω προσωπικές, απόψεις.
Βεβαίως, τα πράγματα στο χώρο αυτό δεν είναι τόσο απλά, καθώς το δικαίωμα εκφράσεως διαφορετικών απόψεων, αλλά και τάσεων είναι θεσμοθετημένο, έστω κι αν είναι δυσχερές τις περισσότερες φορές να ευδοκιμήσει.
Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που φρονούν πως η νέα κόντρα στον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ δεν εδράζεται μόνο στις όποιες διαφορετικές θέσεις εξέφρασε ο έμπειρος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος, Φ. Κουβέλης.
Η κόντρα έχει να κάνει με το μέλλον του σχήματος, δηλαδή με το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, που λέει πως «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
Δύσκολα στο χώρο αυτό θα μπορέσουν να συνυπάρξουν οι ευρωπαϊστές με τους αντιευρωπαϊστές, οι ακτιβιστές με τους πιο θεσμικούς, οι φιλοΠΑΣΟΚ με τους αντιΠΑΣΟΚ κ.λπ.
Ορισμένοι εκ των συντρόφων του Φώτη Κουβέλη έκριναν πως η επίθεση εναντίον του εκφράζει «μία παλαιοκομμουνιστική νοοτροπία λειτουργίας πολιτικών σχημάτων που ευτυχώς ηττήθηκε κατά κράτος στην ιστορική εξέλιξη», άλλη βρήκαν την ευκαιρία «να τα χώσουν» στο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο για «έναν παρακμιακό χώρο αριστερισμού και συγκρούσεων», δίνοντας σαφώς την αίσθηση πως οδεύουμε σε διαζύγιο του ΣΥΝ (ή ενός τμήματός του – της Ανανεωτικής Πτέρυγας) με το συνεργατικό σχήμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες (ως φαίνεται ματαίως) χαρακτήρισε «αντιδεοντολογική και επικίνδυνη», τη θέση των 23 μελών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, να ζητήσουν παραίτηση του Φ. Κουβέλη, άλλοι δε έκαναν λόγο για «σύγκρουση μηχανισμών» στο χώρο αυτό.
Πέραν όλων αυτών, αξίζει να τονισθεί πως η Αριστερά έχει μια κατάρα, δηλαδή μια παράδοση διασπάσεων, χωριστικών πορειών, αλλά και εκφράσεως διαφορετικών απόψεων.
Όταν, όμως, οι διαφορετικές αυτές απόψεις απολυτοποιούνται, τότε εμπεριέχουν διασπαστικές λογικές, οι οποίες κάθε άλλο παρά χρήσιμες είναι, ειδικά σε συνθήκες κρίσεως, όταν η κοινωνία έχει ανάγκη από μια ενωμένη Αριστερά, με θέσεις, προτάσεις, εναλλακτικές, αλλά και ρεαλιστικές λύσεις.
