Ο εκ των ιστορικών ηγετών της ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα Λεωνίδας Κύρκος (δυστυχώς ο Γραμματέας του ΚΚΕ εσωτερικού, μετά τη μεταπολίτευση, Μπάμπης Δρακόπουλος φαίνεται να έχει περάσει στη λήθη, με ευθύνη των τότε συντρόφων του) στα 85 του χρόνια, φρόντισε να αναταράξει, εκ νέου, τα πολιτικά νερά, ζητώντας σαφή συμπόρευση με το (νέο) ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Ο Λ. Κύρκος παραμένει συνεπής με τον εαυτό του τα τελευταία 35 χρόνια, καθώς, επί της ουσίας, συνεχίζει να πιστεύει στην πολιτική του πλατφόρμα (ήδη από τη 10ετία του 1970) για τους «στόχους του έθνους», πλατφόρμα η οποία συμπυκνώθηκε στη «γραμμή» του για τη λεγόμενη «Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα» (ΕΑΔΕ), που περιελάμβανε συνεργασία ακόμη και με δυνάμεις από το συντηρητικό χώρο, οι οποίες, όμως, είχαν αντιδικτατορικά πιστεύω.
Ωστόσο, αυτή η συνέπεια του Λ. Κύρκου στις θέσεις του από τη δεκαετία του 1970, ίσως να μη λαμβάνει υπόψη της τις αλλαγές στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ενώ είναι εμφανές πως τα όσα υποστήριξε, σε κλειστό δείπνο που παρέθεσε σε 45 προσωπικότητες της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου, ξένισαν πολλούς.
Και ξένισαν γιατί ενώ ζήτησε τη συνεργασία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, αναγνωρίζοντας, εν προκειμένω, την πολιτική ηγεμονία, στο χώρο αυτό, του νέου ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Α. Παπανδρέου, έσπευσε να αποκλείσει από το δείπνο και τη συνεργασία, τόσο την ηγεσία του κόμματος στο οποίο (υποτίθεται ότι ανήκει) δηλαδή τον ΣΥΝ, όσο και την ηγεσία του ΚΚΕ.
Κι αν ο αποκλεισμός του ΚΚΕ είναι ευεξήγητος (σύμφωνα με το σκεπτικό του Λ. Κύρκου περί «νεοζαχαριαδικών») δεν είναι το ίδιο ευεξήγητος ο αποκλεισμός του Αλέξη Τσίπρα, ενώ αντίθετα στο δείπνο είχαν προσκληθεί ο αρχηγός της συντηρητικής παρατάξεως Αντώνης Σαμαράς (ο οποίος ευσχήμως δεν παρέστη) και τα στελέχη της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του ΣΥΝ.
Δηλαδή, ο Λ. Κύρκος τι ήθελε; Να διασπάσει τον ΣΥΝ και οι «Ανανεωτές» να προσκολληθούν στο ΠΑΣΟΚ;
Ο Λ. Κύρκος κάλεσε τις δυνάμεις του τόπου να αποδεχθούν τις «επιβαλλόμενες» θυσίες, μέσα σ΄ ένα σχέδιο που θα καταμερίζει δίκαια και τα κοινωνικά βάρη.
Επίσης, κατηγόρησε τις δυνάμεις εκείνες που, όπως είπε (φωτογραφίζοντας το ΚΚΕ) πυροδοτούν τον πόλεμο στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, ως λύση στα προβλήματα και ως υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο. «Περιμένω ότι θα εγερθεί σαν τείχος η θέληση της πλειοψηφίας του λαού, με πρώτους τους εργαζόμενους, που θα εγγυηθούν την εσωτερική ειρήνη και θα απορρίψουν τους νεοζαχαριαδικούς τυχοδιωκτισμούς».
Ο Λ. Κύρκος προκάλεσε αίσθηση (αν και περιέπεσε σε αντίφαση σε σχέση με τα ανωτέρω) όταν χαρακτήρισε καλό δείγμα εναλλακτικής μορφής πάλης, την τελευταία απεργία που οργάνωσε το ΠΑΜΕ (η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ) πάλη η οποία, όπως σημείωσε, θα προβληματίσει περισσότερο από τις «εμφυλιοπολεμικές» κραυγές, τα κέντρα του κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου.
Ακόμη, όμως, μεγαλύτερη αίσθηση προκάλεσε μια άλλη αποστροφή του Λεωνίδα Κύρκου που αφορούσε στο πανεπιστημιακό άσυλο, καθώς ετάχθη υπέρ της καταργήσεώς του.
Το ΚΚΕ επεσήμανε πως «ο Λ. Κύρκος και συνολικά ο χώρος των μεταλλαγμένων κομμουνιστών και της ψευτοανανέωσης τον οποίο εκφράζει, αποδεικνύεται ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές για το λαό και τον τόπο ήταν και παραμένει φανατικός εχθρός της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και χειραφέτησης, φορέας της ταξικής λαϊκής υποταγής και υποστηρικτής των στρατηγικών επιλογών και συμφερόντων της πλουτοκρατίας, του καπιταλισμού».
Ο δε Γραμματέας του ΣΥΝ Δημήτρης Βίτσας έσπευσε να δηλώσει πως στην Αριστερά η πολιτική χαράσσεται από τις εκλεγμένες ηγεσίες και με συλλογικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες.
«Η εμφάνιση του Λεωνίδα Κύρκου είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη πως οι καιροί αλλάζουν. Το κακό είναι ότι λίγοι το βλέπουν και πολύ λιγότεροι το ομολογούν, ειδικά όταν είναι πολιτικοί (...). Για να πει ένας πολιτικός όλη την αλήθεια, θα πρέπει να φθάσει στην ηλικία του Λεωνίδα Κύρκου ή του Κώστα Μητσοτάκη. Θα πρέπει πρώτα να δεχθεί για τον εαυτό του ότι έφτασε στο τέλος της πολιτικής του διαδρομής για να αρχίσει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να σπέρνει ζιζάνια στο πολιτικό σκηνικό, αναταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά του», έσπευσε να γράψει το «Βήμα» εξαίροντας τις θέσεις του Λ. Κύρκου.
Ο εκ των ιστορικών ηγετών της Αριστεράς Λ. Κύρκος έχει ομολογήσει πολλά λάθη τα οποία έκανε στη μακρά πολιτική του διαδρομή, όπως για παράδειγμα η εμμονή του στην παραπομπή, το 1989, του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, μια παραπομπή, ωστόσο, που δεν έχει εμποδίσει το Γιώργο Α. Παπανδρέου να συμπορεύεται μαζί του, όπως και με άλλα πρόσωπα, που την στήριξαν, όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης και η Μαρία Δαμανάκη, δίνοντας την αίσθηση ότι μια πατροκτονία, έστω και μετά θάνατον, θα τον αποδέσμευε από τη βαριά σκιά του γεννήτορά του.
Ο Λ. Κύρκος δεν μας είπε, όμως, πώς οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμπράξουν σε μια εθνική συνεννόηση και πάνω σε ποια βάση, όταν βιώνουμε πολιτικές που μειώνουν το εισόδημα, πολιτικές που οδηγούν σε αβεβαιότητα και ανασφάλεια.
Και φυσικά δεν μας είπε πώς εννοεί μια σύμπραξη ταξικά αντιπάλων δυνάμεων, όπως οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου (σ.σ. εκπροσώπους των τελευταίων έσπευσε να προσκαλέσει στο δείπνο του).
Αλήθεια τον προβληματίζουν οι τιμές που του επιδαψιλεύουν οι σημερινοί κυβερνώντες, τους οποίους πολέμησε στο παρελθόν και μήπως του φέρνουν στη μνήμη το ρηθέν από τον Λένιν πως όταν σε επαινεί ο εχθρός σου ψάξε να βρεις που έχεις κάνει λάθος;
