Οι Η.Π.Α. είναι η μόνη δύναμη που έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει παντού στον κόσμο και να δημιουργεί μια «νέα τάξη πραγμάτων» στη βάση των συμφερόντων τους. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι Η.Π.Α. δεν επέλεξαν και πάλι τη στρατηγική της Απομόνωσης αλλά αντίθετα προτίμησαν αυτή του Επιλεκτικού Παρεμβατισμού κάτω από την κάλυψη του Ν.Α.Τ.Ο.
Η Μέση Ανατολή ταυτόχρονα βρίσκεται σε μια μεγάλη αστάθεια και αποτελεί την «πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή του κόσμου». Η ακαμψία των Ισλαμικών Θεοκρατιών, τα δογματικά καθεστώτα και η έντονη δυτική διείσδυση στα εσωτερικά θέματα των κρατών της Μέσης Ανατολής σε βάρος των δικών τους συμφερόντων που θεωρείται από πολλούς ως κατάφωρη παραβίαση της εθνικής τους ταυτότητας οδηγούν στη βία και το μίσος. Η γενναιόδωρη υποστήριξη της αμερικανικής διπλωματίας στο Ισραήλ εις βάρος της Παλαιστίνης βαραίνει ακόμα περισσότερο το όλο κλίμα. Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός αναπτύχθηκε και κορυφώθηκε με την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου.
Από τότε ένας συνεχής και δριμύς πόλεμος κατά της τρομοκρατίας μαίνεται καθ' ότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής θεωρείται - κατά το νέο αμερικανικό δόγμα - το λίκνο της τρομοκρατίας που σύμφωνα μ' αυτό το δόγμα οι Η.Π.Α. δικαιούνται να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά ενάντια σε οποιοδήποτε κράτος που υποθάλπτει την τρομοκρατία... Και κατά συνέπεια αποτελεί απειλή ακόμα και χωρίς να χρειάζονται τη συγκατάθεση της Διεθνούς Κοινότητας. Ο άξονας του κακού για τους Αμερικανούς είναι το Ιράκ, το Ιράν και η Β. Κορέα. Αυτές οι χώρες δεν πρέπει να κατέχουν όπλα μαζικής καταστροφής διότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε κίνδυνο για την αμερικανική ασφάλεια αφενός κι αφετέρου για ολόκληρο τον κόσμο. Σ' αυτό το πλαίσιο της αμερικανικής αντιτρομοκρατικής πολιτικής η Ρωσία, η Τουρκία και Ισραήλ βρήκαν την ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τις δικές τους εκστρατείες κατά των Τσετσένων, των Κούρδων και των Παλαιστινίων αντίστοιχα. Η Pax Americana υποστηρίζεται από ένα ηθικό πλαίσιο εντός των αμερικανικών συνόρων που σύμφωνα μ' αυτό η ανθρωπότητα πρέπει να ενστερνιστεί το αμερικανικό μοντέλο καθώς οι Η.Π.Α. έχουν αναλάβει το βάρος της ιερής αποστολής της εκδημοκρατικοποίησης εκεί όπου είναι ανάγκη. Παραφράζοντας τον Henry Kissinger, «οι Αμερικανοί πιστεύουν τόσο πολύ στη δύναμή τους και στην αρετή των στόχων τους που μπορούν να οραματίζονται έναν πόλεμο σε παγκόσμια βάση με στόχο τη δικαίωση των αρχών τους». Ωστόσο η οικονομική και πολιτική κατάσταση στο μεγαλύτερο τμήμα της Μέσης Ανατολής είναι τόσο άσχημη που «κάθε προοπτική για τα κράτη της περιοχής να αποτελέσουν τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς και ενός δημοκρατικού και πλουραλιστικού κόσμου είναι περιορισμένη». Αυτό είναι μια αναντίρρητη πραγματικότητα και έτσι μοιάζει να δικαιώνονται όλοι όσοι πιστεύουν ότι η επίθεση ενάντια - που έγινε - στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ δεν έγινε τόσο για την εκδημοκρατικοποίηση και την απελευθέρωση των χωρών αυτών από τα τυραννικά τους καθεστώτα και ότι η τρομοκρατία αποτελεί το Δούρειο Ίππο των Η.Π.Α. Σύμφωνα μ' αυτήν την ευρεία άποψη οι Η.Π.Α. επιθυμούν να διεισδύσουν στο χώρο της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας με στόχο να δημιουργήσουν ένα δίκτυο φιλικών καθεστώτων - όπως και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου - που θα βρίσκονται κάτω από την αμερικανική επιρροή εύκολα ελεγχόμενα και εκμεταλλεύσιμα ειδικά όσον αφορά στο θέμα της διαχείρισης των φυσικών τους πηγών. Ο έλεγχος των φυσικών πόρων αποτελεί το κλειδί προκειμένου οι Η.Π.Α. να συνεχίσουν να παραμένουν η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο. Αυτοί που δεν υπακούουν θα ανατρέπονται. Τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή ταυτίζονται ακόμα με την προστασία του Ισραήλ για στρατηγικούς λόγους και την επίτευξη της γενικότερης σταθερότητας. Πιο συγκεκριμένα το Ισραήλ χρησιμοποιείται ως ασπίδα κατά των αραβικών αναθεωρητικών τάσεων και ως δόλωμα για τη ζωτικότερη ανάμιξη στην περιοχή. Αυτό έγινε σαφές κατά την κρίση του Λιβάνου: το ξεδίπλωμα ειρηνευτικής δύναμης στην περιοχή σε συνδυασμό με τη λεκτική επίθεση στο Ιράν για υποστήριξή της προς τη Χεζμπολάχ έχει ως στόχο τη διπλωματική απομόνωση της Τεχεράνης και τη δικαιολόγηση μιας μελλοντικής επίθεσης εναντίον της. Η Ρωσία σήμερα εκμεταλλευόμενη με άψογο τρόπο το χαρτί του φυσικού αερίου δείχνει να αναρρώνει από τη γενική αναταραχή που προκάλεσε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η χώρα επαναπροσδιορίζει τη νέα διεθνή της θέση και τις σχέσεις της. Εθνικιστικές και διχαστικές κορόνες που εμφανίστηκαν μετά τη σοβιετική διάλυση όπως ο «Ευρασιατισμός» εγκαταλείφθηκαν. Η Ρωσία δεν αποτελεί πια υπερδύναμη αλλά παραμένει ως μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις παγκοσμίως ειδικά στον στρατιωτικό τομέα. Τα ζωτικά της συμφέροντα περιορίζονται στο υπογάστριό της και ειδικά στο σημαντικό γεωπολιτικά τόξο από τη Μολδαβία ως την Κεντρική Ασία. Η ανάπτυξη της Κίνας τα τελευταία χρόνια είναι αξιοσημείωτη «επιδιδόμενη σε ένα από τα πιο θαρραλέα οικονομικά πειράματα στην ανθρώπινη ιστορία». Τα γεωπολιτικά της συμφέροντα αγγίζουν την Κεντρική Ασία, ακόμα και τη Μέση Ανατολή. Η Γαλλία ενδιαφέρεται για την αναβάθμιση του ρόλου της στον διεθνή καταμερισμό της ισχύος προσέγγισης με τις αναπτυσσόμενες χώρες αντιτίθεται στη θεσμική αντιπαράθεση Ανατολής - Δύσης και είναι η μόνη δύναμη που φαίνεται ότι προσπαθεί να αντιτεθεί στην αμερικανική ηγεμονία στον κόσμο παρά τις αντιδράσεις πολλών άλλων Ευρωπαίων εταίρων της. Το Παρίσι θα επιθυμούσε μία Ε.Ε. αποδεσμευμένη σε μεγάλο βαθμό από την αμερικάνικη επιρροή. Τέλος η Γαλλική διπλωματία επιθυμεί συγκυριαρχία και συγχάραξη στρατηγικών από κοινού με τη Γερμανία χωρίς απώλεια της εθνικής της ταυτότητας εκχωρεί αρμοδιότητες σε υπερεθνικά όργανα εκεί όπου φαντάζεται ότι μπορεί να τις ελέγξει. Δυσπιστεί απέναντι στην τουρκική ένταξη και τη δέχεται μόνο μετά από την ικανοποίηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Σ' αυτό το άρθρο μας δεν παραθέτουμε αναλυτικά γεγονότα γύρω από το μεγάλο και πολυδιάστατο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής λόγω της στενότητας χώρου της εφημερίδας μας. Σύντομα όμως θα επανέλθουμε με ένα εξίσου σημαντικό θέμα της ίδιας αυτής περιοχής.
