Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων
Πλησιάζει το τέλος του 2010 και οι απολογισμοί για τη χρονιά που πέρασε μόνο ευοίωνοι δεν είναι για την κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Βιώσαμε καταστάσεις απείρου κάλλους, πολιτικές βγαλμένες από εφαρμογές λιτότητας και στερητικά σύνδρομα προερχόμενα από την αφαίμαξη ενός μεγάλου μέρους των εισοδημάτων του κόσμου, που από τη μια μέρα στην άλλη είδε την περιουσία του να συρρικνώνεται.
Είχαμε την ξαφνική «κορύφωση» των προβλημάτων, τις υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή που περνούν μέσα από περικοπές και στερήσεις, αλλά και την ανασύνταξη της κρατικής οντότητας και δυναμικής μέσα από επιβαλλόμενες εξαγγελίες και υπόνοιες για πτώχευση που πήραν σάρκα και οστά μέσα από σκληρά μέτρα τα οποία επιβλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Και τι δεν είδαμε το 2010... «Για το καλό μας» πήραμε τις δόσεις του δανείου που χρεώνει όλες τις επόμενες γενιές, υποχρεώνοντάς τες να καταθέτουν με καπάρο τις αποταμιεύσεις και τις οικονομίες τους. Για τη διάσωση της χώρας και την απεμπλοκή της από κάθε επικίνδυνη περιπέτεια, πήραν αυτά τα μέτρα, λένε, «για να μην βρεθούμε όλοι μας κάποια στιγμή στο χείλος του γκρεμού».
Είδαμε και άλλα πολλά το 2010, επισκέψεις ευρωπαίων αξιωματούχων, κοινώς «τροϊκανών», την έλευση του Στρος Καν και όλων όσων καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας, αν αυτός επιτρέπεται να υπάρχει. Θαυμάσαμε όμως και τις κονταρομαχίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που διεξήχθησαν υπό το βάρος των θλιβερών εξελίξεων για την επόμενη μέρα, ένας αγώνας για να διαφανεί πως το πολιτικό κλίμα παραμένει ακόμη ζωηρό, παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που λένε πως απομυθοποιούν τον κοινοβουλευτισμό.
Με τον έναν όμως ή με τον άλλο τρόπο, το κοινοβούλιο υποβαθμίστηκε σημαντικά στα μάτια των πολιτών, εξωθώντας ακόμη και πολιτικούς σαν τον Πάγκαλο να δηλώνουν χωρίς αιδώ πως «μαζί τα φάγαμε!». Όχι, σε κανένα φαγοπότι δεν συμμετείχε η μερίδα αυτή του κόσμου που συνήθως μένει πάντα έξω από το παιχνίδι. Και αν πολλοί χόρτασαν από το κομματικό αλισβερίσι, αν κάμποσοι επέλεξαν «να τα φάνε» με τους κάθε λογής κομματάρχες, ουδόλως ενδιαφέρει και αφορά την πλειοψηφία των πολιτών που παρέμειναν έξω από κλίκες και βολέματα.
Όλοι αυτοί όμως οι πολίτες που είδαν τις κομματικές ηγεσίες να τακτοποιούν μεθοδικά τα τσιράκια τους, όλος αυτός ο κόσμος που ποτέ δε συνηγόρησε στο προμελετημένο έγκλημα της διαφθοράς, όλοι αυτοί καλούνται πλέον να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, συνεισφέροντας με τις οικονομίες τους στο ξεβάλτωμα της χώρας. Αλήθεια, γιατί αυτοί; Ουδεμία απόκριση. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω και αυτό το ηχηρό ερώτημα!
Και τι δεν είδαμε το 2010... Ποτέ άλλοτε ελληνική κυβέρνηση δεν φάνηκε τόσο αποφασισμένη «να πατάξει τη διαφθορά», ποτέ ξανά οι τύψεις για παλαιότερες πολιτικές δεν έδωσαν ανάλογη αποφασιστική ώθηση για ξεκαθάρισμα των ρουσφετολογικών διορισμών από πανικοβλημένους κυβερνώντες. Να είναι, λέτε, το ξημέρωμα μιας άλλης μέρας, γεμάτης διαφάνεια και δικαιοσύνη; Ασφαλώς και όχι. Οι κυβερνώντες δεν ξύπνησαν ένα πρωινό και είπαν πως όλα πρέπει να αλλάξουν. Πολύ περισσότερο δεν σκέφθηκαν το λαό όταν έπαιρναν τα πρώτα μέτρα, με τις ευλογίες μιας αντιπολίτευσης που φυλλορροούσε από την έλλειψη πειστικών επιχειρημάτων. Με λίγα λόγια τα «είδαν όλα» όταν ανακάλυψαν τα κενά και τις τρύπες στην οικονομία, τα φοβερά και τρομερά «ανοίγματα» άλλων εποχών, κατά τα άλλα πιο βατών και ξεκάθαρων σε σχέση με τις σημερινές.
Φεύγει το 2010 και αφήνει πίσω του πολλά ερωτηματικά για το μέλλον αυτής της χώρας, που βάζει υποθήκη όλη της την περιουσία. Το 2011 αναμένεται με μεγάλη αγωνία, ως ένα ακόμη κρίσιμο έτος, γεμάτο μέτρα και περικοπές που θα πλήξουν τα νοικοκυριά. Συμμερίζονται όμως οι πολιτικοί την αγωνία του κόσμου; Και αν ναι, σε τι μέτρα έχουν προβεί προκειμένου να μετριάσουν τον πανικό των πολιτών;
To ελληνικό κοινοβούλιο περνά τη μεγαλύτερη κρίση του μεταπολεμικά. Η δε απαξίωση των πολιτικών είναι τόσο μεγάλη που μάλλον δύσκολα μπορεί να μετριαστεί. Αυτοί όμως είναι που θα πάρουν εκ νέου αποφάσεις. Και εκείνοι που θα μας προσφέρουν στο πιάτο τις «έτοιμες λύσεις» της τρόικας και του ΔΝΤ. Ας είναι όμως. Ας μην προτρέχουμε και μας κατηγορήσουν για συκοφαντίες. Το 2011 είναι ήδη προ των πυλών. Μαζί και τα νέα μέτρα που καταδιώκουν τους πολίτες, αδειάζοντας ταχέως το περιεχόμενο της κλεψύδρας του χρόνου. Βήμα – βήμα λοιπόν, σημειωτόν και με το γάντι η αποψίλωση. Μέχρι που να μην υπάρχει κάτι άλλο να ακουσθεί παρά μονάχα η απεγνωσμένη κραυγή του αγανακτισμένου πολίτη που βλέπει να ξημερώνει μια νέα μαρτυρική εποχή, γεμάτη στερήσεις και βάσανα από την λιτότητα. Με μόνη παρηγοριά ότι τουλάχιστον μπαίνει ακόμη ο μισθός, έστω και κουτσουρεμένος! Με μόνη ελπίδα το ξεκίνημα παλαιών γνωστών αγώνων για την επανάκτηση των κεκτημένων που καταργήθηκαν εν μία νυχτί. Καθώς η Ελλάδα ξανά προς την κατρακύλα τραβά.
