Το πρόβλημα άρχισε όταν έμαθα από την TV ότι ο ευγενικός κ. Γιουνκέρ, ο επικεφαλής του Eurogroup, μιλώντας σε Έλληνες δημοσιογράφους τους έκανε το κοπλιμέντο: «Είστε έξυπνος λαός, θα τα καταφέρετε!» Μάλιστα, εκδηλώνοντας τη γαλατική ευγένειά του, χάρισε ένα χειροφίλημα σε ευειδή δημοσιογράφο της ελληνικής αποστολής. Τον φαντάζομαι και να υποκλίνεται ελαφρά. Λιγώθηκα! Λιγώθηκα... αλά ελληνικά. Ελληνοπαθιάρικα. Φυσικό είναι. Ο συνδυασμός εξυπνάδας-ομορφιάς, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα παραλυτικό, ένα ξελιγωτικό κοπλιμέντο. Συνέρχεσαι απ’ αυτό μόνο μετά το κράξιμο που απευθύνεις στα παπαγαλάκια, αυτά που κρώζουν ανενδοίαστα στην τηλεοπτική προπαγάνδα... Κραυγάζοντας και ένα... «Κρα» στον εξυπνάκια πολιτευτή που μας αφιερώνει λαϊκίστικα κομπλιμέντα.
Παρέμειναν όμως κάποια ερωτήματα. Λ.χ. αν υπάρχει έξυπνος λαός, υπάρχει και λαός βλάκας; Μετριέται αυτή η εξυπνάδα, ή η βλακεία; Και, αυτές οι δυο ιδιότητες είναι λαϊκή... κοινοκτημοσύνη, ή χωρούν εξαιρέσεις; Υπάρχει κάποια κλίμακα, κάποιο μέτρο, που τις μετρά; Ποιος το διαθέτει; Είναι κάποιος εξουσιοδοτημένος από κάπου να το κάνει; Και ακόμα: Υπάρχουν έξυπνοι, πιο έξυπνοι, ή πάρα πολύ έξυπνοι λαοί;... Τέλος πάντων, αυτή η εξυπνάδα είναι κληρονομική, από γεννησιμιού μας; Ή, επίκτητη; Και, όταν χάνεται, τι φταίει; Μήπως ο... λαός; Δεν προβληματίζει το γεγονός ότι ο λαός είναι πάντα σοφός μόνο πριν και μετά από εκλογές;...
Κομμάτι δύσκολες φαίνονται οι απαντήσεις. Πρώτα, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: Τι είναι λαός; Αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ενώ φαίνεται πιο προσιτό, πιο οικείο, το παραδοσιακό λαϊκό. Κάτι που, λαογραφικά, μπορεί να διαφορήσει λαούς. Κι αυτό, όχι για να στηθούν φραγμοί, αλλά απλά, και μόνο γι’ αυτό: Για να υπάρξει μια αλληλοκατανόηση μεταξύ λαών. Μ’ αυτήν την... γεφύρωση στα δύσκολα, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν ο κ. Γιουνκέρ γνωρίζει το αυθεντικό, το λαϊκό μας έθιμο, με πολύ βαθιά ρίζα παράδοσης: Το... κράξιμο. (Το... χειροφίλημα γούστο του!). Σίγουρα το αγνοεί, ενώ εμείς το ξέρουμε, ότι σε ώρες δύσκολες, σε ώρες που φαίνεται να μη υπάρχει ελπίδα, όταν υπάρχει πολιτική δύσπνοια, το κράξιμο...συνηθίζεται. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο κόσμος μας αμύνεται για τα κοινά του. Με κοινό τρόπο. Και προσβάλλει το άηθες, πάλι με κοινό τρόπο. Ενισχυτικό επιχείρημα: Το...εκκαθαριστικό, το εξουθενωτικό...μασλάτι, το διαθέτουν οι Φιλανδοί; Έχετε ακούσει κάτι για σουηδική σάτιρα;...
Διακινδυνεύεται, λοιπόν, για να έρθουμε στα τρέχοντα, αν μπορεί να τα φτάσει κανείς αυτά, όσο κι αν τρέχει, μια...διάγνωση επερχόμενου κραξίματος. Τα συμπτώματά του, εκτός από τα προφανή, αρχίζουν και μαζεύονται και στα ψιλά-ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Αυτές, αν προσέξει κανείς, είναι ένα καλό θερμόμετρο. Μόνο, όμως, για τη μέτρηση της λαϊκής θερμοκρασίας. Η λαϊκή θερμότητα, για να μετρηθεί χρειάζεται άλλη, δυσεύρετη έκτη αίσθηση, εκείνη τη σπάνια ηγετική αίσθηση. Την αναμενόμενη!...
Μου γράφει, λοιπόν, ο ένας ότι: «Για να σωθεί η χώρα, επειδή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και η πτώχευση της χώρας είναι προ των θυρών χρειάζεται τόλμη και ειλικρίνεια. Κινήσεις προς τα εμπρός χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις. Πρέπει να καταρτίσουμε μια Νέα ΕΘΝΙΚΗ Ατζέντα (σ.σ.: η υπογράμμιση δική μου) με συναίνεση. Χρειάζονται πολιτικές βαθιών τομών και αλλαγών. Το τελευταίο που μετράει αυτόν τον καιρό είναι η απάντηση στο ερώτημα «Τις πταιει;» Γιατί η απάντηση είναι αυτονόητη και απλή. Όλοι». Έτσι, όταν το πρώτο γίνεται «τελευταίο» και «απλό» το «όλοι», τότε μετά βίας συγκρατείται ένα... «Κρα»». Όχι τίποτε άλλο, αλλά μη διαψεύσουμε τον φίλο μας τον κ. Γιουνκέρ...
Ο άλλος, προβάλλοντας την «Ανάπτυξη στην πρώτη γραμμή» διακηρύσσει ότι η Ελλάδα της φούσκας δεν μας αξίζει. «Ήρθε η ώρα να περάσουμε σε μια πολιτική σταδιακής επανεκκίνησης της οικονομίας. Το επόμενο βήμα μιας σοβαρής οικονομικής πολιτικής πρέπει να είναι μια ΕΘΝΙΚΗ Προοδευτική Πολιτική Εξόδου (σσ: η υπογράμμιση δική μου). Πρόκειται για μια συνεκτική πολιτική αναπτυξιακής επανεκκίνησης (πάλι...), με την υιοθέτηση νέων πολιτικών εργαλείων κ.λπ.».
Όταν αυτός που σου μιλάει ξεχνάει, ή θέλει να ξεχαστεί ποιος είναι, και τα λόγια του, ευχολόγια και αοριστίες, απευθύνονται σε...αμνήμονες, τότε η συνεννόηση είναι αδύνατη. Κάποιοι πολιτικοί ζουν στον δικό τους κόσμο. «Άλλα λογιάζει ο Κοσμάς κι άλλα λογιάζει ο κόσμος», όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Μόνο μια κραυγή οργής, ένα «Κρα» στην πιο ελαφρά εκδοχή, μπορεί να ακουστεί. Όχι για άλλον λόγο, αλλά γιατί κάποια σημάδια «εξυπνάδας», κατά την εκδοχή Γιουνκέρ, φαίνεται να έχουν απομείνει...Μαζί με τη δυνατότητα για αυθεντικό, για εθνικό... «Γιούχα», στον οποιονδήποτε καταχραστή του «ΕΘΝΙΚΟΥ». Μικροϊδιοκτήτης του είμαι. Πρέπει να ρωτήσουν πρώτα κι εμένα...
Η «Ανάπτυξη», λοιπόν, και η «Συναίνεση» είναι οι δυο λέξεις-κλειδιά για το σήμερα και το αύριο. Θα τις καταχωρίσει στα δελτία του ο λεξικογράφος του μέλλοντος, μαζί με άλλες που μας συντρόφεψαν, ομότυχές τους. Θυμηθείτε τη «φιλοσοφία» (του προπονητή, της Πετρούλας, κ.λπ.) που καθιερώθηκε απελευθερωτικά πια. Το ίδιο και η «υλοποίηση» του Άκη. (Αχ, ρε Άκη!...Αχ, Κούλα!...). Μετά καταπιαστήκαμε με τα «πλαίσια» και τους «πυλώνες». Και με τα «πακέτα», όπως μου υπενθύμισαν. Οι «διαδικασίες» (κληρονομιά από την διαλεκτική του Αριστοτέλη και του Ηράκλειτου...) είναι παντού. Επιτέλους! Ατύχησε, από μαλθακότητα, και η «επανίδρυση», όπως και η «ήπια προσαρμογή». Θα ατυχήσει και η «επιμήκυνση», όπως και η «επανεκκίνηση»...
Τώρα, όμως, μπορούμε να το γλεντήσουμε (το «Κρα» επιτρέπεται...) με το νέο γλωσσικό υβρίδιο που απλώνεται και...μεταλλάσσεται. Είναι το... «αφήγημα»! Εντοπίσθηκε για πρώτη φορά σε κείμενο αξιώσεων του πολιτικού σχολιαστή κ. Φελέκη, στον «Κόσμο του Επενδυτή», πριν από μήνες. Ίσως το εντοπίσουν και παλιότερα φιλέρευνοι αναγνώστες. Μιλούσε, λοιπόν, για την ανάγκη νέου «πολιτικού αφηγήματος». Άρεσε! Όχι μόνο στον γράφοντα αλλά και στον ευφραδή κ. Ε. Βενιζέλο. Το αξιοποίησε. Τροποποιήθηκε, ως «αναπτυξιακό αφήγημα» από τον κ. Χρυσοχοϊδη. Το υιοθέτησε τηλεοπτικά και ο πρωθυπουργός μας...Η τύχη του είναι προδιαγραμμένη: Σαν τα φυτά μεγάλης καλλιέργειας θα απλωθεί, σαν... «παραμύθιασμα». Ας με αξιώσει ο Θεός να δω και την κ. Μιλένα Αποστολάκη να μιλά, από το Κολονάκι, για το «γεωργικό αφήγημα» της...νιτρορύπανσης. Θα την προλάβει μάλλον ο...εκπρόσωπος. Εκτός αν προκύψει «εκπαιδευτικό αφήγημα»...
Αν σε επόμενο σημείωμα ο γράφων, ως θύμα της γοητευτικής νεοπλασίας, υποσχεθεί ένα... «ερωτικό αφήγημα», η υποδοχή του είναι αναμενόμενη: «Κρα»!
xatzis@hotmail.com
