Φυλλορροεί αργά - αργά η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ένας ακόμη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά απολύτως αφοσιωμένος μέχρι πρότινος στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και στενός του συνεργάτης και φίλος, ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, αρνήθηκε να συμφωνήσει με το επαίσχυντο νομοσχέδιο λεηλασίας των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Τόλμησε να πει «Όχι» και διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ ακαριαία, πριν καν αρχίσει η ψηφοφορία κατ’ άρθρο ώστε η πολιτική του «εκτέλεση» να δράσει παραδειγματικά προς τους υπολοίπους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος για να μην διανοηθεί κανείς να τον μιμηθεί.
Το μήνυμα το έλαβε μεταξύ άλλων και η Βάσω Παπανδρέου, η οποία έκανε μια πύρινη ομιλία: «Στήριξη δεν σημαίνει σιωπή. Δεν σημαίνει στοίχιση πίσω από μια και μοναδική άποψη. Ορισμένα «Όχι» έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα στρατευμένα «Ναι», δήλωσε εισαγωγικά. Στη συνέχεια έκανε μια βαθύτατα εντυπωσιακή τοποθέτηση: «Σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα εκτελεστεί με ακρίβεια; Είναι αξιόπιστος; Η απάντηση είναι «Όχι»! Και αφού μας ενημέρωσε - και πολύ σωστά - ότι ο προϋπολογισμός είναι αναξιόπιστος, υιοθέτησε μια κυριολεκτικά σχιζοφρενική στάση: Δήλωσε ευθαρσώς ότι θα... ψηφίσει τον «αναξιόπιστο» προϋπολογισμό!!!
Αυτό το θέατρο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ συνεχίστηκε με τον Κ. Καρτάλη ο οποίος δήλωσε ότι «αν χάσουμε το κοινωνικό κράτος, παραδίδουμε την ψυχή μας στο διάβολο» και στη συνέχεια υπερψήφισε και αυτός το νομοσχέδιο κατάδυσης όλων των εργασιακών κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα.
Στον ίδιο πολιτικό θίασο και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θ. Ρομπόπουλος, ο οποίος τόνισε ότι συνειδησιακά δεν μπορεί να δεχθεί τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά θα υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό που τους μειώνει «ως τελευταία ευκαιρία στην κυβέρνηση!».
Μα ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν;
Σ. ΣΑΚΟΡΑΦΑ: «ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ!»
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι πραγματικά εξεγέρθηκαν συνειδησιακά με την κυβερνητική πολιτική - όπως για παράδειγμα η Σοφία Σακοράφα, η οποία διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ ήδη από το Μάιο επειδή αρνήθηκε να υπερψηφίσει το Μνημόνιο της κυβέρνησης Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
«Μετατρέψατε τη Βουλή σε σωματείο - σφραγίδα. Αρνούμαι να σφραγίζω φιρμάνια του ΔΝΤ. Δεν είμαι υπάλληλος. Βουλευτής είμαι», τόνισε την περασμένη εβδομάδα σε μια εξαιρετική δήλωσή της στη Βουλή και συνέχισε: «Αρνούμαι να δεκτώ πρακτικές κατοχικού κοινοβουλίου, όπου μιλούν οι εντολές του ΔΝΤ και φιμώνονται οι εντολοδόχοι του ελληνικού λαού. Αρνούμαι να παρασυρθώ σε αυτή την παρωδία. Τούτες τις ώρες γράφεται ιστορία. Ιστορία ενδοτισμού από τη μια, αλλά και αντίστασης από την άλλη».
Την ιστορία του ενδοτισμού τη βλέπουμε να γράφεται προκλητικά και με τυμπανοκρουσίες κάθε μέρα. Η ιστορία της αντίστασης έχει δυσκολίες να γραφεί, όπως παρατηρούμε όλοι.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποξενώνεται διαρκώς περισσότερο από τους εργαζομένους. Πάνω από 100.000 άτομα διαδήλωσαν εναντίον της πολιτικής της στην Αθήνα την περασμένη Τετάρτη, συμμετέχοντας σε μια διαδήλωση εφάμιλλης εκείνης της 5ης Μαΐου. Κόσμος βαθύτατα οργισμένος εναντίον της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αλλά και του πολιτικού κατεστημένου γενικότερα και συνολικά, όπως έδειξε και ο ξυλοδαρμός του πρώην υπουργού των κυβερνήσεων Καραμανλή και νυν βουλευτή της ΝΔ Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος αφρόνως νόμισε ότι το πολιτικό κλίμα του επέτρεπε την αμέριμνη διάβαση των γραμμών των διαδηλωτών για να διαπιστώσει με επώδυνο τρόπο ότι εκείνες οι εποχές είχαν δυστυχώς παρέλθει.
Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΓΕΝΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ
Η βιαιότητα της κυβερνητικής πολιτικής λεηλασίας των μισθών και συντάξεων και κατάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων έχει προκαλέσει ένα τέτοιο κλίμα κοινωνικής έντασης ώστε πλέον δεν είναι εφικτή η ανέμελη επαφή πολιτών και πολιτικών χωρίς τη λήψη ιδιαίτερων μέτρων προφύλαξης εκ μέρους των πολιτικών, ακόμη και εκείνων της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή του γενικότερου «μνημονιακού» στρατοπέδου. Περί ελεύθερης κυκλοφορίας κυβερνητικών στελεχών δεν γίνεται πλέον λόγος, όπως ο κάθε σώφρων άνθρωπος αντιλαμβάνεται.
Η απαξίωση του πολιτικού κόσμου έχει προσλάβει επικίνδυνες διαστάσεις. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τεράστιες ευθύνες για την εξέλιξη αυτής, τις οποίες αντιλαμβάνεται βεβαίως, αλλά προσπαθεί να τις μετριάσει διαχέοντας ένα τμήμα τους προς την κατεύθυνση της ΝΔ.
Αναμφίβολα η οικτρή διακυβέρνηση Καραμανλή - ιδίως κατά τη διετία από το 2007 ως την εκλογική συντριβή του το 2009 - συνέτεινε στην απαξίωση του πολιτικού κατεστημένου. Η ΝΔ όμως τιμωρήθηκε σκληρά από το λαό για τη διακυβέρνησή της με την εκλογική πανωλεθρία που υπέστη τον Οκτώβριο του 2009.
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ όμως είναι αυτοί που καταρράκωσαν πλήρως την αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν αθέτησε απλώς τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Κυβερνά κάνοντας κυριολεκτικά τα εντελώς αντίθετα από όσα έλεγε πριν αλλά και τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 που τον έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία.
Ανεξαρτήτως προσχημάτων και δικαιολογιών, ορθών ή αληθοφανών ή εντελώς χαλκευμένων με στόχο την περιπλάνηση του ελληνικού λαού, η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου συνιστά τη μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση του ελληνικού λαού στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας εδώ και τουλάχιστον εξήντα χρόνια.
Το βαθύτερο πρόβλημα έγκειται στο ότι καθώς ο πρωθυπουργός όχι μόνο αντικειμενικά εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, αλλά και αδιαφορεί πλήρως για τις αντιδράσεις των εργαζομένων που εκφράζονται με ειρηνικούς τρόπους εντός του δημοκρατικού πλαισίου (απεργίες, διαδηλώσεις, πορείες), στην κοινωνική συνείδηση παγιώνεται σταδιακά η αντίληψη ότι οι κανόνες του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν επαρκούν για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των πολλών όταν οι κυβερνήσεις τάσσονται με τα βουλιμικά συμφέροντα των ολίγων, όπως κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι βίαιες μορφές αντίδρασης αποκτούν τότε άλλη διάσταση στα μάτια της κοινωνίας, η οποία αρχίζει να διολισθαίνει αρχικά στην ανοχή και εν τέλει στη νομιμοποίηση της πολιτικής βίας στις συνειδήσεις των πολιτών.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΔΟΓΜΑ «ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ»
Είναι εντελώς απαράδεκτη από δημοκρατική σκοπιά και αποκαλύπτει ολοκληρωτική νοοτροπία η συχνά επαναλαμβανόμενη από τον Γιώργο Παπανδρέου ρήση «Αδιαφορώ για το πολιτικό κόστος», όταν εφαρμόζει βαθύτατα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Είναι πολύ επικίνδυνη γιατί συντείνει τα μέγιστα στη νομιμοποίηση των πράξεων πληκτικής βίας στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η δημοκρατία δεν αρχίζει και τελειώνει με την εκλογή της κυβέρνησης και το δικαίωμα έκφρασης γνώμης. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν για την εκλογή... δικτατορικής κυβέρνησης τετρατετούς διάρκειας.
Πρώτιστο μέλημα μιας δημοκρατικής κυβέρνησης οφείλει να είναι η διαρκής προσπάθεια διαπίστωσης των διαθέσεων του λαού, και εναρμόνισης με αυτές της κυβερνητικής πολιτικής, στο βαθμό που έτσι υπηρετούνται τα πραγματικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού και της χώρας συνολικά.
Το «πολιτικό κόστος» είναι ένας υγιέστατος δείκτης της δημοκρατικότητας κάθε κυβερνητικής διαχείρισης, γιατί αποτυπώνει το βαθμό εναρμόνισης της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής με τις λαϊκές διαθέσεις. Υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να μετριάζουν την αλαζονεία της εξουσίας που πάντοτε τη διακρίνει και να διορθώνουν την πορεία τους σε πιο φιλολαϊκές κατευθύνσεις.
Όταν λοιπόν ένας πρωθυπουργός αρέσκεται να επαναλαμβάνει τη φράση «αδιαφορώ για το πολιτικό κόστος» ουσιαστικά λέει στο λαό «εγώ θα κάνω ό,τι μου γουστάρει και τη γνώμη σας και τις αντιδράσεις σας τις γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια!».
Αδυνατούμε να αντιληφθούμε γιατί θα έπρεπε κάποιας δημοκρατικός πολίτης να θαυμάζει ή να επαινεί έναν πρωθυπουργό τέτοιας νοοτροπίας και συμπεριφοράς απέναντι στο λαό της χώρας μας.
ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ»
Αυτή η νοοτροπία του πρωθυπουργού και η κυβερνητική πολιτική που απορρέει από αυτή οδηγούν σταδιακά τις σχέσεις λαού και κυβέρνησης Παπανδρέου στην αποξένωση και τελικά στη ρήξη.
Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι που δυσφορούν με την εχθρική τους κυβερνητική πολιτική. Αντανάκλαση της αέναης διευρυνόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας συνιστά και το προσφάτως εκδοθέν υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος φυλλάδιο, το οποίο διανεμήθηκε σε όλους τους ναούς την περασμένη Κυριακή.
Το περιεχόμενό του είναι ορθότατο, αλλά πολιτικά πρωτοφανές στην άμεση παρεμβατότητά του. Συνιστά σοβαρότατο πλήγμα εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου καθώς επεκτείνει την αντίθεση στην πολιτική που αυτός ακολουθεί σε όλο το ποίμνιο των πιστών ανεξαρτήτως κοινωνικού στρώματος, παρόλο που είναι ευρέως γνωστό ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θεωρείται άνθρωπος προσκείμενος στο κυβερνών κόμμα, όσο φυσικά του επιτρέπει το αξίωμά του.
«Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας», τονίζεται στο φυλλάδιο της Εκκλησίας της Ελλάδος χωρίς περιστροφές, το οποίο συνεχίζει γράφοντας μεταξύ άλλων: «Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μια ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας».
Πραγματικά εμπρηστικές θέσεις από πολιτική σκοπιά και όντως ορθότατες.
«ΗΓΕΣΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ»
Το φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου κατηγορεί ευθέως την πολιτική ηγεσία ότι «καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας» και δεν διστάζει να κάνει λόγο για «μια ηγεσία που στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού».
Οι ιεράρχες είναι ιδιαιτέρως καυστικοί απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο του τόπου και δεν κρύβουν την περιφρόνησή τους προς αυτό:
«Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι εδώ και δεκαετίες τα ίδια. Πώς τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι;», αναφέρουν επιτιμητικά στο φυλλάδιο.
Έχουν δίκιο. Η υποταγή της χώρας μέσω Μνημονίου στην Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. παρέχει ένα διεστραμμένο αίσθημα ισχύος στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Αισθάνεται ότι έχει τις πλάτες τους για να αντιμετωπίσει με τη δύναμη των ξένων επικυρίαρχων τον ελληνικό «εχθρό λαό».
Δεν ξέρουμε, βέβαια, πόσο υπερήφανος πρέπει να αισθάνεται ο πρωθυπουργός γι’ αυτό, αλλά πραγματικά αυτό είναι δική του υπόθεση. Ο λαός, πάντως, έχει ήδη διαμορφώσει τη δική του άποψη.
