Κάποτε στην ευλογημένη και θαυμαστή χώρα της Παλαιστίνης σε μακρινή εποχή των παλιών χρόνων, ζούσαν δυο ευλαβείς κι αγαθοί άνθρωποι ενάρετοι και φιλεύσπλαχνοι με στοργή και με συμπόνια για όλους τους συνανθρώπους και με φιλοφροσύνη γιομάτη, για όλα τα αθώα ζώα και τα πτηνά γης και του ουρανού. Έχοντας εναποθέσει τα θάρρη, τη λατρεία και τις ελπίδες τους στο Θεό, ο Ιωακείμ και η Άννα πορεύονταν από τα χρόνια της νιότης τους και σε ώριμη ηλικία πλέον, την οδό της καλοσύνης της αγάπης και της προσευχής. Με το βελουδένιο ρόδισμα της κάθε αυγής, ο λαμπερός ήλιος της Μέσης Ανατολής πρώτα έλουζε με απαστράπτουσες ασημοχάλκινες και χρυσαφιές φωταχτίδες τη χώρα και το σπιτικό τους κι έπειτα ανατέλλοντας αργά – αργά, τι ήταν εκείνο!!... με εκθαμβωτική λάμψη και με χρυσοφτέρουγα μικρά αγγελούδια πάνω απ’ την κεφαλή τους, φώτιζε το πνεύμα τους και τα κατάβαθα των ψυχών τους με ουράνια θεία ευλογία. Καθώς πλημμύριζε την αυλή με πάλλευκο και διάφανο φως, χαϊδεύοντας τα λούλουδα και τα φυτά τα βασιλικά και τις τριανταφυλλιές τα δέντρα τα άκαρπα και τα καρποφόρα, που ήταν ορισμένες φοινικιές δάφνες, ευκάλυπτοι και βάγια και τρεις πλατύφυλλες και με πλούσια σκιά διακοσμητικές μουριές, εικόνα καλαισθησίας και ομορφιάς του όλου περίγυρου χώρου. Επίσης μερικές χουρμαδιές και συκιές, δυο κληματαριές με τα λευκά και με τα βαθυκόκκινα μπερεκέτια, λίγες δαμασκηνιές, δέκα ρίζες ελιές για το λάδι το θεμέλιο της ζωής, και τρεις τέσσερις ροδιές, που σαν ωρίμαζε ο καρπός τους με τις μυριάδες τα ξινόγλυκα κόκκινα ρουμπίνια τυλιγμένα στο φανταχτερό κρινοειδές και στρογγυλό περίβλημά τους, προσφορά στους γείτονες, και σε όλους τους διερχόμενους ξωμάχους στρατοκόπους... ελάτε να σας φιλέψουμε ένα ρόδι να σβήσετε τη δίψα σας και να δροσιστείτε όπως τους έλεγαν, να γευτείτε δυο χουρμάδες, ένα τσαμπί σταφύλι και δυο σύκα, δυο δαμάσκηνα και ένα λαγήνι κρύο νερό απ’ το πηγάδι, να στερεώσει η ψυχή σας... δόξα τω Θεώ, από την ευλογημένη ευφορία της χώρας, που είναι άφθονη στη Γη της Επαγγελίας. Οι γείτονες οι συγγενείς και όλοι οι κάτοικοι στην ιερά πόλη τη Ναζαρέτ, έτρεφαν ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό στο πρόσωπό τους και το κάθε βράδυ στην προσευχή τους έκαναν δέηση να τους χαρίσει η θεία πρόνοια ό,τι ποθούν, προτού αναχωρήσουν για το ταξίδι της αιωνιότητας εις τους ουρανούς. Δεν γνώρισε η Άννα και δεν βίωσε την ευτυχία της μητρότητας... μήτε κι ο Ιωακείμ έζησε τη χαρά του πατέρα. Ποτέ δεν παραπονέθηκαν στο Θεό και ακολουθώντας με φαεινή ηρεμία το θέλημά και τη βούλησή του χωρίς να χάσουν την πίστη τους, ενώ ήταν σε μεγάλη ηλικία, συνέχιζαν με βαθιά κατάνυξη και λατρεία να προσεύχονται προσμένοντας το θείο θαύμα -που ακολούθησε- υπέρβαση στην ανθρώπινη φυσική και τη νομοτέλεια του κόσμου. Θεέ μου!! Τι δικαίωση είναι αυτή!! Τι χαρά ανείπωτη!! Τι ευσπλαχνία!!! Χιλιάδες οι άγγελοι!! Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ!! Έλαμπε ο ουρανός της Ναζαρέτ και ολόκληρης της Γαλιλαίας!! Φτέρουγες αγγελικές και ουράνιες μελωδίες ηχούσαν παιανίζοντας εν αρμονία, υμνώντας το χαρμόσυνο και το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός. Ο Ιωακείμ και η Άννα με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης δοξάζοντας τον Παντοδύναμο για τα ελέη του τα πλούσια και έχοντας στην αγκαλιά τους το ευλογημένο βλαστάρι μιας νέας ζωής, δέχονταν τις ευχές, τις ευχαριστίες και την ικανοποίηση των απλών ανθρώπων του μόχθου και της καρτερίας, για το ουράνιο δώρο της λύτρωσης... ακατανίκητη η προσευχή!.. αμετακίνητη η πίστη!.. και υπεράνω όλων αυτών, η αγνότητα των ψυχών, των δικαίων αυτών ανθρώπων. Του Ιωακείμ και της Άννας. Με το πέρασμα του πρώτου χρόνου, η μικρή Μαρία, έδειχνε σημεία ανώτερης δύναμης, έντονης για την ηλικία της πνευματικής νόησης, με λάμψη – κύκλο γύρω από τα μαλλιά της, με γλυκύτητα σπάνια στις πρώτες άναρθρες συλλαβές και με πολλά άλλα θαυμάσια. Οι γονείς της αφού συμβουλεύτηκαν τον ραβίνο (ιερέα) του ναού του Σολομώντος τον Ζαχαρία, αποφάσισαν να την αφιερώσουν στον Θεό σε ηλικία τριών ετών, οπότε και η γιορτή Εισοδίων της Θεοτόκου. Κατά τη θρησκευτική παράδοση της Παλιάς Διαθήκης και σύμφωνα με τον γραπτό λόγο των προφητών, ήταν θέλημα Θεού να εκπληρωθούν όλα τα συμβάντα αυτά, τα οποία οδήγησαν στο γνωστό ιστορικό αποτέλεσμα. Η αποστολή της τρίχρονης Μαρίας, δεν είχε καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας της και αργότερα όταν ενηλικιώθηκε, με όλες τις κοπέλες της Ναζαρέτ. Το ομολογούσαν οι φίλες της... εσύ Μαρία, δεν είσαι όπως όλες μας, έχεις κάτι το διαφορετικό, πώς να στο πούμε, κάτι το μεγαλειώδες!!.. το υπέροχο!!! Όχι καλές μου φίλες όχι κορίτσια, μην το λέτε αυτό, είμαι σαν όλες σας, όπως κι εσείς και σας αγαπώ πολύ. Και όμως... Σαν έγινε δεκαεξάχρονη κοπελιά τη ζήτησε σε γάμο λευκό ο Ιωσήφ, ο αδελφός του γερο-ραβίνου του Συμεών, που έχασε τη γυναίκα του. Τι ήταν αυτό πάλι!!! Με τον λευκό κρίνο, που της έδωσε ο Αρχάγγελος να μυρίσει, όταν πήγε στη βρύση να γεμίσει νερό να δροσιστούν οι γονείς της, γέροντες πια. Τι λάμψη ήταν εκείνη!! Τι αγαλλίαση!! Τι ευωδία!! Αλλά και τι τρόμος μεγάλος. Μη φοβάσαι Μαρία, την καθησύχασε ο Αρχάγγελος, είσαι η εκλεκτή του Θεού μεταξύ των γυναικών. Ευλογημένη εσύ και ο καρπός της κοιλίας σου. Μα Κύριε πώς μπορεί... αποτόλμησε να πει η Μαρία, αλλά ο Αρχάγγελος με ένα νεύμα τη διέκοψε και ανυψώθηκε ευθύς φτερουγίζοντας για το ουράνιο λευκό βασίλειό του, κι εφόσον πρώτα, εξετέλεσε την αποστολή της θείας εντολής. Ας γίνει το θέλημά Του... μπόρεσε να ψελλίσει δακρύζοντας, ταραγμένη η Μαρία. Ο χρόνος είναι βάλσαμο. Ωριμάζει και εξαλείπτει τον πόνο και την πικρία του κάθε ανθρώπου, με την εκπλήρωση των απατηλών ονείρων του. Ευτυχισμένοι πια οι γονείς της καθάριοι και ταπεινόφρονες καθώς ήταν σε όλη τους τη ζωή, δοξολογούσαν με τρεμάμενα χείλη τον καλό και πολυεύσπλαχνο Θεό, που τους αξίωσε να επιτελέσουν το χρέος τους αφιερώνοντας τη Μαρία, την κόρη τους τη μονάκριβη, στη χάρη Του και στο όνομα το άγιον Αυτού.
Νυν απολύεις τους δούλους σου μεγαλοδύναμε Κύριε.
Παραθέτω σε στίχους τη συνέχεια:
Κόρη της Ναζαρέτ
Με ευλογία θεϊκή, δυο άνθρωποι απλοϊκοί
σε μακρινή πια εποχή ζούσαν σε Ήλιο... σε προσευχή.
Ήταν ενάρετοι πολύ με των αγγέλων τη στολή
πρωί και βράδυ κατά πως λέγαν, τους έλουζε το φως.
Η Άννα κι ο Ιωακείμ, με τις στρατιές των Χερουβείμ
δίκαιοι, ταπεινόφρονες σεβάσμιοι – γλυκόφωνες
Επροσευχόταν στο Θεό, γονυκλινείς μες στο ναό
χαρά ζητούσαν πατρική και ευτυχία μητρική.
Τι ήταν αυτό! τι πρωινά!! τι χρυσαφένια δειλινά!!
Με αγγελούδια στην αυλή!! τους στόλιζαν την κεφαλή.
Γείτονες, φίλοι συγγενείς κοντά, δεν έλειπε κανείς.
Η Ναζαρέτ ευχότανε ό,τι ποθούν... χαιρότανε.
Χρόνια πολλά προσεύχονταν πίστευαν πως θα έρχονταν
της θείας χάρης λύτρωση και ευλαβείας φύτρωση.
Ώσπου μια μέρα ιερή, ευλογημένη κι ανθηρή
στα σπλάχνα της εσκίρτησε καρπός κοιλίας σείστηκε.
Έσβησαν πια τα «σκοτεινά» τα πρόσωπά τους φωτεινά!
μάτια με δάκρυα χαράς λαμπρά αστέρια τρεις-χαράς.
Δόξα στον ύψιστο Θεό και στο μεγάλο ερχομό
βλαστός στον κόσμο!! μια πνοή!!! της Ναζαρέτ Κόρη αγνή.
Θεέ μου!! τι θαύμα είναι αυτό; γλύκα, γαλήνη ποιο σκοπό;
Έσμιξε γη και ουρανός!!! έλαμψε ήλιος φωτεινός.
Άγγελοι φτερουγίζανε, ρόδα μοσχομυρίζανε
στον οίκο στα παράθυρα στη στέγη στα εφτάθυρα.
Ευγνωμοσύνη στο Θεό, καρδιές καθάριες και οι δυό
της Άννας και του Ιωακείμ με συνοδεία Σεραφείμ.
Πλούσια τα ελέη σου πολύτιμα τα χρέη σου
παίρνω από τα μάτια Σου, τα χείλη, τα χρυσάφια Σου.
Έτρεξαν άνθρωποι πολλοί να συγχαρούνε την καλή
με δώρα και γλυκές ευχές όπως στη δίψα οι βροχές.
Νύχτες τις καλοκαιρινές, θαυμάσιον πασιφανές
γλύκα αγγέλων η λαλιά φωτοστεφάνι στα μαλλιά.
Σαν έγινε τριών χρονών, εισόδια εις τον ναόν
υπό την σκέπην του Θεού του πλάστη και δημιουργού.
Είχε ψηλή αποστολή ήταν λευκή, με συστολή
θε να γινόταν μιαν ημέρα με θείο κρίνο πια μητέρα.
Αρχάγγελος εξ ουρανού, μήνυμα φέρων του Θεού
Χαίρε Κεχαριτωμένη εν γυναιξί ευλογημένη.
Πέρασαν χρόνια ταπεινά με θεοσέβεια, αγνά
ευτυχισμένοι οι γονείς δεν τους ρωτούσε πια κανείς.
Πότε θα ‘ρθει με το καλό; δεν τους περνούσε απ’ το μυαλό
γιατί γνωρίζαν... Αλλουνού: Είναι Κυρία τ’ Ουρανού.
Που κάποτε στη Βηθλεέμ, με υμνωδίες τεριρέμ
πλήθος άγγελοι!!! ποιμένες!! και στιγμές δεδοξασμένες.
Ξένοι μάγοι με τα δώρα!! επροσκύνησαν στην ώρα
με Ολόλαμπρο Αστέρι!!! Και επί γης ειρήνη...
που στο κόσμο θε να φέρει.
Το πατρικό Του θέλημα και Αρχαγγέλων μέλημα
Πάναγνη Θεού Μητέρα Ουρανών η Πλατυτέρα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Θανάσης Δ. Καλογιάννης - λογοτέχνης
