Το να ανατρέχει κανείς στα κείμενα των Αρχαίων Ελλήνων, των άφθαστων εκείνων προγόνων μας, δεν είναι απλώς μια απόλαυση. Είναι αναβάπτιση. Θεία κοινωνία. Ψυχική ανάταση και ευφρόσυνη διάθεση. Οι άνθρωποι εκείνοι αιώνες τώρα είναι αξεπέραστοι. Δάσκαλοι υψιπετείς. Ανάτομοι και δημιουργοί, ασυναγώνιστοι, στην Τέχνη ή στο Θέατρο, στη Φιλοσοφία, στην Πολιτική, στην ηθική... Ρώτησαν κάποτε τον Νίτσε οι μαθητές του: «Δάσκαλε, τι να κάνουμε, ώστε να γίνουμε κι εμείς σαν εσένα σοφοί;». Να μελετήσετε τους Αρχαίους Έλληνες. «Ούκ άχρηστον ψυχαία μαθήματα τα έξωθεν». Κι ακόμα: «Πάσα ποίησις Ομήρου αρετής εστίν έπαινος». «Κι αν τους τελειώσουμε τι άλλο να κάνουμε;» ρώτησαν οι μαθητές. Κι η απάντηση ήταν: «Να τους ξαναμελετήσετε». Αυτοί είναι η βρυσομάνα του Πνεύματος.
Ο Σωκράτης, λοιπόν, είχε έναν πανάξιο και αφοσιωμένο μαθητή. Τον Αντισθένη. Και ο Αντισθένης ερμηνευτής του πνεύματος του Σωκράτη, μας άφησε έναν διάλογο, σημαντικό για τις μέρες μας. «Αφανίζονται οι πόλεις, των οποίων οι πολίτες, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους σπουδαίους, για να τους κυβερνήσουν». «Φιλόσοφε τους φαύλους τους γνωρίζω. Τους σπουδαίους ψάχνω να βρω».
Να το πρόβλημα του κάθε σύγχρονου Έλληνα. Τους φαύλους, τους υποκριτές και τους δόλιους, τους ξέρουμε οι πάντες. Ακόμα και η κουτσή Μαρία. Έχουν όνομα, ιστορικό βεβαρημένο, επιδόσεις αναίσχυντες. Είναι τοις πάσι γνωστοί. Είναι ολίγιστοι και ανεπαρκείς ηγέτες, αυτοί που μόνο τους προνόμιο είναι ότι φέρουν μια πατρογονική κληρονομιά, που δύσκολα τη σηκώνουν. Είναι οι υπουργοί και βουλευτές που τα τελευταία 30 χρόνια, αντί να παράγουν γόνιμο κοινοβουλευτικό έργο, ασχολούνται με την ιδιοτέλειά τους, τη διαφθορά και την καταλήστευση του Δημοσίου χρήματος. Θέλετε ονόματα; Διαλέξτε φιγούρες από τον Γαλαζο-Πράσινο θίασο. Ευτελών, ιταμών και ξεδιάντροπων κλεφταράδων. Είναι ο συρφετός των εκλεκτών του λαού. Του πεπτωκότος Κοινοβουλευτικού μας θεσμού. Πληθωρικός ο αριθμός τους. Μεγίστη η αχρηστία τους. Και μόνον 100 Βο(υ)λευτές, ήσαν αρκετοί.
Είναι ακόμα η πανστρατιά των ειδικών Συμβούλων, των ποικιλονύμων Προέδρων και Διευθυντάδων. Οι Εργατοπατέρες και οι κομματικοδίαιτοι «Μέντορες» του εξαχρειωμένου συνδικαλισμού. Οι Ποστατζήδες και κλειδοκράτορες των υποθέσεων του λαού, που τις διαπραγματεύονται με περισσή ιδιοτέλεια.
Αυτούς λοιπόν όλους τους ξέρουμε από πρώτο χέρι, γιατί νιώσαμε τη ληστρική τους αναλγησία. Τους άλλους όμως, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Τους καλούς, τους ικανούς και τίμιους των Ελλήνων. Δύσκολο πολύ τη σήμερον ημέραν. Μόνο μια λύση υπάρχει. Και μας τη δίνει πάλι ο άφθαρτος και αιώνια επίκαιρος Μέγας Διδάσκαλος, ο Φιλόσοφος Σωκράτης. «Παιδεία καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει». Η Παιδεία μας λέει, όπως ακριβώς η εύφορη γη, παράγει όλα τα αγαθά.
Παιδεία λοιπόν χρειαζόμαστε και κυρίως την κατά Χριστόν Παιδεία. Αυτή οπλίζει τον πεπαιδευμένο με σωφροσύνη, αγαθότητα και εντιμότητα. Με ορθή κρίση και σύνεση.
Δυστυχώς όμως το παιδευτικό μας σύστημα, νοσεί βαρύτατα, εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν υπάρχει ελπίδα να κάνουμε ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί κανένας πολιτικός σχηματισμός, από το 1981 και δώθε, δεν μπόρεσε να βάλει ούτε ένα πετραδάκι στον κατ’ εξοχήν αυτόν εθνικό τομέα. Με γελοίους πειραματισμούς, αδαών και ανίκανων, αλλά και άχρηστων κομματανθρώπων, φτάσαμε στο μη παρέκει. Στο έσχατο σημείο απαιδευσίας. Κατακρεούργησαν τη γλώσσα. Στραγγάλισαν το εθνικό φρόνημα. Οδήγησαν τη σπουδάζουσα νεολαία, σε ατραπούς δύσβατους, χωρίς διεξόδους. Υπέσκαψαν τα οράματα και τις ελπίδες των παιδιών μας.
Εφέτος μπήκαν στις ανώτατες σχολές κι εκείνοι, που δεν πάτησαν πόδι σε σχολική αίθουσα. Φανατικοί απόφοιτοι της καφετέριας. Με 0,9 βαθμό, ούτε καν μονάδα είναι σίγουρο πώς θα πυκνώσουν τη στρατιά των αιώνιων φοιτητών.
Από το χάλι μας λοιπόν, μόνο μια σωστή Παιδεία θα μας σώσει. Η δημιουργία ανθρώπων με κλασική Παιδεία, υπεύθυνων, με αρετές, αξίες και αρχές.
