Το σημαντικότερο στήριγμα της σωτηρίας του Έθνους η Παιδεία, περνάει μια τραγική κρίση και αντί μέσα σ’ αυτή να προσφέρουμε γνώσεις και να ασκούμε αγωγή χρησιμοποιούμε την έδρα για να προβάλλουμε πολλές φορές με περισσή αναίδεια την ανιστόρητη θέση πώς το 1821 ήταν καθαρά ταξικός αγώνας και ότι ο κλήρος πρόδωσε την Πατρίδα. Πότε άλλοτε ακούστηκαν από δασκάλους τέτοιες ιστορικές ανακρίβειες; Δεν νομίζετε λοιπόν κάπου αλλού οδηγείται ο τόπος με τέτοιο προσανατολισμό της Παιδείας;
Δεν βλέπετε πώς ζούμε τραγικές στιγμές, όταν οι αίθουσες διδασκαλίας παραμένουν άδειες – εκεί όπου η φοίτηση είναι προαιρετική – οι βιβλιοθήκες νεκρές, τα συγγράμματα στο ράφι. Αυτή η ζωντανή και εκρηκτική νεολαία, η μόνη ελπίδα του τόπου για την Παιδεία, επιμένει πεισματικά να μείνει πνευματικά ανάπηρη και να υποτάξει τη ζωή, τη σκέψη και τα όνειρά της σε ασφυκτικά καλούπια πολιτικών σχημάτων. Η σπουδή έχει γίνει πάρεργο. Λόγος για έρευνα δεν γίνεται, μεράκι για μελέτη δεν υπάρχει. Η σύγχρονη ελληνική Παιδεία έχει απομακρυνθεί από την ελληνοχριστιανική παράδοση.
Η Παιδεία με ελληνοχριστιανικό χαρακτήρα που στοχεύει στην ελευθερία του πνεύματος, στην προσπάθεια απαλλαγής από τον εγωκεντρικό ατομισμό, στο σεβασμό της αντικειμενικής πραγματικότητας, της σύγχρονης κοινωνικής εξέλιξης, στο ελπιδοφόρο, χαρμόσυνο και σωτηριώδες κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, στην ιστορική αλήθεια, στην ανάπτυξη της ελευθερίας της σκέψης, της βούλησης και της νόησης, στην καλλιέργεια του πνεύματος και των ιδανικών της ζωής αυτή η Παιδεία θεωρείται από πολλούς ή λίγους σημερινούς δασκάλους συντηρητική. Δεν θα μπούμε στο εννοιολογικό περιεχόμενο των εννοιών, προοδευτική ή συντηρητική Παιδεία. Ένα μόνο θα πούμε. Πως αυτός ο αποπροσανατολισμός της Παιδείας είναι άκρως επικίνδυνος για την ιστορική πορεία του Έθνους. Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας. Γονείς, δάσκαλοι, φοιτητές, πολιτεία, κράτος. Και η γλώσσα; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η ελληνική γλώσσα; Τα συμπτώματα της γλωσσικής μας παθογένειας θυμίζουν την περίπτωση των κατοίκων του Αμασαλίκ. Το Αμασαλίκ (χώρα των ψαριών) βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Γροιλανδίας και για κακή του τύχη – το ανακάλυψε το 1884 ο Δανός πλοίαρχος Γκούσταβ Χολμ. Οι κάτοικοί του από άποψη εξέλιξης βρίσκονται στην εποχή του λίθου!
Η σύγχρονη Ελλάδα είναι μια περίπτωση Αμασαλίκ. Η γλώσσα μας νοθεύτηκε καταρχήν από την εισβολή ξενικών στοιχείων. Το ξένο μας κατέκτησε. Δεν έχουμε εδώ «ξένο ανθοβόλημα σε ντόπιο χώμα», όπως λέει μελωδικά ο Παλαμάς. Έτσι η νέα ελληνική θυμίζει περισσότερο νεοαγγλική. Είναι ένα γλωσσικό ιδίωμα που θυμίζει τρόπο συνεννόησης των κατοίκων της «Αστόρια». Οι νεαροί της επικαιρότητας επειδή νομίζουν ότι με μια «κορακίστικη» διάλεκτο νιώθουν πιο αυτόνομοι, ελεύθεροι και σπάνε τα «δεσμά του κατεστημένου» ακούς να λένε αναμεταξύ τους: Είναι και πολύ τύπος, με κούφανες, ο κολλητός μου, με καράφλιασες γέρο, κ.λπ. Ο γλωσσικός εκχυδαϊσμός που γίνεται και εκχυδαϊσμός της σκέψης βρίσκεται στις δόξες του. Έχουμε έντονο γλωσσικό βομβαρδισμό. Έντονο εξαλβανισμό. Οι λέξεις που δηλώνουν συναισθήματα, όπως αγάπη, στοργή, τρυφερότητα σπανίζουν. Έχουμε απρόσωπες εκφράσεις όπως ακριβώς απρόσωπες είναι και οι σχέσεις μας. Και η γλώσσα της πολιτικής σε ποιο επίπεδο βρίσκεται; Αλίμονο. Εκεί ακούς λέξεις όπως «Ρεβανσισμός, πλατφόρμα, ακτιβισμός, λίστα, αναδόμηση, πισωγυρίσματα, δέσμη, και τόσες άλλες που θα γιόμιζε μια ολόκληρη σελίδα. Έχουμε γλωσσική βαβυλωνία, πνευματική λειψυδρία, γλωσσική ατροφία, λεκτικό ακρωτηριασμό, φραστικό παφλασμό, διανοητικό ευνουχισμό, πνευματική ακαμψία κ.ά. Η γλώσσα δεν είναι εργαλείο όπως υποστηρίζουν μερικοί.
Είναι ψυχή. Πρέπει να τη σεβόμαστε, αν δεν θέλουμε να συντρίψουμε ηθικά το λαό μας, να σκοτώσουμε τη συνείδηση του έθνους μας. Ο εθνικός θάνατος αρχίζει από το θάνατο της γλώσσας. Η γλώσσα είναι η κιβωτός της ελευθερίας και η ελευθερία το θερμοκήπιο της γλώσσας. Είναι τουλάχιστον κωμικό να μιλάμε για κουλτούρες, ρίζες πολιτιστικές, ανόδους, κι άλλα τέτοια ηχηρά τη στιγμή που η γλώσσα, το πρώτο όργανο της Παιδείας, το πρώτο πιστοποιητικό ταυτότητας, η πρώτη εθνική ρίζα, το πρώτο πολιτισμικό αγαθό, η σπονδυλική στήλη της παράδοσης αποσπονδυλώνεται και γίνεται συντρίμμια. Οι Ισραηλίτες ανέστησαν μια γλώσσα νεκρή και την έκαναν ζωντανή μετά από 2.000 χρόνια. Εμείς οι «προοδευτικοί» θέλουμε να κάνουμε νεκρή μια γλώσσα που είναι ζωντανή και λειτουργική επί 3.000 χρόνια. Δεν είμαστε για κλάματα; Τι να πούμε για το ξέφτισμα των ανθρώπινων σχέσεων, τη συστηματική υποτίμηση των ηθικών αξιών, ιδιαίτερα των αρχών του Χριστιανισμού, τον αναιδή εμπαιγμό της Εκκλησίας και του Ιερού κλήρου, την τρομοκρατία, τα ψυχοβόρα ναρκωτικά, τη χαλάρωση των δεσμών μέσα στην ελληνική οικογένεια, την έλλειψη ιδανικών για τους νέους και τη γενικότερη πνευματική καθίζηση. Ένα είναι βέβαιο: πως «πήραμε λάθος δρόμο» κατά τον ποιητή «και αλλάξαμε ζωή». Μια ιταλική παροιμία λέει: «Οποιος αφήνει τον παλιό δρόμο για το νέο, ξέρει αυτόν που αφήνει αλλά δεν ξέρει αυτόν που παίρνει». Εμείς αυτή την ιστορική περίοδο της ζωής μας αυτό έχουμε πάθει. Ξέραμε καλά τον παλιό δρόμο της μακραίωνης παράδοσης του έθνους που με ασφάλεια και σιγουριά μας οδήγησε άπειρες φορές στη μεγαλοσύνη, στην παγίωση της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στη στερέωση της οικογένειας, στην οικοδόμηση της Παιδείας, στη σφυρηλάτηση της νεολαίας, στις ζωοδόχες ρίζες της χριστιανικής ζωής, στην αυτάρκεια της επίγειας ζωής, στην αναζήτηση της ουράνιας καταξίωσης. Δρόμος ελληνικός με σημαδούρες λαξευμένες μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία σημαδεμένες από την ελληνοπαράδοση. Ετσι διασωθήκαμε. Τώρα τρέχουμε στα σούπερ μάρκετ και στις λογής πολυεθνικές, στα καζίνο και στις πασαρέλες «σεξομορφιάς» γιατί εκεί πιστεύουμε ότι είναι η σωτηρία μας. Πόσο αλήθεια αλλάζουν οι εποχές και πόσο έντεχνα ο κακώς εννοούμενος πολιτισμός μετατρέπει το φως σε σκοτάδι για να εξαπατήσει κάθε φορά τον άνθρωπο και να αλώσει τη συνείδηση!!! Μέσα σ’ αυτόν τον πνιγμό μπορεί άραγε να υπάρξει κάποια ελπίδα για κάποια ρήγματα που θα φέρουν στην επιφάνεια τα θαμμένα στρώματα της πολιτιστικής μας συνείδησης; Υπάρχουν δυνατότητες για κάποιες ουσιαστικές υποψίες σχετικές με τη δυναμική της εθνικής επιβίωσης της πολιτιστικής ταυτότητας και αυτοσυνειδησίας του τόπου; Υπάρχει ελπίδα να απαλλαγούμε από την πνευματική αποχαύνωση και μειονεξία μας απέναντι στους άλλους λαούς; Μπορούμε να σχεδιάσουμε μαζί με τα παιδιά μας καινούριους κοινωνικούς μηχανισμούς για τη μελλοντική ευτυχία τους; Μπορούμε να αντιδρούμε διαφορετικά από το σύστημα... πολυεθνικών που μας οδηγεί στην υπερκατανάλωση, ή είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε μέσα στο υλιστικό τέλμα και την πνευματική νέκρα; Πιστεύουμε, ότι όσο υπάρχει ελληνική ορθόδοξη λατρεία και ζωή θα υπάρχει και το μέτρο ή το κριτήριο της πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας του Ελληνισμού – όχι για να διασωθεί η φυλή ή το έθνος, αλλά για να σώζεται ο λόγος και η φανέρωση της καθολικής σωτηρίας των ανθρώπων της σωτηρίας που ευαγγελίζεται ο ελληνικός λόγος της Εκκλησίας σε Ελληνες και Σκύθες, Ιουδαίους και βαρβάρους, δούλους και απελεύθερους.
