Για πολλά χρόνια, όταν ήμουν νεότερος, οι εκλογές για μένα ήταν σαν την παιδική χαρά των σχολιαρόπαιδων. Έβγαινα από νωρίς, συναντούσα φίλους, κάναμε μικρές και μεγάλες παρέες, μπλέκαμε σε συζητήσεις, εννίοτε και σε καβγάδες. Τώρα μοιάζω περισσότερο με τη γριά που περιμένει να σχολάσει η λαϊκή για να βουτήξει στο σκουπιδομάνι. Όχι για να φάει η ίδια όμως, αλλά για να ανακαλύψει τι στο καλό τρώγανε όλοι αυτοί οι άλλοι και γινόταν τόση φασαρία. Κι αν ο παραλληλισμός με τη γριά δεν μου πολυταιριάζει, καθότι άρρεν, κάλλιστα φαντασιώνομαι τον εαυτό μου σαν αγοραφοβικό γκαρσόνι, που περιμένει στο πανηγύρι να πετάξει στον ουρανό κι η τελευταία νότα απ’ τους κλαριντζήδες για να βγει με τη σκούπα να σαρώσει ό,τι βρει. Από εκστασιασμένους νικητές μέχρι σκασμένους νικημένους, από στεγνούς πια σε σάλιο, αυλοκόλακες, μέχρι άφωνα (εξ ανάγκης απ’ τα πολλά «ζήτω» για τους ημέτερους και τα πολλά επίσης «γιούχα» για τους αντιπάλους) εξαπτέρυγα. Από λοβοτομημένους συνταξιούχους (στην κυριολεξία) οπαδούς, που επιδεικνύοντας αγελαία νοοτροπία κραυγάζουν ρυθμικά το όνομα του προστάτη, μέχρι μωρά που, μη κατανοώντας το παραμικρό, φορούν μπλουζάκια με ονόματα και γρο-πλάν φάτσες υποψηφίων. Από φυλλάδια κι αποκόμματα εφημερίδων που στέκονται πανάξια σε μια έκθεση ποπ-αρτ, μέχρι επιφυλλίδες υποψηφίων που στο κόψε-ράψε (copy-paste) θυμίζουν κινέζικα ρούχα: Οι ραφές μια στο καρφί και μια στο πέταλο!
Το ζήτημα, όμως, παραμένει. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, δηλαδή είτε ως ...γριά , είτε ως γκαρσόνι η έλευσή μου στο χώρο των εκδηλώσεων (της λαϊκής ή του πανηγυριού) είναι ετεροχρονισμένη και πάντα εκ των υστέρων. Είτε γιατί αυτή η λαϊκή δεν είναι πια του γούστου μου (πουλά χαλασμένες κονσέρβες που προκαλούν σκορβούτο και σαλμονέλωση), είτε γιατί οι λαϊκατζήδες μου μοιάζουν λιγδιάρηδες ταβερνιάρηδες με άπλυτα δόντια και τόσο βρομερές ανάσες, που όταν με καλημερίζουν είναι σαν να μου φυσάνε το θάνατο στα μούτρα. Είτε γιατί, πάλι, η παράφωνη ορχήστρα στο λαϊκό πανηγύρι παίζει τέτοιο σκυλάδικο ρεπερτόριο, που ακόμη κι ο φίλος μου Τάσος Μπουγάς (ο....πλανητάρχης, ντε) δεν το αντέχει, είτε γιατί οι πανηγυριστές, ενώ ονοματίζουν τις κινήσεις τους χορευτικές, στην ουσία επιδίδονται σε πολεμικές φιγούρες τάε-κβο-ντο και μάι-τάι!
Και να πεις ότι ή δε μ’ αρέσουν οι λαϊκές και τα πανηγύρια... Ζω γι’ αυτά! Για την πολυχρωμία, την ποικιλία, την αύρα, τον παλμό των λαϊκών αγορών και για το κέφι, το... «συναμφότερον» που λέει κι ο Ζουράρης, τη μέθεξη των λαϊκών συγκεντρώσεων και πανηγύρεων. Οπότε, αντιμετωπίζοντας το πάντα σκληρό δίλημμα της έγκαιρης προσέλευσης με την ταυτόχρονη αποστροφή και αηδία από το θέαμα ή της τελείως αργοπορημένης εμφάνισης μου, που μ’ αφήνει, όμως, μια πίκρα στο στόμα, καταλήγω τελικά να ψάχνω τα σκουπίδια και να σαρώνω το χαρτομάνι μ’ ένα δάκρυ στο μάτι!
Ένα δάκρυ που φέτος ήταν... κορόμηλο! Γιατί, που να πάρει ο διάολος, οι εκλογές ήταν Νοέμβριο. Κι ο μήνας αυτός ξυπνά μνήμες και μάλιστα απ’ τις χειρότερες (ή τις καλύτερες, εξαρτάται απ’ τη γωνία θέασης). Τις συναισθηματικές! Αυτές, που όσο και να τις σκεπάζεις με παπλώματα, σαν το ρεβύθι της πριγκιποπούλας, στο γνωστό παραμύθι, θα ενοχλούν. Θα ενοχλούν και θα θυμίζουν. Θα θυμίζουν και θα επιβεβαιώνουν, μέσω της σύγκρισης, ότι είναι δυνατό να υπάρξουν κίνητρα, ορμές και ένστικτα, ενορμήσεις και ορμέφυτα τόσο ισχυρά, που σαν το Χριστό στο ναό του Σολομώντα, είναι ικανά να ξηλώσουν συθέμελα τους πάγκους των γιαλαντζί παραγωγών στις λαϊκές (για αγύρτες εμπόρους πρόκειται) και να συνθλίψουν τις σκυλοτροφές τους, να πυρπολήσουν τις φάλστες ορχήστρες και να αναγκάσουν σε παγερή ακινησία τους θλιβερούς χορευτές των ασυνάρτητων πυρρίχιων! Έγινε αυτό πριν από 37 χρόνια στο Πολυτεχνείο και η σύγκριση αναπόφευκτη. Κάτω απ’ την κάποτε καλαίσθητη ταμπέλα: «Λαϊκό πανηγύρι» ή «Λαϊκή αγορά» ασχημονούν σήμερα γραμματείς και φαρισαίοι, φαναριώτες και αυλικοί της μεταβυζαντινής καμαρίλας!
Έτσι, έχουν καταδικαστεί σήμερα οι...γριές και τα γκαρσόνια αυτού του τόπου να βγαίνουν αργά το απόγευμα οι πρώτες, και νωρίς τα ξημερώματα οι δεύτεροι για να πατήσουν το πόδι τους στο ρημαγμένο σκηνικό, να τοποθετηθούν στο πλάνο ανάλογα με το χρέος τους (συνειδητά πολιτικοποιημένοι, αμφότεροι) και να στολίσουν τα μάτια τους με δάκρυα κρυστάλλινα, απ’ της ψυχής τους τις πηγές!
Δάκρυα, που εν καιρώ ίσως γίνουν ποτάμι απ’ τον αναπόφευκτο ασταμάτητο λυγμό και τότε μάλλον θα καθαρίσει οριστικά η λαϊκή και η πλατεία απ’ την αβάσταχτη δυσωδία. Μέχρι τότε, ας μην απορούμε που οι λαϊκές αφήνουν μια υγρασία πίσω τους και που οι πλατείες γλιστράνε σα σφουγγαρισμένα πατώματα, δυσχεραίνοντας το βάδισμά μας. Δεν είναι απ’ τις μάνικες του δήμου, αλλά απ’ τις μικρές κρουσταλλένιες σφαίρες, που πριν λίγο γεννήθηκαν στις κόγχες και γλίστρησαν στη γη απ’ τα θλιμμένα μάτια των απανταχού εκατομμυρίων γριών και γκαρσονιών! Προσοχή στα (ελαφρά) βήματα, λοιπόν, γίνονται στο μέλλον αυτής χώρας!
dimpapachatz@sch.gr
