Επιτέλους τελείωσαν κι αυτές οι εκλογές. Τα Μ.Μ.Ε. είχαν γίνει πολύ κουραστικά με την εκλογολογία σε συνδυασμό με τις αναλύσεις για την οικονομική κρίση. Τα έντυπα μέσα είχαν μεταλλαχθεί σε προεκλογικά φυλλάδια, από τις φωτογραφίες και τις υποσχέσεις όλων των φερέλπιδων υποψηφίων, αφήνοντας πολλές φορές τις ειδήσεις στα ψιλά γράμματα. Στη δημοκρατία μπορεί να μην υπάρχουν αδιέξοδα, απ’ ό,τι όμως φαίνεται υπάρχουν στην οικονομία. Κι έτσι, ευτυχώς γλιτώσαμε από άλλες εκλογές βουλευτικές, αφού το ΔΝΤ και η τρόικα έκοψαν τις «φούριες» του πρωθυπουργού αφήνοντας στα χέρια του τη βόμβα της χρεοκοπίας που παρέλαβε πέρυσι...
Κυρίαρχη πολιτική δύναμη αναδείχθηκε η αποχή, κυρίως της νέας γενιάς που κληροδοτώντας ένα χρεοκοπημένο παρόν, γύρισε την πλάτη της στο μέλλον. Πρόκειται για ένα μέλλον που έφτιαξε στα μέτρα της η προηγούμενη γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, σύσσωμοι οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, αριστεροί δεξιοί κι αδέξιοι, όλοι τους επιμένουν να υποστηρίζουν ότι νίκησαν, ερμηνεύοντας μάλιστα την αποχή κατά το δοκούν! Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι βρίσκονται σε κρίση κι όχι μόνον οικονομική.
Αποφεύγοντας την κριτική στους πυλώνες του δικομματισμού αφού αλληλοκατηγορούνται επαρκέστατα μεταξύ τους, μπορούμε πέρα από την αποχή να δούμε τη στάση των μικρών κομμάτων διαμαρτυρίας. Τόσο η Δημοκρατική Αριστερά όσο και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, κράτησαν υπεύθυνη και αξιοπρεπή στάση ενισχύοντας υποψηφίους με περισσότερη κοινωνική παρά κομματική αποδοχή. Έτσι, σε συνδυασμό με την προσωπικότητα του πρώην Συνηγόρου του Πολίτη κ. Καμίνη και με την ανιδιοτελή προσφορά του κ. Μπουτάρη, πέτυχαν να αλλάξουν τη δημοτική αρχή σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα αντίστοιχα. Νίκες οριακές, αλλά νίκες. Αντίθετα οριακή ήταν στην πόλη μας η ήττα του κ. Σάπκα, ενός προσώπου με ευρύτερη κοινωνική αποδοχή που έπεσε θύμα της Καλλικρατικής διεύρυνσης...
Η παραδοσιακή αριστερά βγήκε κερδισμένη σε ποσοστά, όσο βέβαια μπορεί να συμμετέχει. Διότι όταν δεν συμμετέχει η ίδια, έχοντας το αλάθητο, είτε απέχει με άρνηση είτε εκπέμπει το διαχρονικό μήνυμα «τι Πλαστήρας τι Παπάγος», ενισχύοντας εμμέσως πλην σαφώς τον εκάστοτε «Παπάγο». Η αντιμνημονιακή συσπείρωση ενώνει πλέον τη φωνή της με αυτή της ηγεσίας της Ν.Δ. Αντίθετα, μια πιο υπεύθυνη στάση κράτησε το κόμμα του ΛΑΟΣ απέναντι στις ευρω-δεσμεύσεις της χώρας μας αλλά και απέναντι στην παράταξη από την οποία προέρχεται, στηρίζοντας ανοιχτά τους περισσότερους υποψηφίους της Ν.Δ. στο δεύτερο γύρο. Από την άλλη πλευρά ο Συνασπισμός, εγκλωβισμένος στις εσωκομματικές διαμάχες της εσαεί διασπώμενης ανανεωτικής αριστεράς, ακολούθησε το μονότονο δρόμο της σύγκρουσης και όχι της σύγκλισης και του συμβιβασμού, της πεμπτουσίας του πολιτικού πολιτισμού όπως έλεγε ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Οι εκλογές πάντως δεν ήταν και τόσο αυτοδιοικητικές. Εξάλλου πέραν του δικομματισμού, υπάρχει κι ένας επιπρόσθετος διπολικού τύπου ανταγωνισμός με την κεντρική εξουσία: Οτιδήποτε δεν μπορεί να παράγει ή να προάγει η τοπική αυτοδιοίκηση, έμαθε να το «φορτώνει» στην κεντρική εξουσία. Με τη γνωστή τακτική του «βλέποντας και κάνοντας», έγινε προσπάθεια για καλλιέργεια «περιφερειακής συνείδησης» και στη Θεσσαλία. Σε αυτό το πλαίσιο, ασκήθηκε ειδική μεταχείριση στους ψηφοφόρους-οπαδούς του διπόλου Λάρισας-Βόλου ενόψει του τοπικού ποδοσφαιρικού ντέρμπι. Το αποτέλεσμα ήταν, να προκληθεί ένας πρότυπος κυκλοφοριακός αποκλεισμός των δυο πόλεων! Και μιλούμε για ένα δίπολο το οποίο δεν αξιώθηκε ούτε ενόψει Μεσογειακών Αγώνων να συνδεθεί με προαστιακό σιδηρόδρομο!
Όμως πέρα και πάνω απ’ όλα, αυτό το οποίο συντελείται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι μια ψυχοθεραπεία, ευεργετική τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Σε ατομικό επίπεδο, οι υποψήφιοι(ες), ωραιοπαθείς και μη, έχουν την ευκαιρία να προβληθούν, να δηλώσουν το ποιοι είναι και να κερδίσουν την πολυπόθητη αναγνωρισιμότητα. Σε κοινωνικό επίπεδο, επιτυγχάνεται και πάλι η ψυχολογική «εκτόνωση» των ψηφοφόρων. Είτε θετικά, ερχόμενοι σε επαφή με κάποιον πολιτικό που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσει το «μέσον» τους είτε αρνητικά, εκτονώνοντας προσωπικές ή κομματικές αντιπάθειες μαζί με άλλα απωθημένα. Σε αυτή τη βάση λοιπόν, η εκλογική διεργασία συμβάλλει πάντοτε στην επίτευξη της πολυπόθητης κοινωνικής ισορροπίας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε οι εκλογές αποτελούν γιορτή της δημοκρατίας. Ειδικότερα, οι εκλογές της αυτοδιοίκησης, ακόμα και με τη μορφή του ψηφοπάζαρου αποτελούν ένα τοπικό δημοκρατικό πανηγύρι. Συγχαρητήρια σε όλους όσοι συμμετείχαν, εκλεγέντες και μη, απλά γιατί τόλμησαν και εκτέθηκαν στον λαό και την κρίση του. Μια κρίση την οποία οφείλουμε να σεβόμαστε άσχετα με το αν προκάλεσε πολλαπλές κρίσεις, επικρίσεις ή διακρίσεις…
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
