Η νέα πολιτική και θεσμική οργάνωση του κράτους και της οικονομίας μας είναι πλέον απαίτηση της «Νέας Μεταπολίτευσης». Η νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος δέχεται τριγμούς και η απαξίωση και αποχή των Ελλήνων από τις κατεξοχήν δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές) είναι έκδηλη, με τραγικά ποσοστά (60-70%). Και παρ’ όλα ταύτα, παρατηρούμε πολιτικούς να προσέρχονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και πάνελ, ανερυθρίαστα, χωρίς ίχνος ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό και διατυμπανίζουν ότι νίκησαν. Όλοι νίκησαν!!! Και ποιος ηττήθηκε επιτέλους κύριοι; Μα τι ρωτώ, ασφαλώς οι απλοί πολίτες. Οι άνθρωποι της καθημερινής βιοπάλης. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι αγρότες μας, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, τα μόνιμα «υποζύγια και θύματα», δηλαδή οι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Εμείς οι νέοι πολίτες πρέπει να οχυρώσουμε το Κράτος μας έναντι των δυνάμεων που μας θέλουν αδρανείς, αδιάφορους, απαθείς. Πρέπει να ορθώσουμε επιτέλους ανάστημα. Πρέπει να οργανώσουμε τις αναγκαίες προσαρμογές. Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη και να πούμε όχι στους καιροσκόπους, στο άρρωστο, στο χθες. Μπορούμε όμως μέσα από τα παλιά κόμματα να το κάνουμε αυτό; Πόσο «ΝΕΑ» μπορεί να γίνουν τα παλιά κόμματα που χρησιμοποιούν «πολιτικά υλικά» του παρελθόντος; Πώς είναι δυνατόν ακόμη να ανεχθούν και να δεχθούν οι πολίτες δολοπλοκίες, μηχανισμούς, κατευθύνσεις; Υπάρχει άραγε η απαιτούμενη εμπιστοσύνη των πολιτών σε μια επιχειρούμενη πολιτική ανανέωση;
Σε αντιπαράθεση των ερωτημάτων μου θα αντέτεινα, πως δεν είναι καινούργιο ό,τι φαντάζει ως συνέχεια του παλιού, με άλλα μέσα και ανθρώπους έμπιστους του «Προέδρου». Για να αλλάξουν τα κόμματα το έχω δηλώσει και στο παρελθόν, θα πρέπει να αλλάξουν οι νοοτροπίες, να σπάσουν οι αγκυλώσεις, να διαγραφούν τα «εγώ» και να κυριαρχήσει η λογική του εμείς, των άξιων, των ικανών, των ηθικών, των ζηλωτών, των διατεθειμένων ανιδιοτελώς να προσφέρουν. Πρέπει να μπολιαστούν η ΕΜΠΕΙΡΙΑ των παλιών με το ΟΡΑΜΑ των νέων. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο συνδυασμός των παραπάνω συστατικών, δεν αφήνει περιθώρια λάθους.
Τα κόμματα ως πολιτικοί σχηματισμοί έχουν αποτύχει. Η εμφάνιση στην πολιτική σκηνή νέων κινημάτων και όχι κομμάτων, διότι παραπέμπει σε χαρακίρι (!), οφείλει αν θέλει να έχει διάρκεια να εμπεριέχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά. Το τρίπτυχο δε της επιτυχίας εστιάζεται κυρίως στα:
* Ικανή πολιτική ηγεσία,
* Νέο πολιτικό ύφος και ήθος με σύγχρονη παραγωγή καινοτόμου προγραμματικού λόγου,
* ευέλικτο και αποτελεσματικό οργανωτικό σχήμα και μέγεθος.
Μας έχουν κουράσει οι δήθεν «κομματάρχες, και τα αφεντικά». Μόνο μέσα από ομαδικές διεργασίες και συντονισμό, προβληματισμό και προπαντός, ακούγοντας τα προβλήματα της κοινωνίας μας θα βρεθούν λύσεις. Ήρθε πλέον ο καιρός να αναδείξουμε το μοντέλο της ομαδικής συνεργασίας, προς επίλυση όλων των προβλημάτων μας. Το ΕΓΩ των καιρών δεν οδηγεί πουθενά. Το «θηρίο» παραμονεύει και το θύμα είμαστε εμείς, ο καθένας χωριστά.
Έτσι μόνο εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλον ξανά και μέσα από συνεχή επαφή και διαβούλευση, θα βρούμε λύση στα προβλήματά μας. Η ανταγωνιστικότητα λοιπόν των «νέων σχηματισμών» και η προοπτική τους στο χρόνο, εναποτίθεται στην αντίληψη των συμφερόντων της κοινωνίας ομαδικά και η έλευσή των πρέπει να συνοδεύεται από σοβαρά εχέγγυα και ΠΙΣΤΗ για κάτι το νέο, που θα μεταδίδεται και εμπεδώνεται με έργα και όχι λόγια στους βασανισμένους πολίτες. Προπαντός το μήνυμα θα πρέπει να είναι αυθεντικό, χρήσιμο και αποτελεσματικό. Τα στοιχεία εμπιστοσύνης, προπορεύονται των προγραμμάτων της καινοτόμου λύσης. Τα προγράμματα παράγονται, υλοποιούνται και προάγουν την εμπιστοσύνη. ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΟΥΝ!!! Ας προβληματιστούμε όλοι μας, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ας εμπιστευθούμε τους νέους, ας συνενώσουμε τις δυνάμεις μας, ας κοιτάξουμε μπροστά. Το αύριο, ίσως είναι μια νέα απαίτηση και πρόκληση για όλους μας.
