Πλημμύρισε η καρδιά μας από χαρά και συγκίνηση, παρακολουθώντας τις μέρες αυτές τα εγκαίνια του Ογκολογικού Νοσοκομείου για παιδιά, το μοναδικό στην Ελλάδα και από τα καλύτερα της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Πολλά λεφτά για την ανέγερση, την επίπλωση και τον εξοπλισμό και άλλα είδη, έδωσε η κ. Μαριάννα Βερδινογιάννη, πρέσβειρα της αγάπης και της ανθρωπιάς για όλου του κόσμου τα παιδιά.
Η ίδια, μαζί με το σύζυγό της Βαρδή, εγκαινίασαν πριν λίγο καιρό και το χωριό που έχτισαν με δικά τους έξοδα στην Πελοπόννησο, που είχε καεί στις καταστροφικές πυρκαγιές και είχε και πολλά θύματα.
Ως τα βάθη της ψυχής μου συγκινήθηκα από τη μεγάλη αυτή προσφορά και με κάποια αισιοδοξία είπα από μέσα μου. Υπάρχουν και στις μέρες μας ευεργέτες, που πονούν την πατρίδα. Πολύ λίγοι όμως. Οι σημερινοί λεφτάδες, όχι μόνο δεν προσφέρουν, αλλά εκβιάζουν και απειλούν την πατρίδα, ότι θα βγάλουν τις επιχειρήσεις και τα πλοία τους έξω που έχει μικρότερο φόρο και σηκώνουν τις καταθέσεις τους, τα δισεκατομμύρια από τις τράπεζές μας και θα τα καταθέσουν σε ξένες, στο εξωτερικό.
Είναι καιρός όμως να συγκινηθούν από τις γενναιόδωρες πράξεις των συνανθρώπων τους και να νιώσουν πως η προσφορά τους έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε άλλη φορά.
Θ΄ αγνίσει την Ελλάδα μας, που τόσο έχει μολυνθεί από τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, τις αδικίες και τις κλεψιές, που δίνουν και παίρνουν στον καιρό μας. Η απόφασή τους ν΄ αλλάξουν, θα είναι μια όαση στην ερημιά, την αδιαφορία και την απονιά.
Ας μη ρίχνουμε όμως όλο το βάρος στους πλούσιους που αδιαφορούν. Ας καταλάβουν όλοι, πως αυτή τη στιγμή η πατρίδα έχει ανάγκη κι απλώνει το χέρι της ταπεινωτικά για βοήθεια, σ΄ όλον τον κόσμο και δυσκολεύεται, γιατί: «… Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί…» που λέει ο εθνικός μας ποιητής.
Είναι η στιγμή που πρέπει να ξυπνήσει μέσα σ΄ όλους μας το φιλότιμο του Ελληνα, που στην ιστορία μας δεν είναι λίγες οι στιγμές που πρόσφερε και την έσωσε από το λοιμό και την καταστροφή.
Αυτές τις μέρες δεν θα πρέπει να πλανέψει τη σκέψη μας η διάκριση (πλούσιος και φτωχός). Ολοι μπορούμε να προσφέρουμε κι αυθόρμητα μου ΄ρχεται στο νου η ιστορία της ανάπηρης κόρης με τα δεκανίκια, που ίσως ξαναειπώθηκε, μα είναι πολύ επίκαιρη με το θέμα μας και θα τη γράψω.
Σε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, αποφάσισαν να χτίσουν ένα βρεφονηπιακό σταθμό, για ν΄ αφήνουν τα παιδιά τους οι μανάδες όταν πήγαιναν στη δουλειά. Ο παπάς, ο δήμαρχος και άλλοι παράγοντες, έβαλαν τα δυνατά τους και μαζί με τους κατοίκους έκτισαν το σταθμό και ήταν περήφανοι γι΄ αυτό.
Για λίγα χρόνια πήγαινε πολύ καλά και όλοι ήταν ικανοποιημένοι για αυτό. Οσο περνούσε όμως ο καιρός άρχισαν τα βάσανα. Τα λίγα χρήματα που διέθεταν δεν έφταναν για τις ανάγκες του σταθμού. Οι ελλείψεις και τα προβλήματα περίσσευαν και δεν ήταν μακριά ο χρόνος που δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Μαζεύτηκαν, το συζήτησαν και πήραν την απόφαση.
Ο παπάς θα μιλήσει στην εκκλησία για έρανο, που θα βοηθούσε την κατάσταση. Την επόμενη Κυριακή έγινε η ομιλία και μια κυρία βγήκε με το δίσκο. Πέρασε απ΄ όλους και με απογοήτευση έβλεπε ότι στο δίσκο συγκεντρώνονταν κάτι μικροποσά.
Πέρασε και από μια κοπέλα ανάπηρη που στεκόταν μέσα απ΄ την πόρτα, την κοίταξε με συμπόνια και την προσπέρασε. Τι να προσφέρει η καημένη, είπε με το νου της. Πριν όμως κάνει λίγα βήματα άκουσε τη φωνή της. Ελα κι από μένα. Κάτι έχω να δώσω κι εγώ είπε. Πήγε κοντά της η κυρία κι έμεινε άφωνη όταν την άκουσε να λέει. Λεφτά δεν έχω, αλλά πάρε τα δεκανίκια μου, να βοηθήσω κι εγώ και τα ΄βαλε πάνω στο δίσκο. Το γεγονός διαδόθηκε αμέσως σ΄ όλο το εκκλησίασμα. Ο παπάς συγκινημένος ξαναμίλησε στον κόσμο κι όταν ξαναβγήκε ο δίσκος, γέμισε με λεφτά που έφταναν για το σταθμό.
Τα δεκανίκια της κοπέλας, ξύπνησε την ευαισθησία του κόσμου και στήριξαν τη λειτουργία του σταθμού.
