* Του Γεωργίου Ντόβα συνταξιούχου δημοσίου
Η επίσκεψη του Κώστα Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη έγινε αφορμή πολλών συζητήσεων λες και ήταν το γεγονός της έκθεσης. Η παρουσία τόσων άλλων στελεχών στην ομιλία του κ. Αντώνη Σαμαρά πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Βέβαια οι κινήσεις και η ομιλία ενός πρώην πρωθυπουργού έχουν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν μάλιστα λαμβάνουν χώρα σε περιόδους μεγάλων κρίσεων όπως αυτή που περνάει σήμερα η χώρα και κανείς δεν γνωρίζει για πόσο καιρό ακόμη. Ο Κώστας Καραμανλής πήγε, είδε και απήλθε χωρίς ν’ ανοίξει το στόμα του για να κάνει έστω μία δήλωση. Στην επίμονη ερώτηση των δημοσιογράφων ο κ. Σαμαράς απάντησε ότι ο κ. Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας πεντέμισι χρόνια και πότε θα μιλήσει θα το κρίνει ο ίδιος. Το taming είναι ο χρυσούς κανόνας της πολιτικής. Μερικοί τον αγνοούν ή κάνουν ότι τον αγνοούν γιατί έτσι τους συμφέρει. Οι δηλώσεις του κ. πρωθυπουργού ότι ο ίδιος είναι παρών και λαλίστατος στα δύσκολα ενώ ο κ. Καραμανλής κρύβεται και σιωπά δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα αν ληφθούν υπόψη η θέση και οι ρόλοι εκάστου.
Στα διλήμματα του κ. Πρωθυπουργού , αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, μνημόνιο ή χρεοκοπία, κατήφορος ή ανάκαμψη, μπρός ή πίσω, γίνεται ή δεν γίνεται, ελπίδα ή απογοήτευση, μας προέκυψε και το αίνιγμα, αν θα μιλήσει και πότε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν διλήμματα ούτε αίνιγμα και φυσικά η λύση τους. Τα διλήμματα αυτά θα έπρεπε να τρομάζουν αυτούς που ευθύνονται για την κρίση που διέρχεται ο τόπος κι όχι το λαό. Η σιωπή του Κ. Καραμανλή αποτελεί μια σώφρονα πολιτική τακτική ενώ αντίθετα οι ομιλίες και οι δηλώσεις του θα μπορούσαν να προκαλέσουν ταραχή ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει. Εκείνο που πραγματικά υπάρχει είναι η αγωνία του λαού για την πορεία του τόπου και η αναζήτηση διεξόδου από το αδιέξοδο. Η επίμονη απαίτηση των αδηφάγων μέσων ενημέρωσης να μιλήσει ομοιάζει με την απέλπιδα προσπάθεια του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί και στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει με την αναζήτηση ενός νέου casus belli. Εκεί που έχουν φθάσει τα πολιτικά πράγματα της χώρας ακόμη και μια άνευ ουσίας δήλωσή του θα προκαλούσε τα πιο απίθανα πικρόχολα σχόλια, τις πιο αντιφατικές ερμηνείες, πολιτική αναστάτωση και ατέρμονες λογομαχίες. Καλώς δεν μίλησε και ούτε πρέπει να μιλήσει έως ότου καταλαγιάσει ο θόρυβος και η ταραχή γύρω από τα οικονομικά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι πολιτικές φαγομάρες ποτέ δεν ωφέλησαν και πάντα έβλαψαν τον τόπο για να τον φτάσουν στο μη παρέκει. Είναι καιρός όλοι μας να μικραίνουμε τη γλώσσα μας και μεγαλώνουμε τα αυτιά μας.
Ο Κώστας Καραμανλής, αν πράγματι διδάχθηκε από τα σφάλματά του-ως ευφυής άνθρωπος σίγουρα διδάχθηκε- αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα που δεν πρέπει να αναλωθεί σε στείρες αντιπαραθέσεις για χύδην εντυπωσιασμό και πολιτική εκμετάλλευση. Το πολιτικό κόστος των κυβερνήσεών του το έχει αναλάβει ο ίδιος στο ακέραιο μετά την αποδοκιμασία του κόμματός του στις εκλογές της 4ης Οκτ.2009. Την ευθύνη για την πορεία του κόμματος έχει πλέον αναλάβει ο νέος αρχηγός Αντώνης Σαμαράς και θα πρέπει να αφεθεί ανεπηρέαστος στην αποστολή του για να αξιοποιήσει τα ηγετικά του προσόντα σαν αρχηγός κόμματος εξουσίας και εν δυνάμει πρωθυπουργός.
Κανείς δεν θα ήθελε την αποτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να βγάλει τη χώρα από τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση που διέρχεται. Ωστόσο η επιτυχία δεν εξασφαλίζεται μόνο με τις αγαθές προθέσεις αλλά με τις ικανότητες των ηγετών και τη συγκυρία των συνθηκών η οποία δυστυχώς μεταβάλλεται κι ως επί το πλείστον καθορίζει τα αποτελέσματα. Μπορεί αυτή την περίοδο και δια μακρόν να επικρατεί αρνητική εκτίμηση και αποδοκιμασία για το έργο και τις ημέρες του Κ. Καραμανλή αλλά κανείς δεν γνωρίζει και δεν προδικάζει το πολιτικό του μέλλον. Η ιστορία μας βρίθει περιπτώσεων ηγετών που αποδοκιμάστηκαν, κατηγορήθηκαν, παραπέμφθηκαν ή σύρθηκαν σε δίκες, υβρίστηκαν, αναθεματίστηκαν για να επιστρέψουν τελικά θριαμβευτές στην εξουσία.
Το λαό δεν ενδιαφέρει ούτε πρέπει να διαφέρει ποιος τον κυβερνά αλλά πώς τον κυβερνά. Ο φανατισμός και η προσωπολατρία ποτέ δεν ωφέλησαν τον τόπο. Πρέπει οι Έλληνες να καταλάβουμε ότι το συμφέρον μας βρίσκεται στην αμερόληπτη, νηφάλια και ανεπηρέαστη από τις άναρθρες κραυγές κρίση μας. Αν δεν μπει τέρμα στην δημαγωγία, στον λαϊκισμό, στο φανατισμό, στη μισαλλοδοξία, στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά, και γενικά στις κακές συνήθειες που όλοι αποκτήσαμε τόσα χρόνια αμοραλισμού δεν πρόκειται ποτέ να δούμε Κυρίου πρόσωπο. Προς αυτή την κατεύθυνση δεν γίνεται σοβαρή προσπάθεια και επομένως θα έχουμε μία από τα ίδια και ίσως χειρότερα.
