Ας λέμε ό,τι θέλουν κι ας παίρνουν όσα μέτρα θέλουν. Ελπίδα να ξεφύγουμε από τη μοίρα του δυσβάσταχτου χρέους δεν υπάρχει. Κι αυτό γιατί κανείς δεν θέλει ν΄ ακούσει τις καμπάνες, που από καιρό σημαίνουν. Μια φοβερή ψευδαίσθηση, πως κάποιος θα μας σώσει. Κι ας παράγουμε λιγότερα από όσα καταναλίσκουμε. Κι ας δουλεύουμε λιγότερο από όσο χρειάζεται.
Οι καμπάνες σήμαναν νωρίς. Μα κανείς δεν τις άκουσες, ως όφειλε. Θα θυμάστε οι παλιότεροι, τον υπουργό του ΠΑΣΟΚ Απ. Λάζαρη. Ανθρωπος σοβαρός και εχέφρων. Το 1988, πρώτος επισήμανε την κρατική δυσλειτουργία, εξαιτίας του λαϊκισμού και του πολιτικού αμοραλισμού που εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ. Γράφει λοπόν σε μια έκθεσή του: «Είναι δύσκολη η κατάσταση, που φθάσαμε, λόγω αυξήσεων των δημόσιων δαπανών. Δεν μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημόσιου χρέους...». Η λαϊκίστικη προτροπή «Τσοβόλα δώστα όλα» χάιδευε τ΄ αυτιά των πολιτών, αλλά άδειαζε τα κρατικά ταμεία, διογκώνοντας τον δανεισμό. Ο Ανδρέας εκώφευσε.
Το 1996 ηχεί και άλλη καμπάνα. Ουδείς την ακούει. Ο Στ. Μάνος (υπουργός της Ν.Δ.) προειδοποιεί: «Το κράτος ξοδεύει χωρίς κανέναν έλεγχο. Η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια μας...». Οι πελατειακές σχέσεις κράτους - πολιτών, συνεπικουρούσης και της συνεχώς διογκούμενης διαφθοράς, σωρεύει σύννεφα ανησυχίας.
Ο Σημίτης, όντας πρωθυπουργός, περιορίζεται στα λόγια καθώς βλέπει, το καράβι να οδεύει στο βυθό. Μιλάει για «κλίμα του ωχαδελφισμού, της κοινωνίας της αρπαχτής και των κολλητών...». Όμως ως εκεί. Αδυνατεί να πάρει μέτρα. Και πάνω στα δύσκολα, την έκανε με τη μέθοδο «στρίβειν δια του δακτυλίου αρραβώνος».
Στο ίδιο μονοπάτι, πορεύεται και ο ράθυμος Καραμανλής. Είναι τρομερό. Γράφει στο «Βήμα» (2-5-10) «Με εμπόδισε η ισοπεδωτική αντίδραση των βολεμένων του συστήματος... Είναι αυτά λόγια πολιτικών; Και γιατί Σημίτης και Καραμανλής, αφού άκουγαν τα καμπανάκια, δεν έκαναν έγκαιρα αυτό, που υπαγόρευε η εθνική ανάγκη; Κάθαρση της πολιτικής κόπρου, με όποιο πολιτικό κόστος. ΄Η γιατί δεν αποχωρούσαν, ως ανίκανοι, να έλθουν οι βέλτιστοι; Ανθρωπάκια, βολεμένα, συμβιβασμένα, οχήματα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Φοβισμένοι, ανήμποροι για αλλαγή (προς Θεού, όχι σαν τον Ανδρέα) που ίσως μας έσωζε από το σημερινό ρεζιλίκι και την τραγική κατάσταση, που μας έφερε η αβελτηρία τους.
Άλλη καμπάνα από τον θαυμάσιο άνθρωπο και πολιτικό τον Αλέκο Παπαδόπουλο, πετυχημένο υπουργό του ΠΑΣΟΚ. «Πρέπει να ομολογήσουμε στο λαό, ότι ένας ιδιότυπος λαϊκισμός, διατρέχει την πολιτική ζωή του τόπου...».
Πώς όμως να ειπωθούν αυτά, στο λαό, που τον τάιζαν κουτόχορτο και φρούδες ελπίδες; Κουκούλωμα και ψέμα. Ακόμα και τις τελευταίες στιγμές, όταν τρόμος κι απελπισία μας έζωναν, ο Γ. Παπανδρέου, ενσυνείδητα εψεύδετο. Και ασύστολα μας διαβεβαίωνε: «Υπάρχουν λεφτά!!!» Εύγε!!!
Ολοι τους ενεργούσαν σαν μικροπολιτικοί. Ολοι τους ήταν πίσω από ένα πλαστό και κάλπικο προσωπείο. Ανθρωποι, που απατούσαν το λαό. Που είχαν σαν στόχο την ιδιοτέλεια ή τουλάχιστον την υφαρπαγή της εξουσίας. Λες και ζούμε τόσα χρόνια, σε μια χώρα, που αυτοκαταστρέφεται. Χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι για να σωθεί. Καμιά διδαχή από τα σφάλματα των ηγετών. Αλλά και καμιά ενεργό προσπάθεια βελτίωσης του Ελληνα ψηφοφόρου. Συνεχίζεται ο νεποτισμός, η καταστροφική διαφθορά, η ανάδειξη ανίκανων και ελλιπών ηγετών, η υποτονική έως ανύπαρκτη αντίδραση του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Αχ, κι αυτός ο άπρακτος λαός;
Ως πότε θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, χωρίς να σηκώνει κεφάλι και φωνή; Ως πότε θα ανέχεται την κοροϊδία, τον εμπαιγμό, το ξεζούμισμα του κράτους; Γιατί το όργιο συνεχίζεται. Μη θαρρείτε, πως επειδή αποκάλυψαν μερικούς καταχραστές και κλέφτες, όλα διορθώθηκαν. Διορισμοί γίνονται χωρίς την εγγύηση του ΑΣΕΠ. Αλλοι εξακολουθούν να παίρνουν 16ο μισθό και οι πολλοί στερούνται και τον 12ο. Κομματικοί φίλοι και συγγενείς γίνονται «σύμβουλοι», δίχως να μπορούν ούτε τα μάτια τους να βγάλουν. Σκανδαλώδεις υποθέσεις σκάνε μύτη, αλλά σε λίγο, τις καλύπτει η λήθη. Μάθατε τι έγινε με τον Βοσκόπουλο, τον Τσοχατζόπουλο, τον Βουλγαράκη... Πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να σωθούμε; Πολύ αμφιβάλλω...
