Στο τέλος του προηγούμενου μήνα δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα επιστολή αναγνώστη της, σχετική με την κακοποίηση και δολοφονία της μικρούλας Ρένι στην Αρκαδία. Ευτυχώς, για να μαθαίνουμε πώς σκέφτονται οι άλλοι…Απόσπασμά της:
«...το ελληνικό κράτος πρέπει και πάλι να θεσπίσει την ποινή του θανάτου για τα παλιοτόμαρα αυτά. Έρχονται στην Ελλάδα κάθε λογής άνθρωποι από Αλβανία και διάφορα άλλα κράτη, χορταίνουν ψωμί, στέλνουν τα χρήματα στις χώρες τους, δεν πίνουν ούτε έναν καφέ στην πλατεία του χωριού που μένουν και μας εξευτελίζουν, μας σκοτώνουν από πάνω με τον πιο φρικτό θάνατο. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει οι αρχές να τον ρίξουν στο ίδιο πηγάδι, να δει πώς δικάζουν οι Έλληνες κ.λ.π.»
Την ίδια μέρα, σε άλλη εφημερίδα, και σε κριτικό σχόλιο δημοσιογράφου της, αποκαλυπτόταν οι ‘απόψεις’ μεγαλόσχημου εκκεντρικού, για το θέμα του βιασμού. Ευτυχώς, πάλι, για να μαθαίνουμε...Ένα απόσπασμα:
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από το κορίτσι που ντύνεται προκλητικά. Εγώ νομίζω ότι τη βία τη ζητάει η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο και τον βάζει μέσα και δεν βάζει εκείνη που τον προκαλεί. Αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό. Έχω άλλες απόψεις για τα πράγματα, πώς να στο πω, δεν ξέρω. Κάθε φορά που γίνεται ένας βιασμός θα ήθελα να δω γιατί γίνεται. Ποιος έφταιξε από τους δύο; Ποιος είναι αλήθεια πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γέρο-ηλίθιος που κάθεται σπίτι και δεν έχει κανέναν ερωτισμό μέσα του; Ή εκείνος που ρισκάροντας την ίδια τη ζωή του, την ελευθερία του, βλέπει ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, να το σφίξει; Μα γιατί; Ποιος είναι πιο καλός; Η ζωή θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα με εκείνους τους ανέραστους που δεν συγκινούνται μπροστά στο φαινόμενο; Ή, με εκείνους που το πάθος ξεχειλίζοντας τους κάνει να επιτεθούν; Αυτό που η φύση έπλασε προκλητικό να το χαρείς, να το χαρείς, να το γευτείς. Είναι αναρχικές αυτές οι σκέψεις, το ξέρω, αλλά δεν είναι φυσικές.»
Ο ίδιος επώνυμος καλλιτέχνης, σε συνέντευξή του (ΤΟ ΒΗΜΑ-5.9.10), ακκιζόμενος δήλωσε: «Ξεκίνησα αυνανιζόμενος με το έργο μου. Πέρασα στη συνουσία, στην επικοινωνία με τον κόσμο». Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο ένα παρένθετο προσωπικό σχόλιο, πριν αναζητηθεί μια ελπίδα, μια ανακούφιση, ένα «χαμόγελο» τέλος πάντων, μετά την ανάγνωση παρόμοιων κειμένων, που μόνο σοκ και δέος προκαλούν. Δεν είχα την τύχη να «επικοινωνήσω» με το έργο του καλλιτέχνη, άρα ευτυχώς...γλίτωσα!
Το «χαμόγελο» υπάρχει και περιμένει τη δική μας ανταπόκριση. Ιδιαίτερα όταν και η καθημερινή πληροφόρηση από άλλες χώρες, πολύ «πολιτισμένες» (Καναδάς, Βέλγιο, Αυστραλία, Αγγλία κ.λ.π.) φανερώνει, συχνά-πυκνά, την έκταση της κακοποίησης παιδιών. Ακόμα και από «κλειστούς σχηματισμούς» που (έπρεπε να...) θεωρούνται...υπεράνω. Άλλωστε μας το θυμίζουν οι περιπτώσεις παιδικής πορνογραφίας που αποκαλύπτονται συνέχεια, αλλά και - καθημερινά - τα «παιδιά των φαναριών»...
Το «Χαμόγελο του παιδιού», λοιπόν, η εθελοντική «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» (Τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά SOS-1056), εδώ και πολλά χρόνια, ανακουφίζει όσο μπορεί. Και όχι μόνο παιδιά, αφού η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και η ανιδιοτέλεια των μελών της αντιπαλεύει την καθημερινή μιζέρια μας...Ενώ, η επίμονη και μεθοδική ενημέρωση που επιχειρεί χρειάζεται υποστήριξη. Για να αντιμετωπιστούν και «απόψεις» που παραπέμπουν σε εποχές...νεάντερνταλ. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από συνέντευξη του επικεφαλής της οργάνωσης στην «Καθημερινή» της 29-8-10:
«Η περίπτωση της Ρένι πήρε δημοσιότητα, ξέρετε όμως πόσα άλλα παρόμοια περιστατικά έχουν συμβεί; Πριν από ένα μήνα, περίπου, στην πλατεία Αττικής, ένα αγοράκι από το Αφγανιστάν βιάσθηκε και ξυλοκοπήθηκε από κάποιον που, όπως είπε μετά, μιλούσε ελληνικά. Σπεύσαμε επί τόπου στην πλατεία Αττικής με κινητό ιατρείο, πήγαμε το παιδί στο νοσοκομείο σε κακή κατάσταση όπου επιβεβαιώθηκε ο βιασμός. Και μην ακούσω «αυτό ήταν Αφγανάκι». Το θέμα δεν είναι τι παιδί κακοποιήθηκε, αλλά ότι ένα παιδί κακοποιήθηκε. Αύριο μπορεί να είναι το δικό μας παιδί. Σημειωτέον, ο δράστης κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος κ.λ.π.»
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Κ. Γιαννόπουλος, πρόεδρος στο «Χαμόγελο του παιδιού» έχει τάξει σαν σκοπό της ζωής του αυτήν την οργάνωση, από το 1995, όταν έχασε τον δεκάχρονο γιο του από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήταν η τελευταία επιθυμία του παιδιού του...
xatzis@hotmail.com
