Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας Ραγκούσης. Ο οποίος ήταν εκεί σε ένα νησί και του ’ρθε ν’ ασχοληθεί με την Αυτοδιοίκηση. Παράλληλα όμως, όπως και κάθε... «ανεξάρτητος» αυτοδιοικητικός που σέβεται τον εαυτό του, ανήκε και είχε και την ανάλογη δράση σε έναν κομματικό χώρο: το ΠΑΣΟΚ. Οπότε, ήταν μεν δήμαρχος της Πάρου, αλλά είχε και τα κομματικά μαγειρέματα ν’ ασχολείται. Πώς κάνει, μια στιγμή έτσι και πέφτει πάνω του το μάτι του Γιώργου Παπανδρέου. Ανερχόμενο αυτοδιοικητικό αστεράκι του κομματικού χώρου ήταν, νέα πρόσωπα έψαχνε ο Παπανδρέου, τον... τσίμπησε από την Πάρο και τον πήγε στην Αθήνα. Όπου στην Αθήνα η ανέλιξή του στο κόμμα δεν υπήρξε απλώς ταχεία, αλλά... υπερταχεία! Βέβαια, όπως όλοι έχουμε προ πολλού καταλάβει, ο Γιώργος Παπανδρέου, μεταξύ άλλων, αρέσκεται στο να εντοπίζει και να προωθεί νέα πρόσωπα. Άλλοτε του... βγαίνει αυτή η νεωτεριστική διάθεση - η οποία άλλωστε πηγάζει και από την ανάγκη να δημιουργήσει το δικό του κύκλο στελεχών - και άλλοτε δεν του βγαίνει.
Ε, στην περίπτωση του Ραγκούση φαίνεται ότι του... παραβγήκε. Γιατί από δήμαρχος βρέθηκε όχι κλητήρας, βεβαίως-βεβαίως, αλλά εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος. Έκατσε κάμποσο στη θέση αυτή και εν συνεχεία, πάντα με την υποστήριξη Παπανδρέου, βρέθηκε γραμματέας του κόμματος. Αν δεν απατώμαι, διαδέχτηκε την ατυχήσασα Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου (η οποία εδώ που τα λέμε σε κανένα πόστο που πήρε δεν σημείωσε επιτυχία).
Πέρασαν χρόνοι και καιροί (όχι τίποτε φοβερά πράγματα, μη φανταστείτε), κι ήρθε κι έγινε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση. Και φυσικά, δεν θα μπορούσε ο Γ. Ραγκούσης να μη χριστεί υπουργός και μάλιστα εκ των πρωτοκλασάτων, αφού ανήκει στα πρωτοπαλίκαρα του νυν πρωθυπουργού. Έγινε λοιπόν υπουργός Εσωτερικών. Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, το υπουργείο Εσωτερικών είναι το πρώτο τη τάξει υπουργείο, τα υπόλοιπα έπονται. Και ξαφνικά, μετά από μερικούς μήνες, μια ωραία πρωία (μπορεί να ήταν και μεσημέρι δεν γνωρίζω ακριβώς), ο πρώην δήμαρχος, πρώην εκπρόσωπος Τύπου, πρώην γραμματέας και σχεδόν πρώην υπουργός, έμαθε ότι είχε γίνει σχεδόν πρωθυπουργός! Έτσι! Στα καλά του καθουμένου! Χωρίς να πάει σε εκλογές εσωκομματικές για να γίνει αρχηγός σε κόμμα, χωρίς να μπει σε καμία διαδικασία αντιπαράθεσης με τον έτερο αντίπαλο που διεκδικούσε την κυβέρνηση, χωρίς τέλος πάντων να πάρει πρέφα. Διότι ο Γιώργος Παπανδρέου, εκεί που έπαιζε πρέφα (λέμε τώρα), είχε αίφνης μια φαεινή ιδέα. Να χρίσει τον Ραγκούση αντ’ αυτού! Αφού προηγουμένως κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό τον έκανε γενικό συντονιστή, είπε να το «δέσει» το πράγμα, να το επεκτείνει, να του δώσει μια άλλη χροιά. Έπιασε λοιπόν και έβγαλε μια απόφαση βάσει της οποίας ο Γ. Ραγκούσης είναι γενικός κουμανταδόρος. Τόσο «γενικός» που υπερβαίνει ακόμη και τον ίδιο! Σύμφωνα με αυτή αναλαμβάνει την ευθύνη του συνεκτικού, στρατηγικού, πολιτικού και επικοινωνιακού σχεδιασμού για την προώθηση του κυβερνητικού έργου στους τομείς που κάθε φορά του αναθέτει και την παρακολούθηση της εφαρμογής του. Ακόμη μπορεί να συγκαλεί συσκέψεις με μέλη της κυβέρνηση και μπορεί να προτείνει την έκδοση διαταγμάτων και την έκδοση ατομικών και κανονιστικών αποφάσεων, στις οποίες προβαίνει μόνος ή με άλλους υπουργούς ή υφυπουργούς. Δεν ξέρω δηλαδή, αφού έτσι κι αλλιώς θα τα κάνει όλα, μήπως στο τέλος των εργασιών τού δίνει και καμιά σκούπα να παίρνει ένα χεράκι το Μαξίμου. Αλλά τι λέω; Ξέχασα! Όλα αυτά θα συμβαίνουν στο υπουργείο Εσωτερικών για να μην μετακινείται ο υπουργός, συντονιστής και ολίγον πρωθυπουργός. Διότι και θα κουράζεται και δεν θα τα προλαβαίνει όλα.
Τι να υποθέσουμε τώρα εμείς δηλαδή, τελείως φυσιολογικά; Ότι τον έχρισε και διάδοχό του στο κόμμα; Αφού θα συν-πρωθυπουργούν, μπορούμε με άνεση να το υποθέσουμε. Βέβαια, με τόσα ταξιδάκια που κάνει ο πρωθυπουργός Άλφα στο εξωτερικό, έχει μια λογική να υπάρχει και ένας πρωθυπουργός Βήτα, ο οποίος δεν θα είναι τουρίστας.
Το θέμα είναι ότι ο Γ. Ραγκούσης από την Πάρο, με παπά και με κουμπάρο, βρέθηκε σχεδόν πρωθυπουργός σε διάστημα ελάχιστων ετών και το θέμα είναι, επίσης, ότι εμείς, για πρώτη φορά έχουμε δύο πρωθυπουργούς επισήμως: έναν κανονικό και έναν αναπληρωματικό.
