«Μπορείς σε παρακαλώ, να μου διαβάσεις τι γράφει...», όχι δεν ήταν η όραση το πρόβλημα...
Στο κατώφλι του 21ου αιώνα, με την τεχνολογική ανάπτυξη να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο σήμερα, μια παλιά ιστορία μας υπενθυμίζει πως η εξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός δεν έχουν καταφέρει να σπάσει όλους τους γόρδιους δεσμούς. Σαν σκιά πλανιέται και κάνει αισθητή την παρουσία του ο αναλφαβητισμός που ταλανίζει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά αρκετές χώρες.
Ο ιστός του αναλφαβητισμού περιλαμβάνει σημαντικό αριθμό συμπολιτών μας, σε πλήρη αντιπαράθεση με την κοινωνία της τεχνολογίας και της ανάπτυξης. Άνθρωποι, που ζουν σε πολιτισμένες κοινωνίες αλλά βιώνουν τον κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμένοι αναπαράγουν και στις επόμενες γενιές ένα κοινωνικό φαινόμενο με βαθιές ρίζες και αρκετά παρακλάδια.
Η ΟΥΝΕΣΚΟ, έχει ανακηρύξει τη σημερινή ημέρα, ως τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού. Αν σκεφτούμε πως η αναγνώριση του προβλήματος έγινε το 1965, είναι τουλάχιστον κραυγαλέο για κάθε χώρα που ανήκει στις ανεπτυγμένες, να αντιμετωπίζει το 2010 υψηλά ποσοστά αναλφάβητων.
Η μόρφωση αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου. Δεν περιορίζεται ο αναλφάβητος μόνο στην έλλειψη της ικανότητας για ανάγνωση ή για γραφή αλλά και στην απουσία δεξιοτήτων που θα του επιτρέψει μια ομαλή συμβίωση, το εισιτήριο για την κοινωνική– πολιτισμική ζωή, στην απασχόληση και το κυριότερο στην προσωπική ανάπτυξη.
Αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός πως ο αναλφαβητισμός έχει συνδυαστεί με άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά, όπως η τεταμένη παραμονή σε κατάσταση φτώχειας, η παραβατική συμπεριφορά, η ανεργία και το κυριότερο χαρακτηριστικό είναι πως αυτή η ομάδα ανθρώπων γίνεται έρμαιο επιτήδειων και η έννοια «ελεύθερος πολίτης» χάνει την ιδιότητά της. Μέσα και από την ιστορία, εκμαιεύουμε τρανταχτά παραδείγματα όχι μεμονωμένων πολιτών αλλά ολόκληρων λαών που ο αναλφαβητισμός τους έχει μετατρέψει σε άβουλα και χειραγώγησιμα όντα.
Δεν είναι ουτοπία, η εξάλειψη ή τουλάχιστον η σημαντική μείωση αυτού του φαινόμενου. Ας μην παραλείψουμε πως η αρχή έγινε με τη γαλλική επανάσταση, και τον εκβιομηχανισμό που συνέβαλαν στην περαιτέρω μείωση του αναλφαβητισμού από τα τέλη του 18ου μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Ας μην μείνουμε εκεί... Τη συνέχεια στην ιστορία καλούμαστε όλοι εμείς να τη διαμορφώσουμε...
Η θέσπιση ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος με υποχρεωτική διάρκεια παρακολούθησης αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τη δραστική αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού, σε όλα τα παιδιά και για όλα τα παιδιά, σε παγκόσμιο επίπεδο. Όταν ο κοινωνικός ρατσισμός ξεκινάει από τη σχολική κοινότητα δυσκολεύει την κατάσταση.
Ισότιμη πρόσβαση των ανηλίκων στις περιοχές που διαμένουν και ταυτόχρονη μέριμνα σε περίπτωση φτώχειας.
Ευκαιρίες σε ενήλικες που δεν είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν σχολείο κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας να συμμετάσχουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα ώστε να αποκτήσουν τις βασικές ή και περισσότερες γνώσεις. Λίγα από όσα μπορούμε να κάνουμε.
Ένα στέρεο και κοινωνικό θεσμικό πλαίσιο που θα αγκαλιάσει τους ανθρώπους που είναι θύματα και δέκτες του αναλφαβητισμού χρειάζεται.
Οι 799 εκατ. αναλφάβητοι που υπάρχουν παγκοσμίως, θα «βρουν επιτέλους τον δάσκαλο» τους!
«...ή μάλλον καλύτερα... θα το διαβάσω μόνος μου...».
