*Για τη Ν.Ε. ΛΑ.Ο.Σ. Λάρισας
Ο Πρόεδρος Γεωργούλας Ηλίας
Μετά την υποβάθμιση του μαθήματος της ιστορίας στα σχολεία – κι όχι μόνο στα ελληνικά – υπάρχει κίνδυνος μα εξαλειφθούν, «έργα μεγάλα και θαυμαστά» και να διαμορφωθεί έτσι μια κοινωνία χωρίς μνήμη και κρίση. Πολλά εννοεί και περισσότερα υπονοεί ο Αμερικάνος στοχαστής Φράνσις Φουκιουγιούμα, όταν ομιλεί για το τέλος της ιστορίας.
Αλλά ούτε οι πλέον ακραίοι κοινωνιστές (και ως χαρακτηριστικά παραδείγματα παίρνω τους Ζεύγο και Λαμπρινό) αμφισβήτησαν την αξία και το μεγαλείο του επικού εκείνου Αγώνα. Εσχάτως όμως εμφανίζονται – στηριζόμενοι από ισχυρά συγκροτήματα Τύπου – οι λεγόμενοι «αποδομητές» ιστορικοί, που αρνούνται όχι μόνο την αξία και τη σημασία αλλά και αυτή τούτη την Επανάστηση. «Ποια επανάσταση;», διερωτούνται ιστοριολογούντες αρθρογράφοι, που οι τελευταίοι κατέχουν πανεπιστημιακούς θώκους, και οι οποίοι επιχειρούν να εμφανίσουν τον 10ετή πολυαίμακτο Αγώνα ως μια έκρηξη βαρβαρότητας, ως ένα ξεχείλισμα αθλιότητας και αχρειότητας, που ανέδειξε μόνο σφαγείς, δολοπλόκους και, φυσικά «εθνικιστές» αγωνιστές, που οι πλείστοι – ήσαν και θρησκευόμενοι...!
Οι αγωνιστές του ’21 ήσαν βέβαια επαναστάτες, αλλά όχι τύπου Λένιν, Κόμπα (Στάλιν) Τρότσκι, και γι’ αυτό δεν έπραξαν όσα έπραξε ή διέπραξε η τριανδρία αυτή. Για το ό,τι όμως δεν έπραξαν, δεν μπορεί να είναι μεμπτοί, ίσως πρέπει να είναι επαινετικοί. Συνεπώς ότι ζητούμε και δε βρίσκουμε στο παρόν, δε μπορούμενα το απαιτούμε απ’ το παρελθον, διότι κάνουμε την ιστορία σκεύος κομματικής μαγειρικής.
Από τους λεγόμενους «εκσυγχρονιστές» παιδαγωγούς και ιστορικούς έχει διατυπωθεί – όχι εντελώς αβάσιμα – η κατηγορία ότι η παλαιότερη ιστοριογραφία «έσταξε αίμα». Αν μιλάμε για το ’21 συμφωνώ και συμπληρώνω ότι – σύμφωνα με τον Σολομό – το αίμα αυτό ήταν «πλήθος αίμα ελληνικό». Αυτό δεν πρέπει να το αγνοούν τα σημερινά παιδιά, τα εθισμένα στα σκληρά ποτά, διότι το αίμα που δεν χύνουν αυτά, είναι βέβαιο πως θα το χύσουν τα δικά τους παιδιά. Τους πολέμους δεν τους διδάσκαμε στο παρελθόν για να τους επαναλαμβάνουμε, αλλά για να τους αποφεύγουμε, ξέροντας πως κοστίζουν. Έτσι μόνον η ιστορία γίνεται οδηγός προς το καλό και όχι προς τον όλεθρο. Για τον ομιλούντα πάγια αρχή είναι η φράση του Μακρυγιάννη: «Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ».
Κι όμως είναι πολλοί σήμερα που με τις γραφές τους και τις κραυγές τους πουλούν κρέας για νέο εμφύλιο που έχει ήδη αρχίσει.
Κάποιοι λοιπόν που δεν μπορούν να φτάσουν ψηλά προσπαθούν να κατεβάσουν τους υψηλούς του χθες στα χαμηλά και να τους φέρουν στο δικό τους νανικό ανάστημα. Αυτό γίνεται σήμερα εν ονόματι της «νέας διδακτικής» με την οποία προσπαθούν να εξαλείψουν ό,τι ονομάστηκε «έθνος» ή «εθνικό» για να επικρατήσουν τα οράματα – φαντάσματα που ονομάζονται πολυφυλετισμός και πολυπολιτισμός. Κι αντί να αναδείξουν τα δικά τους πρότυπα – που δεν υπάρχουν – προσπαθούν να μειώσουν ή να εξατμίσουν τα πρόσωπα που δημιούργησαν το21 και να ρίξουν στην καταπακτή της λήθης τα γεγονότα που συγκροτούν το ’21.
Τα παιδιά βομβαρδιζόμενα συνεχώς από θεωρίες εκπορευόμενες από ένα ρηχό κομματικό ιστορισμό μιλούσαν, αναφερόμενα στο ’21 για κοινωνική επανάσταση, απορρίπτοντας το εθνική, χωρίς να γνωρίζουν τι έγινε, πώς έγινε κι από ποιους έγινε. Και παρά την έξαρση των κοινωνιολογικών και οικονομικών σπουδών αγνοούσαν ότι μια εθνική επανάσταση εμπεριέχει και το κοινωνικό και το οικονομικό στοιχείο. Δεν συμβαίνει όμως το αντίθετο.
Αλλά ο κίνδυνος σήμερα είναι διαφορετικός. Ξένοι κι Έλληνες – τουλάχιστον κατά την ταυτότητα – ιστορικοί (συνήθως κομματοδίαιτοι ή κρατικοδίαιτοι) δεν ομιλούν πια για εθνική αλλά για εθνικιστική επανάσταση. Παρ’ όλο που γνωρίζουν το πόσο αρνητική φόρτιση έχει ο όρος αυτός.
Όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και χρόνια στην παιδεία μας, υπηρετούν ένα σκοπό – που πολλοί τον θεωρούν υψηλό – αλλά οι εχέφρονες τον θεωρούν ευτελή και καθόλου ιερό, διότι επιδιώκεται να δημιουργηθεί ένα μαζοποιημένο πλήθος απρόσωπων ατόμων χωρίς συνέχεια γλωσσική και πνευματική, χωρίς συνείδηση ιστορικής αποστολής. Κι αυτό, ως ένα μεγάλο βαθμό υπηρετείται από τη λιπόσαρκη ιστοριομάθεια των νέων.
Ένας άλλος, διάσημος συγγραφέας, ο Samuel Butler (1835-1902) στο μυθιστόρημα «Κοινή Ανθρώπινη Μοίρα» έχει γράψει: «Είμαστε σαν τις μέρες και οι γονείς μας είναι σαν το χθες».
Ας μην πυροβολούμε αυτούς τους γονείς. Αν πρέπει να ντρεπόμαστε για κάτι, αυτό δεν είναι η ιστορία μας. Είναι το θλιβερό παρόν, όπου η νεολαία δεν βαφτίζεται στα ιερά νάματά της αλλά στα λύματα του μηδενισμού, της θολοκουλτούρας, της εύκολης προσαρμογής στα κελεύσματα της υποταγής. Οι Έλληνες είχαν και δυστυχώς συνεχίζουν να έχουν παράδοση ραγιαδισμού και γενιτσαρισμού. Γι’ αυτό σ’ αυτό το δύσκολο καιρό όπου η αλλοτρίωση της εθνικής συνειδήσεως είναι καθημερινή ζώσα πραγματικότητα, επιτρέψατέ μου να κλείσω προσευχητικά με τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη απ’ το «Άξιον Εστί»:
Βοηθιά και σκεπή μας Αη Μιαούλη,
Βοηθιά και σκεπή μας Αη Κανάρη,
Βοηθιά και σκεπή μας Αγία Μαντώ.
