Σήμερα θα κάνουμε ένα «ταξίδι» στη χώρα του φόβου. Πρόκειται για μια πανέμορφη χώρα όπου όμως οι άνθρωποι φοβούνται σε σημείο που έχουν γίνει σκλάβοι του φόβου. Κάποιοι όμως χρησιμοποιούν αυτόν το φόβο για να κάνουν ό,τι θέλουν. Τον χρησιμοποιούν για τα σχέδιά τους και τις επιδιώξεις τους. Ο φόβος σ’ αυτή τη χώρα είναι σαν μια μεταδοτική αρρώστια που κατατρώγει κάθε ζωτικό στοιχείο της. Έτσι όλοι φοβούνται τα πάντα. Τα παρόντα και τα μέλλοντα. Τα πλησιέστερα αλλά και τα απόμακρα.
Οι άνθρωποι φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους. Φοβούνται πλέον να καταναλώσουν. Φοβούνται να κάνουν αγορές πάρα τις άπειρες «ευκαιρίες» που τους προσφέρονται. Φοβούνται να δανειστούν κι άλλο παρά τις δελεαστικές προτάσεις των τραπεζών. Φοβούνται να βάλουν χέρι στις διαρκώς απαξιούμενες αποταμιεύσεις τους, παρά τις αρνητικές αποδόσεις.
Οι εργαζόμενοι φοβούνται να ζητήσουν καλύτερες αποδοχές.
Δουλεύουν περισσότερο και με λιγότερα χρήματα, γιατί φοβούνται ότι θα απολυθούν. Φοβούνται να εκδηλώσουν φιλοδοξίες καριέρας. Φοβούνται να ρισκάρουν αλλαγή δουλειάς. Βλέπουν με δέος τις ουρές των ανέργων να αυξάνονται, αλλά όταν απολύεται ο διπλανός τους φοβούνται να διαμαρτυρηθούν. Φοβούνται ότι θα έρθει και η σειρά τους.
Οι επιχειρήσεις φοβούνται να επενδύσουν. Φοβούνται να αναλάβουν ρίσκο. Τρέμουν στην ιδέα της ύφεσης, της πτώσης της ζήτησης. Παραλύουν στην ιδέα μείωσης του τζίρου και των κερδών τους. Σπεύδουν να ανακοινώσουν απολύσεις, συρρίκνωση δραστηριοτήτων, λιποθυμούν στη σκέψη κατάρρευσης των μετοχών τους, παραλύουν στην ιδέα ενός κραχ. Κι όμως ανεβάζουν τις τιμές τους, την ίδια στιγμή που ζητούν φορολογικές απαλλαγές και καταργήσεις τελών.
Οι οικονομολόγοι φοβούνται πλέον την πρόβλεψη του μέλλοντος φοβούνται και την εκτίμηση του παρόντος. Ο καπιταλισμός φοβάται τις ίδιες του τις αρχές.
Η πλουτοκρατία που στηρίζει κάθε φορά τα συστήματα που τη συμφέρουν, φοβάται το γεγονός ότι οι φτωχοί, που είναι περισσότεροι έχουν ακόμα δικαίωμα ψήφου. Παρά το ότι τους απογύμνωσαν απ΄όλα τα δικαιώματα που κατέκτησαν με αιματηρούς αγώνες, φοβούνται τώρα ακόμα και το τελευταίο όπλο που απέμεινε στους αδικημένους αυτής της χώρας του φόβου.
Αλλά και οι πολιτικοί από την πλευρά τους, φοβούνται τους ψηφοφόρους και την οργή τους.
Η κυβέρνηση φοβάται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις απαιτήσεις τους. Φοβάται την ύφεση. Αντικρίζει αμήχανη τους εργαζόμενους να απολύονται, τις επιχειρήσεις να κλείνουν, τα όνειρα της ελεύθερης οικονομίας να καταρρέουν. Φοβάται τη λαϊκή οργή και σκέφτεται με δέος τη στιγμή που θα ξεσπάσει.
Και οι άνθρωποι αυτής της χώρας του φόβου; Φοβούνται πλέον να ταξιδέψουν. Φοβούνται τα αεροπλάνα, φοβούνται τα τρένα, φοβούνται τα λεωφορεία, φοβούνται τους μετανάστες. Τους μαύρους, τους κίτρινους και τους λευκούς. Κλείνονται στα σπίτια τους και στα αυτοκίνητά τους, μέχρι να αποδειχτούν κι αυτά όχι και τόσο ασφαλή. Τρέμουν μπροστά στο φάσμα της ανέχειας και της μιζέριας. Παραλύουν στη σκέψη της πείνας και της αθλιότητας που τους απειλεί. Άστεγοι, άνεργοι, απειλούμενοι από κλέφτες και ληστές, νόμιμους, ημινόμιμους, παράνομους και ημιπαράνομους, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, ανασφαλείς με μόνη την υποχρέωση καταβολής φόρων, που συνεχώς αυξάνονται. Αλλά και αυτοί που κινούν τους φορομπηχτικούς μηχανισμούς τρομάζουν στην ιδέα, τι θα γίνει αν οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι, τα συνήθη υποζύγια, πάψουν να πληρώνουν φόρους...
Σ’ αυτή την χώρα του φόβου οι άνθρωποι φοβούνται να ανοίξουν την τηλεόραση. Τρέμουν στην ιδέα ενός ακόμα δελτίου ειδήσεων που θα τους στερήσει και τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει. Αλλά και εξοργίζονται με μια εικονική «ενημέρωση» που δεν έχει να τους πει και να τους δείξει τίποτε. Κάθονται εξαρτημένοι μπροστά στους δέκτες τους, εξημερωμένοι από χυδαία θεάματα και τροφοδοτούμενοι με όνειρα που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν.
Κι όμως σ’ αυτή τη χώρα του φόβου οι άνθρωποι αρέσκονται να ψηφίζουν με ποσοστά που κυμαίνονται από το 75% ως το 85% αναλόγως συνθηκών, εκείνους που τους στέρησαν τα πάντα, ακόμα και το όραμα για το μέλλον!
Σ’ αυτή τη χώρα, πολίτες και εξουσία στέκονται τώρα φοβισμένοι μπροστά στην ώρα της αλήθειας. Στην ώρα του «όλα εδώ πληρώνονται». Οι πρώτοι θα πληρώσουν την εμπιστοσύνη τους σε ανίκανους εξουσιαστές και η δεύτερη θα πληρώσει την απληστία και τη διαφθορά εκείνων που την ασκούν πολλές δεκαετίες τώρα. Θα πληρώσουμε με περικοπές απ’ τη ζωή μας για να συνεχίσουμε να είμαστε αιχμάλωτοι τζογαδόρων δανειστών στο διηνεκές. Αιχμάλωτοι μιας «φούσκας» που μας τη σερβίρισαν για πρόοδο, ανάπτυξη και μεγάλες ιδέες.
Πιστεύω να τη γνωρίσατε αυτή τη χώρα του φόβου...
