Η πρόκληση συγκεκριμένη και επίκαιρη. Σε μια εποχή που οι πολίτες απαξιώνουν την πολιτική και τους δημοκρατικούς θεσμούς, μπορούμε να συνεχίζουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια; Σε μια ώρα που οι ανοχές της κοινής γνώμης μηδενίζονται, μπορούμε να επιτρέπουμε τη συνέχιση πρακτικών Μαυρογιαλούρου; Μπορούμε να επιτρέπουμε τον θρυμματισμό των ονείρων νέων ανθρώπων που μετά από σπουδές χρόνων μαθαίνουν πως πρέπει να ταπεινωθούν για 500 ευρώ;
Τα τελευταία γεγονότα είναι ενδεικτικά. Και αναδεικνύουν, για άλλη μια φορά, μια γνωστή σε όλους μας νοοτροπία ενός άγριου λαϊκισμού. Εδώ στην τοπική, χυδαία του εκδοχή. Μετά από χρόνια ανεξέλεγκτων προσλήψεων σε Δήμους και Δημόσιους Οργανισμούς, με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών, ήρθε επιτέλους η Πολιτεία να νομοθετήσει και να «υποχρεώσει» να ακολουθούν διαδικασίες με αντικειμενική μοριοδότηση και κάτω από τον έλεγχο του ΑΣΕΠ. Η σημερινή Δημοτική Αρχή της πόλης όφειλε λοιπόν να αλλάξει τον ανεξέλεγκτο τρόπο προσλήψεων που είχε καθιερώσει στους παιδικούς σταθμούς, όπου πάνω από το 1/3 του προσωπικού προσλαμβάνεται με συμβάσεις έργου. Αρχικά προσπάθησε να «νοθεύσει» τη διαδικασία με την εισαγωγή κριτηρίων που ανέτρεπαν τη λογική του ΑΣΕΠ. Στη συνέχεια απλά... απέσυρε τη σύμφωνα με το νόμο ήδη καθυστερημένη προκήρυξη των θέσεων. Και με τη δικαιολογία ότι τάχα κωλυόταν από την προσφυγή των πρώην εργαζομένων ενάντια στον ίδιο το Δήμο για τη διατήρηση των θέσεών τους (που ακόμα όμως δεν είχε προλάβει να... κατατεθεί!) συναίνεσε με εξοργιστικό τρόπο σε μία δικαστική διαδικασία όπου ο εναγόμενος Δήμος μέσω του Προέδρου του Οργανισμού των Βρεφονηπιακών –Παιδικών Σταθμών «υπερασπίζεται» το δίκιο των... εναγόντων. «Εξηγώντας» για ποιο λόγο δεν μπορεί να βγει μια προκήρυξη που να απευθύνεται σε όλους τους νέους της πόλη μας!
Και βέβαια το πρόβλημα με την κατάσταση που δημιουργήθηκε δεν έχει να κάνει με τους εργαζόμενους. Αυτοί άσκησαν ένα νόμιμο δικαίωμά τους. Και διεκδίκησαν μια «θέση στον ήλιο» σύμφωνα με τα προσόντα και τα πτυχία τους. Για τις μεθοδεύσεις όμως των Δημοτικών Αρχόντων τι να πει κανείς; Ποιος θα μας δώσει μια πειστική απάντηση για την πολιτική επιλογή να μην προσλαμβάνεται εδώ και πολλά χρόνια μόνιμο προσωπικό στους παιδικούς σταθμούς, διαιωνίζοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρείας νέων ανθρώπων; Πώς θα δικαιολογήσει τη διαιώνιση μεθοδεύσεων που βάζουν στο περιθώριο εκατοντάδες νέους, που δεν έχουν δικαίωμα να υποβάλουν έστω μία αίτηση; Και πώς θα μας εξηγήσει με ποια ακριβώς διαδικασία «τυχαίνει» να προσλαμβάνονται συγγενείς μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού των Παιδικών Σταθμών και άτομα που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του δημάρχου;
Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια ως κοινωνία μάθαμε να ανεχόμαστε αυτά τα φαινόμενα... Δώσαμε το δικαίωμα σε κάποιους να διαπαιδαγωγήσουν γενιές νέων πολιτών με μία λογική ραγιαδισμού. Και αρνηθήκαμε στη νέα γενιά το δικαίωμα να είναι περήφανη. Καταδικάζοντάς την να αναζητά μια θέση εργασίας σε προθαλάμους βουλευτικών γραφείων και δημαρχιακών μεγάρων.
Κάποιοι λένε πως αυτά δεν αλλάζουν. Και επικαλούνται τις πρακτικές των προηγούμενων χρόνων για να δικαιολογήσουν τους λόγους για τους οποίους οι ίδιοι υποθάλπουν και από τη θέση τους στηρίζουν αυτές τις μεθοδεύσεις. Είναι όμως έτσι; Σε μια κοινωνία θυμωμένη και τρομοκρατημένη από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση η πρότασή μας είναι μια κοινωνία ζούγκλας χωρίς όρια και κανόνες; Πώς διαμορφώνουμε όρους κοινωνικής συνοχής; Και πώς μπορούμε να κάνουμε τον πολίτη να ξαναεμπιστευτεί κοινωνικούς θεσμούς, να υπερασπιστεί τη δημοκρατία μας;
Αυτά σίγουρα δεν είναι εύκολα πράγματα. Δεν φτάνει απλά η καταδίκη ενός συστήματος εξουσίας που όλα δείχνουν πως καταρρέει, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο του. Δεν είναι θέμα νομικό. Ούτε είναι ζήτημα μιας δημοτικής παράταξης ή ενός κόμματος. Απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις. Και μια συμφωνία πως τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο, στον δικό μας δήμο θα διασφαλίσουμε όρους αξιοκρατίας και ελέγχου των προσλήψεων από επιτροπές διαπαραταξιακές. Με κριτήρια αντικειμενικά και μετρήσιμα. Όπου όλα τα νέα παιδιά, ανεξάρτητα από πολιτικές προτιμήσεις και συγγένειες θα έχουν το ελάχιστο που μπορούμε να τους προσφέρουμε: Το δικαίωμα για μια αίτηση. Σε μια προκήρυξη για όλους. Με σεβασμό στα νιάτα τους. Και στην αξιοπρέπειά τους.
Υ.Γ. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο υπάρχει η πληροφορία πως κάποιοι ενημερώνουν συγκεκριμένους νηπιαγωγούς που εξαιρούνται από τη διαδικασία του ΑΣΕΠ να καταθέσουν αιτήσεις για την κάλυψη θέσεων στον ίδιο Οργανισμό. Χωρίς καμία προκήρυξη. Χωρίς καμία διαδικασία. Κρίμα... Έτσι απλά...
Ο Δημήτρης Δεληγιάννης είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της δημοτικής παράταξης «Λαρισαίων Πόλις»
