Ο στρατηγός Μακρυγιάννης έλεγε και το πίστευε. «Να ’ρθει ένας να μου πει ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλει και τα δυο μάτια, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θε να είμαι, ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω». Το ίδιο με άλλα λόγια έλεγε και ο Θουκυδίδης. «Εγώ πιστεύω πως όταν η πόλη προκόβει σαν σύνολο, ωφελεί τα άτομα περισσότερο παρά όταν τα άτομα σ’ αυτήν ευτυχούν, η ίδια όμως σαν σύνολο καταστρέφεται. Γιατί όταν ένας πολίτης ευτυχεί ως άτομο, όταν καταστραφεί η πατρίδα του, χάνεται κι αυτός ο ίδιος μαζί της, ενώ, αν κακοτυχεί μέσα σε μια πόλη που ευτυχεί, σώζεται και ο ίδιος ευκολότερα». Τα ίδια ακριβώς στην πράξη θα μπορούσαν να πουν και να πράξουν τα δέοντα, πολλοί από μας μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και της απειλής της απώλειας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας μας, κύριοι της κυβέρνησης. Δεν το λένε όμως! Και ξέρετε γιατί;
Είναι απλό, δεν πείσατε, ούτε για τις πράξεις αλλά ούτε καν για τις προθέσεις σας. Είπατε ψέματα προεκλογικά για να πάρετε την εξουσία και συνεχίζετε στο ίδιο μοτίβο σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μας περικόψατε μισθούς και συντάξεις, μας φορτώσατε με φόρους, λουκέτα μπαίνουν παντού καθημερινά, κι εσείς ...κάνετε πολυήμερες διακοπές και μάλιστα χωρίς ενοχές. Αξιοκρατία μας υποσχεθήκατε, μέσω βιογραφικών στο διαδίκτυο αλλά όπως τον παλιό καλό καιρό, το καλύτερο προσόν ήταν και είναι να έχεις υπηρετήσει με κάποιο τρόπο το κυβερνών κόμμα. Αν βρεις ανώτερους και καλοπληρωμένους υπαλλήλους σε υπουργεία, οργανισμούς, νοσοκομεία κλπ που να προέρχονται από άλλο πολιτικό χώρο θα είναι εξαίρεση, απλά και μόνο για να ισχύει ο κανόνας. Δεν είδαμε καμία δήμευση περιουσίας ούτε ακόμα και για τα αποδεδειγμένα οικονομικά εγκλήματα τύπου Τσουκάτου, Τσοχατζόπουλου και Μαντέλη. Αλήθεια τι έγινε με εκείνον τον κύριο που έχει εκπομπή στην ελληνική «ανεξάρτητη» ιδιωτική τηλεόραση, εκδότη «ανεξάρτητης» εφημερίδας που, αν θυμάμαι καλά, είχε κάποιο πρόβλημα με μερικά εκατομμύρια ευρώ; Και κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η εκκλησία ήταν πάντα παρούσα, όταν το έθνος την είχε ανάγκη. Πού είναι τώρα; Δεν την πείσατε; Έχει καταλάβει κάτι που δεν καταλαβαίνουμε εμείς;
Δεν πείσατε για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα, αλλά και γιατί καταφέρατε όλοι οι πολιτικοί για δεκαετίες τώρα, με τη βοήθειά μας βέβαια, μέσω της παιδείας να γίνουμε η Ελλάδα της μετριότητας και της μιζέριας, της ημιμάθειας και της ανευθυνότητας, της διαφθοράς και του ρουσφετιού, η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας και του ατομικισμού, της πονηριάς και του εφησυχασμού. Δεν είμαι σίγουρος αν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι πλέον αναστρέψιμη ή όχι, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι αξίζει να προσπαθήσουμε τουλάχιστον ν’ αλλάξουμε νοοτροπία. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς είμαστε η Ελλάδα, εμείς το σήμερα, εμείς και το αύριο. Το Κράτος δεν ανήκει στην Κυβέρνηση αλλά η Κυβέρνηση στο Κράτος. Ας σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε αόριστα για τους κρατικούς φορείς και για την κρατική πρόνοια. Ας αναλάβουμε δράση. Το Κράτος είμαστε εμείς και οφείλουμε να μεριμνούμε οι ίδιοι για να είναι αυτό σωστό και δίκαιο. Να σταματήσουμε να είμαστε ενεργοί και σωστοί πολίτες μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξη να είμαστε πρόθυμοι να λαδώσουμε, να φοροδιαφύγουμε και να ζητήσουμε ρουσφέτια. Ναι, για τη σημερινή κατάντια μας, οι κυβερνώντες έχουν τη μεγαλύτερη αναλογικά ευθύνη αλλά μην ξεχνάμε ότι και αυτοί οι αιρετοί άρχοντες ψηφίστηκαν από εμάς. «Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν».
