Αυτή τη μέρα της χαράς των παιδιών για την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση πάντα την απολάμβανα ως δημοσιογράφος του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ και τώρα σαν εκπαιδευτικός, βιώνοντας την όλη διαδικασία εκ των έσω, ακόμη περισσότερο. Ως δημοσιογράφος οφείλω να ομολογήσω ότι είναι απολαυστικό να συμμετέχεις, μέσω του ρεπορτάζ, σ’ αυτές τις χαρές των παιδιών και να παρατηρείς - και εν τινί βαθμώ να συναιθάνεσαι - την απόλυτη, τη “μεθυστική” χαρά που νιώθουν βλέποντας ότι η προσπάθειά τους ευοδώθηκε, ότι ο μόχθος τους μετουσιώθηκε σε επιτυχία, ότι το όνειρο πήρε σάρκα και οστά, ότι ανοίγει ένα νέο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή τους.
Ως εκπαιδευτικός, επίσης, οφείλω να καταθέσω ότι είναι ανεπανάληπτη η εμπειρία να βλέπεις ότι οι σπόροι που έσπειρες έβγαλαν καρπό, καλό καρπό, ότι οι κόποι σου έπιασαν τόπο... Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν συναντάς στο δρόμο παλιούς σου μαθητές και τώρα φοιτητές και ξανακούς το «γειά σας κύριε, πώς πάει το σχολείο μας;...». Αυτοί oι μαθητές και φοιτητές όταν γίνονται συνεχίζουν να νιώθουν δικό τους το σχολείο, έχοντας αφήσει εκεί ένα μέρος της καρδιάς τους. Δε λέω, και τα φροντιστήρια, ειδικά τα τελευταία χρόνια, συντελούν καθοριστικά στον αγώνα των μαθητών για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να παραδεχθώ ότι πολλοί συνάδελφοι των φροντιστηρίων κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους έναντι ορισμένων της συντεταγμένης, δημόσιας εκπαίδευσης. Πρέπει, όμως, όλοι να παραδεχθούμε ότι το δημόσιο σχολείο είναι ο πυλώνας του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ναι, αυτός ο πυλώνας έχει καταπονηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, έχει γύρει επικίνδυνα, βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα τον χρειάζεται αυτόν τον πυλώνα, όχι βέβαια στη σημερινή του κατάσταση, αλλά ακμαίο και παραγωγικό, όπως μπορεί - και πρέπει! - να γίνει μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τομές που θα βελτιώσουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα ποιοτικά και θα το αναβαθμίσουν θεσμικά, έτσι ώστε να πάψει να είναι προσανατολισμένο σε μια μονολιθική προπόνηση για τις εισαγωγικές εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση, αλλά να προετοιμάζει τους νέους στη βάση μιας γερής γενικής μόρφωσης και της πρόγευσης των επιστημών. Να διαμορφώνει προσωπικότητες που θα μπορούν στη συνέχεια ν’ αποκτούν και επιστημονικές και εν γένει επαγγελματικές δεξιότητες.
Mέρα χαράς για τα παιδιά μας – τους 18άρηδες Λαρισαίους και Λαρισαίες που διαβαίνουν την πύλη των ΑΕΙ και ΤΕΙ – η σημερινή, σωστό πανηγύρι, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, η προσπάθειά τους ευοδώθηκε, μετουσιώνοντας τον μόχθο σε επιτυχία, ανοίγοντας, έτσι, ένα νέο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή τους. Η γνώση είναι δύναμη και διανοίγει προοπτικές, καθώς, πέραν των ευκαιριών για επαγγελματική ανέλιξη, συμβάλλει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας, διαμορφώνοντας πολίτες συγκροτημένους με κουλτούρα συμμετοχής στην κοινή προσπάθεια για ποιοτική αναβάθμιση της χώρας και του τόπου μας. Είναι μεγάλη η μέρα για τα παιδιά, με συμμέτοχο σ’ αυτό το πανηγύρι και την εφημερίδα.
Έχει γίνει πια «θεσμός» το ρεπορτάζ για τους επιτυχόντες, οι οποίοι μαζί με τη θέση στην πανεπιστημιακή σχολή της επιλογής τους κερδίζουν και μια περίοπτη θέση στις σελίδες της «Ε», η οποία αυτή τη μέρα με τα τόσα πολλά χαμόγελα, τα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα (τις “φατσούλες”) των εικονιζομένων παιδιών, γίνεται ανάρπαστη!.. Απ’ τους ίδιους τους επιτυχόντες, τον πατέρα, τη μάνα, τον παππού και τη γιαγιά, τους φίλους - όλους εκείνους που χαίρονται και καμαρώνουν για το γιο, την κόρη, τον εγγονό, την εγγονή, το φίλο, τη φίλη, όλα αυτά τα παιδιά που μέχρι χθες ήταν μαθητές κι από σήμερα – το γράφει κι’ η εφημερίδα! – φοιτητές... Ιατρική, Πολυτεχνείο, Φιλοσοφική, Φυσικομαθηματική, Νομική, Παιδαγωγικό, Ικάρων, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Πληροφορική...
Για άλλη μια χρονιά η Λάρισα καμαρώνει τα παιδιά της!
* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος – θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr), καθηγητής Β’/βάθμιας Eκπαίδευσης και πιστοποιημένος σύμβουλος Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (τμήμα Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου)
