Οι αλευράδες έχουν «κοστολόγια». Μόνο με την προοπτική ότι θα πληρώσουν κάποιο συντελεστή του «κόστους» τους παραπάνω, αμέσως η συντεχνία μεθοδεύει την προαποφασισμένη αύξηση στα άλευρα. Το ίδιο κάνει και η συντεχνία των αρτοποιών που διαμορφώνει και την τελική τιμή του ψωμιού. Και αυτοί ορθώς πράττουν υπερασπιζόμενοι, καθ΄ υπερβολή πολλές φορές, τα συμφέροντά τους.
Οι μόνοι που δεν επιβάλλουν την τιμή του προϊόντος τους είναι οι σιτοπαραγωγοί. Για αυτούς δεν υπάρχει «κοστολόγιο». Υπάρχει η... λειτουργία της... «αγοράς»! εδώ την τιμή την επιβάλλει το χρηματιστήριο του… Σικάγου, του... Λίβερπουλ κ.λπ.!
Η κοροϊδία αυτή κρατάει χρόνια. Θα σημειώσω δύο ειλικρινείς δηλώσεις που είπαν τα πράγματα με το όνομά τους. Η μία του Κ. Σημίτη σε εκδήλωση του Β.Β.C., στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, με θέμα την επικείμενη, τότε, ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ. «η γεωργία, είπε, είναι κοινωνικοποιημένη. Διοικητικά ρυθμίζονται τα εισοδήματα των γεωργών». Το ίδιο επανέλαβε και σε εκδήλωση με συνομιλητή τον Μ. Εβερτ στο INDEAL, (από τότε το σύστημα τους έπαιζε ως μελλοντικούς πρωθυπουργούς, ο ένας έγινε, ο άλλος δεν πρόλαβε), υποστηρίζοντας την Ευρώπη των λαών, απέναντι στην Ε.Ο.Κ. των μονοπωλίων του μητροπολιτικού καπιταλισμού! Στην πράξη βέβαια ο Κ. Σημίτης, ως πρωθυπουργός, απεδείχθη διαχειριστής του σκληρού πυρήνα του μητροπολιτικού καπιταλισμού και εντολοδόχος του διεθνούς κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η δεύτερη φωνή ήταν του Γ. Ράλλη. Ως πρωθυπουργός από τον εξώστη της Νομαρχίας Λάρισας το καλοκαίρι του 1981 είπε με τον μοναδικό του τρόπο «Δεν μπορώ(!) να σας δώσω καλύτερες τιμές στα σιτάρια σας γιατί υπάρχει το όριο της αντοχής της κατανάλωσης!».
Το συμπέρασμα είναι ότι η πολιτεία μας ουδέποτε είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για παραγωγή τροφίμων υγιεινών, με αυτάρκεια ως προς την ποσότητα και με τρόπο παραγωγής συμβιωτικό με τους φυσικούς πόρους και με δίκαιη ανταμοιβή των παραγωγών. Αντιθέτως με τη γραφειοκρατική παρέμβασή της, συμβατή με τις υποδείξεις των πολυεθνικών συμφερόντων, ευτέλιζε την παραγωγική προσπάθεια των γεωργών και με μοχλό τον κομματικοποιημένο συνεταιρισμό απαξίωνε την αξία των γεωργικών προιόντων και ταυτοχρόνως έκλεινε τα μάτια στη λεηλασία των ενισχύσεων και στην κακοδιαχείριση των συνεταιρισμών, καθώς και σε οφθαλμοφανείς περιπτώσεις πλουτισμού των διοικούντων τους συνεταιρισμούς. Ο συνεταιρισμός, δυστυχώς, ουδέποτε πρόσθεσε ή έστω κράτησε την αξία των γεωργικών προϊόντων. Ήταν και είναι το μακρύ χέρι του κράτους ή το αόρατο χέρι των μεταποιητών σε βάρος των παραγωγών. Για αυτό και ποτέ δεν έκανε λόγο για κοστολόγιο της γεωργικής παραγωγής και διάθεση των γεωργικών προϊόντων βάσει αυτού του κοστολογίου. Η δε καθιέρωση «ανοικτών» τιμών και η πώληση των προϊόντων με προσφορές των ....μεταποιητών αποτελεί το σκοτεινότερο σημείο της συνεταιριστικής «παρέμβασης». Η τραγωδία ολοκληρώνεται όταν ο συνεταιρισμός πουλάει τα πίτουρα, τα οποία αγοράζει από τους αλευράδες, μέχρι και τρεις φορές πάνω απ’ ό,τι τους πουλάει το σιτάρι! Και να σημειώσουμε το κυριότερο. Το ελληνικό σιτάρι ποιοτικά υπερέχει, πολύ λίγοι μας ανταγωνίζονται. Ο νοών νοείτω.
Αχιλλέας Κ. Χονδρονάσιος
Πρόεδρος αγροτικού συνεταιρισμού ΜΕΛΙΑΣ
