Η άναρχη και χωρίς προστατευτικούς κανόνες βιομηχανική ανάπτυξη έχει καταστεί ο ανίκητος εχθρός του περιβάλλοντος. Αφού, αυτό, λόγω του τεραστίου μεγέθους της καταστροφής που υφίσταται, αδυνατεί να αναπληρώσει την ποσοτική και ποιοτική του υποβάθμιση.
Αιτία της φυσικής αυτής καταστροφής ο άνθρωπος: Η αδηφαγία του, ο εύκολος πλουτισμός του, η άνευ όρων τεχνολογική του ανάπτυξη. Τα οδυνηρά αποτελέσματα της εγκληματικής δράσης κατά της φύσης είναι πολύ έντονα σ’ όλα τα στοιχεία αυτής: Στην ξηρά, στη θάλασσα, στην ατμόσφαιρα.
Η συνεχής και μακροχρόνια δράση των ρυπογόνων παραγόντων δημιούργησε επικίνδυνα φαινόμενα, όπως αυτά του θερμοκηπίου, της όξινης βροχής, της μόλυνσης του εδάφους και των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων της τρύπας του όζοντος κ.ά. Η εμφάνιση αυτών και η όλο αυξανόμενη καταστροφική τους πορεία δεν συγκίνησε και δεν ανησύχησε ακόμα στο βαθμό που πρέπει τη διεθνή κοινότητα. Ιδιαίτερα τις μεγάλες και πλούσιες χώρες που είναι οι κύριες υπεύθυνες του κακού αυτού. Αυτές που, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, αν και αντιπροσωπεύουν το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού ευθύνονται για το 50% των ρυπογόνων εκπομπών, ενώ το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού που είναι φτωχό, ευθύνεται μόλις για το 7% των εκπομπών.
Έτσι η πλανητική καταστροφή συνεχίζεται, αφού χώρες όπως οι Η.Π.Α. και η Κίνα, δέσμιες των οικονομικών τους συμφερόντων, δεν είναι ενταγμένες στο πρωτόκολλο του Κιότο για μια δίκαιη και αμερόληπτη κλιματική συμφωνία. Αυτή που θα εξαλείψει τη σοβαρή απειλή κατά της ανθρωπότητας. Αυτή που άρχισε να γίνεται πλέον ορατή σ’ ολόκληρη τη γη.
Και αυτή δεν είναι άλλη από την εκδηλούμενη κλιματική αλλαγή: Με την αύξηση της μέσης ετήσιας θερμοκρασίας του πλανήτη. Την εμφάνιση αφύσικων καιρικών φαινομένων. Τη διατάραξη της εποχικής τάξης και των φυσικών της χαρακτηριστικών. Και το χειρότερο όλων το λιώσιμο των αρκτικών πάγων. Φαινόμενα που γίνονται ορατά στον καθένα μας, μέσω της ηλεκτρονικής επικοινωνίας.
Η νέα αυτή κλιματική κατάσταση απειλεί με πλήρη εξαφάνιση μικρών νησιωτικών κρατών, αλλά και ηπειρωτικών, όπως το Μπαγκλαντές και οι Κάτω Χώρες. Αυτό θα συμβεί, αν δεν ληφθούν μέτρα περιορισμού της ανόδου της θερμοκρασίας και της συνακόλουθης ανόδου του επιπέδου των θαλασσών που θα επιφέρει το λιώσιμο των πάγων.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα προκαλέσει όχι μόνον οικονομικές καταστροφές, αλλά και νέα μεταναστευτικά ρεύματα. «Περιβαλλοντικούς» μετανάστες, οι οποίοι θα μετακινηθούν σε ασφαλέστερες περιοχές. Κυρίως σε βιομηχανικά και οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
Έτσι οι κίνδυνοι από μια τέτοια έκβαση των περιβαλλοντικών πραγμάτων δεν θα αγγίξουν μόνον τις χώρες που θα χτυπηθούν περισσότερο κλιματικά, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί στα υπάρχοντα μεταναστευτικά ρεύματα θα προστεθεί και άλλο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στα ζητήματα της οικονομίας, της εργασίας, της διαβίωσης. Και το νέο αυτό μεταναστευτικό ρεύμα δε θ’ αργήσει να φανεί, αν δεν αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Αν δεν την κάνουμε περισσότερο φιλική. Αν δεν αποσύρουμε από πάνω του κάθε ακούσια ή εκούσια ενέργεια υποβάθμισής του. Γιατί διαφορετικά η τιμωρία που θα υποστούμε θα είναι μεγάλη.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι κλιματικές αλλαγές, αν δεν ληφθούν έγκαιρα μέτρα, δεν πρόκειται να εξαιρέσουν κανένα. Το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό για όλους. Γιατί όλη η ανθρωπότητα θα υποστεί τις δυσμενείς συνέπειες αυτών. Φτωχές και πλούσιες χώρες. Αφού όλες βρίσκονται στο ίδιο καράβι. Και όταν αυτό αρχίσει να βουλιάζει δεν θα βουλιάξει μόνον το μισό, αλλά ολόκληρο. Όλους θα μας συμπαρασύρει στο βυθό και την καταστροφή.
Γι’ αυτό, λοιπόν, χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις αντιμετώπισης της περιβαλλοντικής κρίσης, η οποία είναι εντονότερη της οικονομικής. Και όπως νοιαζόμαστε τόσο πολύ για το χρήμα και τις αγορές, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο πρέπει να νοιαστούμε για το περιβάλλον. Με την ευαισθησία και τον σεβασμό μας στην αμέτρητη ομορφιά και την ανεκτίμητη αξία της γης που μας χάρισε ο Θεός. Αυτόν τον σεβασμό, αυτή την επίγνωση, αυτό το ιερό δέος στο Δημιουργό της χάσαμε. Γι’ αυτό κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε και το υπέροχο έργο Του.
Για να μη φτάσουμε στην ολοκληρωτική καταστροφή χρειάζονται, σε διεθνές επίπεδο, γενναία μέτρα. Πρωτόγνωρα σε αποτελεσματικότητα. Για να περιορίσουν ή και να μηδενίσουν ακόμα τη ρυπογόνα δράση όλων των πηγών εκπόρευσης αυτής. Και οι πηγές αυτές δεν ενδημούν σε φτωχές, αλλά σε πλούσιες χώρες. Σ’ αυτές που είναι οι κύριες υπεύθυνες της συντελούμενης περιβαλλοντικής καταστροφής. Γι’ αυτό και το τίμημα της δράσης αυτής πρέπει να το πληρώσουν αυτές. Για να αποκατασταθεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η περιβαλλοντική ειρήνη. Για να μην δημιουργήσουμε και άλλους μετανάστες.
Προς αυτή λοιπόν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούν όλες οι ενέργειες της διεθνούς κοινωνίας και ιδιαίτερα αυτών που αντιδρούν στη λήψη μέτρων μείωσης της βιομηχανικής ρύπανσης. Προτάσσοντας στο εξής τη ζωή από το χρήμα. Κάτι δυστυχώς που δεν έγινε, στη σύνοδο της Κοπεγχάγης, παρά την κρισιμότητα της καταστάσεως. Γιατί οι κύριοι υπεύθυνοι της πλανητικής καταστροφής αρνούνται οποιαδήποτε επένδυση στην αντιμετώπιση του κακού αυτού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ανάπτυξη και το χρήμα, πατώντας πάνω στη λεηλασία της φύσης.
Αυτή τη σχιζοφρενική πολιτική επιβάλλεται να την αλλάξουν, όσο είναι καιρός ακόμα. Τη χρωστάνε στα παιδιά τους. Στα παιδιά όλου του κόσμου. Στο μέλλον του πλανήτη.
