Φαντάζομαι πως όλοι μας βιώσαμε τις συνέπειες της πρόσφατης απεργίας των φορτηγατζήδων, καθώς τα πρατήρια βενζίνης είχαν στεγνώσει, ενώ παρατηρήθηκαν προβλήματα στον εφοδιασμό της αγοράς, σε τρόφιμα, φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Φαντάζομαι, επίσης, πως όλοι μας είδαμε τα... πατριωτικά συνθήματα των φορτηγατζήδων, όπως το «μολών λαβέ», σ’ ό,τι αφορά στις άδειες για φορτηγά και τα βυτιοφόρα τους, άδειες τις οποίες, άλλοι εξ αυτών πλήρωσαν μεγάλο αντίτιμο για να τις αποκτήσουν (έστω κι αν άλλα έγραφε το συμβόλαιο και άλλα πλήρωσαν- κοροϊδεύοντας την εφορία) κι άλλοι τις πήραν ήδη από την εποχή της χούντας.
Φαντάζομαι, ακόμη, ότι και οι ίδιοι οι φορτηγατζήδες (που, ας σημειωθεί, κινούν φορτηγά και βυτιοφόρα Δημοσίας Χρήσεως – άρα θα όφειλαν να λάβουν υπόψη της και αυτό το έρμο το δημόσιο συμφέρον) γνώριζαν πως με την απεργία τους στη διάρκεια του θέρους και με τον τουρισμό σε κάθετη πτώση, θα έφερναν την κοινωνία απέναντί τους, όπως επίσης γνώριζαν πως το επάγγελμά τους δεν θα έμενε εσαεί κλειστό (όπως κι άλλα επαγγέλματα στα οποία επίκειται το άνοιγμα) αφού αυτό απαιτεί και επιτάσσει η συμμετοχή μας στην ΕΕ.
Κι όλοι μας με αφορμή την ταλαιπωρία της κοινωνίας από την απεργία των φορτηγατζήδων (μια ανάλογη απεργία, σε άλλη χώρα, τη Χιλή, στη δεκαετία του ’70. είχε κλονίσει την κυβέρνηση του σοσιαλιστή ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε, τον οποίον , τελικώς, ανέτρεψε ο Α. Πινοσέτ με την αμερικανική καθοδήγηση και επιχορήγηση – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που έχει να κάνει με τις ιστορικές εμμονές του γράφοντος) ανακαλύψαμε το πρόβλημα με τις συντεχνίες.
Λίγες μέρες νωρίτερα είχε καταγγείλει τις συντεχνίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, όταν είχε κάνει λόγο για «συντεχνιακό αυτισμό», ο δε πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου – όπως φάνηκε από τη στάση του έναντι των φορτηγατζήδων, τους οποίους επιστράτευσε – σκοπεύει, όπως γράφει ο Τύπος, να προχωρήσει σε δυναμική αντιμετώπιση των πάσης φύσεως συντεχνιών.
Άλλωστε, έπεται το άνοιγμα και άλλων λεγομένων κλειστών επαγγελμάτων , δικηγόρων, συμβολαιογράφων, πολιτικών μηχανικών...
Και κάναμε όλοι μας σαν να ανακαλύψαμε την Αμερική.
Δεν ξέραμε για τις συντεχνίες;
Δεν ανήκαμε και δεν ανήκουμε κάποιοι εξ ημών σε κάποια συντεχνία;
Κι ο γράφων ανήκει στη δημοσιογραφική συντεχνία, η οποία, όμως, έχασε κι αυτή τα όποια προνόμια είχε κάποτε...
Τα τελευταία τουλάχιστον 35 χρόνια η ελληνική κοινωνία είναι δομημένη στα συμφέροντα των παντός είδους συντεχνιών.
Αλήθεια δεν υπάρχει η συντεχνία των πολιτικών, που υπερασπίζεται τα στενά της συμφέροντα, με πάσης φύσεως δικαιολογίες, ορισμένες εκ των οποίων δεν αντέχουν ούτε καν στη βάσανο της απλής λογικής, όπως αυτό που είχαν με τη βουλευτική σύνταξη με μία και μοναδική θητεία, δηλαδή με τέσσερα χρόνια;
Αλήθεια δεν μπορεί να θεωρηθεί ως συντεχνία κι αυτή των δικαστικών, που καθορίζουν οι ίδιοι το ύψος των μισθών τους;
Αλήθεια δεν γνωρίζουμε πως κυβερνήσεις και συντεχνίες βάδιζαν χέρι – χέρι αλληλοϋποστηριζόμενες κατά καιρούς και συντηρούσες η μία την άλλη;
Όμως, το παιχνίδι αυτό έχει τελειώσει, όπως όλα δείχνουν.
Όσο οι κυβερνήσεις μπορούσαν να δανείζονται και να δίνουν την ψευδαίσθηση της ευημερίας, έδιναν χρήματα και εξυπηρετούσαν (στη λογική των πελατειακών σχέσεων) τα συμφέροντα των συντεχνιών.
Και τη συντεχνιακή λογική δεν την στήριξαν μόνον οι κυβερνήσεις, αλλά και η Αριστερά, η οποία πάντοτε στήριζε, ως δίκαια, τα αιτήματα των πάσης φύσεως συντεχνιών, υπήκουσα και αυτή στον άκρατο λαϊκισμό των δύο πυλώνων του μεταπολιτευτικού ελλαδικού δικομματισμού.
Όμως, το παιχνίδι αυτό έχει τελειώσει, όπως όλα δείχνουν.
Όπως θα πρέπει να τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις μας.
Τα πράγματα αλλάζουν.
Και θα πρέπει να γίνουν πράγματα τα οποία οφείλαμε να γνωρίζουμε πως έπρεπε να γίνουν – ή δεν το γνωρίζαμε, γιατί ποτέ δεν μας το είπαν, αφού πολιτικοί, κομματικοί και συνδικαλιστικοί ταγοί επέλεγαν να χαϊδεύουν αυτιά- αλλά δεν τα κάναμε, γιατί πετάγαμε την μπάλα στην εξέδρα, προσπαθώντας να κερδίσουμε χρόνο.
Και... βλέπουμε!!!
Ο χρόνος τελείωσε.
Κι ότι δεν είχαμε κάνει – σε επίπεδο ανταγωνισμού , εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και μεταρρυθμίσεων – τόσα χρόνια, είτε αυτά μας αρέσουν, είτε όχι, είτε συμφωνούμε είτε όχι, είτε μας βολεύουν (σίγουρα πολλά από αυτά δεν μας βολεύουν) φοβάμαι πως θα τα «φάμε στο κεφάλι».
Και μάλιστα σε μια νύχτα και με βίαιο τρόπο.
Όπως βίαια, μετά τη διεθνή επιτήρηση, άλλαξε η ζωή και οι συνήθειες μας.
Η απεργία των φορτηγατζήδων ταλαιπώρησε την κοινωνία.
Η κλιμάκωση και η έκβασή της θα μπορούσε να αποτελέσει δίδαγμα για πολλούς, με δεδομένο ότι επίκειται, όπως είναι γνωστό, το άνοιγμα κι άλλων κλειστών επαγγελμάτων.
Όμως αυτή η διαδικασία πρέπει να οργανωθεί και μάλιστα με τρόπο συναινετικό.
