Τι τα θέλετε; Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από όταν ανέλαβε η κ. Τίνα Μπιρμπίλη - ή επί το καλλιτεχνικότερον «Μπιρμπίλω» - το σχετικό υπουργείο, τις είδαμε τις προθέσεις της. Με στραβό μάτι τον κοίταζε τον Αχελώο και οι πρώτες δηλώσεις που έκανε κατέστησαν σαφές ότι οι προθέσεις της, κάθε άλλο παρά θετικές ήταν ως προς τη συνέχιση αυτού του πολύπαθου έργου που έχει καταντήσει τρισχειρότερο από το γεφύρι της Άρτας.
Τώρα, βάσει των πρόσφατων εξελίξεων μας επιβεβαίωσε εαυτό που από την αρχή γνωρίζαμε: η συγκεκριμένη υπουργός δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να υποστηρίξει το θέμα της εκτροπής, διότι προφανώς πάσχει από μια νοσηρή οικολογίζουσα αντίληψη, η οποία υπερισχύει έναντι οιασδήποτε άλλης πρακτικής αντίληψης και πολιτικής θέσης. Και φυσικά, έχουμε κάθε λόγο να συμπεραίνουμε ότι για να μην συμπεριλάβει το συγκεκριμένο υπουργείο στις «πράσινες επενδύσεις» της Κυβέρνησης έως το 2015 τα έργα της εκτροπής, αυτή δεν είναι μια απόφαση που μόνη της έλαβε η κ. υπουργός. Θα την έθεσε και ευρύτερα υπ’ όψιν για να πάρει το «πράσινο φως» να την υλοποιήσει, καθώς κατά την αντίληψη τη δική της και των κυβερνώντων η εκτροπή δεν είναι «πράσινη» επένδυση.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει όλα έχουν να κάνουν με μια «πρασινάδα».
Η πραγματικότητα, όμως, αυτής της ιστορίας είναι μια: Η Θεσσαλία διψάει, οδεύει προς ερημοποίηση, έχει ανάγκη εξασφάλισης ικανών υδάτινων πόρων και οι «αποκλεισμοί» ούτε λύσεις προσφέρουν ούτε, βεβαίως, καλές υπηρεσίες σε μια ολόκληρη περιφέρεια. Μια περιφέρεια, ο κάμπος της οποίας είναι καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη του τόπου. Και προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει να είναι, χρειάζεται μια κινητήριο δύναμη, η οποία λέγεται «νερό». Δεν μας είπε λοιπόν ή γενικώς «πρασινίζουσα» κ. Μπιρμπίλη, πού θα το βρούμε αυτό το νερό. Η οποία, αν και πολύ λίγους μήνες υπουργός (από το πουθενά) έχει ήδη προλάβει να κάνει μια πληθώρα από «γκάφες» και να μας δείξει ότι σε πολλές των περιπτώσεων δεν έχει επαφή με την τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά με τεχνοκρατικά ιδεολογήματα, πάντα προς το «πράσινο». Και για να μην παρεξηγηθούμε, η υγιής οικολογία, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη των καιρών. Όταν, όμως, αποκτά παρωπίδες, γίνεται κοντόφθαλμη και ομιχλώδης, τότε μπορεί απλά να γίνει επικίνδυνη. Και, σε καμία περίπτωση χρήσιμη.
Και στην περίπτωση της εκτροπής του Αχελώου, που εκτροπή δεν έχει, όταν από τη δεκαετία του 1980, άρχισε να εγκαινιάζεται το έργο από τον Ανδρέα Παπανδρέου και έκτοτε έχει χορτάσει... εγκαίνια, αυτοί οι... οικολογικοί ακροβατισμοί είναι ακριβώς αυτό. Επικίνδυνοι. Όχι μόνο για τη Θεσσαλία αλλά και για τον κάμπο της.
Γιατί το συγκεκριμένο έργο δεν είναι περιφερειακό (και κάνουν μεγάλο λάθος που επιλέγουν έτσι να το βλέπουν). Το συγκεκριμένο έργο είναι εθνικό.
Πράγματι έχει έρθει η ώρα ο πρωθυπουργός να τοποθετηθεί με σαφήνεια και δημόσια γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα και τις προθέσεις του. Θέλει τον Αχελώο ή όχι. Να μας το πει ξεκάθαρα και όχι με αοριστίες και μισόλογα, όπως έκανε και όταν ήρθε στη Λάρισα, κατά την προεκλογική του ομιλία. Από ασάφειες και μεγαλοστομίες έχουμε χορτάσει. Και εν πάση περιπτώσει εάν δεν θέλει τον Αχελώο ποια είναι η τεκμηριωμένη και υλοποιήσιμη πρότασή του για να σωθεί η Θεσσαλία. Αν ο Αχελώος δεν αποτελεί «μονόδρομο» να μας δείξουν ποιος είναι ο άλλος δρόμος προς τη σωτηρία και να φροντίσουν για την άμεση διάνοιξή του ως οφείλουν.
Ξεκάθαρα πράγματα.
