«Επίταξη», «επιστράτευση», πόσο καιρό έχουν ν’ ακουστούν αυτές οι λέξεις ως «εντολή» στην ελληνική πραγματικότητα. Από το ’74; Υποθέτω πως «ναι». Σε εμπόλεμη κατάσταση παραπέμπουν τέτοιου είδους αποφάσεις και εντολές. Και βεβαίως, εκτός από τους «κηρυγμένους» υπάρχουν και οι «ακήρυχτοι» πόλεμοι, που τους προκαλούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι οποίες πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Σε κανέναν δεν αρέσουν οι ακραίες λύσεις αλλά σε κανέναν δεν αρέσουν και οι ακραίες συμπεριφορές που τελικά οδηγούν σε ακραίες λύσεις. Οι οποίες, τελικά, κάποιες φορές προκύπτουν ως απαραίτητες - μια τέτοια στιγμή είναι και η τωρινή - για τη διαφύλαξη του κοινού συμφέροντος και του κοινωνικού συνόλου.
Το επισημαίναμε και προχθές, με αφορμή τη λευκή απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, αλλά και την απεργία των φορτηγών που είχε μόλις ξεκινήσει και τα πράγματα δεν είχαν πάρει τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχουν λάβει σήμερα, με τις γνωστές συνέπειες και τις παράπλευρες απώλειες.
Ο κάθε εργασιακός κλάδος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να προσπαθήσει να διαφυλάξει τα κεκτημένα του. Το πρόβλημα, όμως, στην Ελλάδα είναι ένα: όταν ένας κλάδος διεκδικεί εν δικαίω ή αδίκω, πρέπει όλοι οι άλλοι να ταλαιπωρούνται και να υφίστανται τις αρνητικές συνέπειες. Οι οποίες αρνητικές συνέπειες πλήττουν τελικά το σύνολο της χώρας. Ο μοχλός πίεσης δηλαδή δεν είναι το δίκαιο των αιτημάτων. Ο μοχλός πίεσης είναι ότι το όποιο δίκιο των ολίγων μετατρέπεται σε άδικο για τους πολλούς οι οποίοι υποφέρουν, υφίστανται αντικειμενική ζημιά σε πολλές περιπτώσεις και διαμαρτυρόμενοι, μετατρέπονται ακουσίως σε μοχλούς πίεσης προς τους κυβερνώντες. Οι οποίοι, βρίσκονται προ των συνεπειών και του πολιτικού κόστους.
Η παρούσα κυβέρνηση βέβαια, φαίνεται, θέλοντας και μη να έχει... ξεπεράσει τα ζητήματα «πολιτικού κόστους» γιατί είναι τόσα τα κόστη από τις αποφάσεις που έχει λάβει και επιβάλει, που ένα πάνω, ένα κάτω δεν θα κάνει τη διαφορά... Στην προκειμένη περίπτωση όμως η απόφασή της να προχωρήσει στη λήψη μιας ακραίας για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει, απόφασης, είναι προς την ορθή κατεύθυνση. Διότι κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν, ότι με τα κακά του και τα στραβά του υπάρχει ένα συντεταγμένο κράτος, το οποίο δεν μπορεί, μαζί με τους πολίτες του, να γίνεται κάθε φορά έρμαιο των ολίγων. Όσο «έλλειμμα Δημοκρατίας» μπορεί να έχει μια απόφαση που... επιστρατεύει την επίταξη, αλλά τόσο «έλλειμμα Δημοκρατίας» έχει και η νοοτροπία, οι οποίοι «ολίγοι» κάθε φορά, ανενόχλητοι και για όσο το επιθυμούν, να ενοχλούν, να ζημιώνουν και να εγκλωβίζουν τους πολλούς. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι αυτές για τις οποίες συζητάμε εδώ. Και ο καθένας ή μπορεί να επιλέξει να δει συνολικά την εικόνα ή μπορεί να βλέπει όποια όψη του νομίσματος τον συμφέρει.
Από κει και πέρα; Μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια που έχουν δημιουργηθεί για όλους, η κυβέρνηση - η οποία και πολλές «πατάτες» έχει κάνει και «βασιλικότερη του Βασιλέως» έχει υπάρξει ως προς το θέμα του μνημονίου, και χρεώνεται σωρεία εσφαλμένων χειρισμών - οφείλει να είναι πιο προσεκτική, πιο ανεκτική και πιο ευέλικτη, όταν έχει να κάνει με τα συμφέροντα ανθρώπων που έχουν επενδύσει σε έναν επαγγελματικό κλάδο. Και εάν αυτό συνέβαινε από την αρχή, και στην προκειμένη περίπτωση, ίσως τα πράγματα να μην είχαν φθάσει στα άκρα, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες. Διαπραγματεύσεις επί τετελεσμένων δεν γίνονται, και μάλιστα από τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Η κατάσταση, έτσι και αλλιώς είναι σοβαρή. Ε, ας δείξουμε το μίνιμουμ της σοβαρότητας που απαιτείται.
