…Βέβαια, αυτή είναι γενικώς η μοίρα («μαύρη μοίρα μου μάνα κακομοίρα μου») κάθε υπουργού των Οικονομικών. Ενώ, από τη μία έχει το προνόμιο να είναι ο υπουργός - κλειδί, ενός υπουργικού σχήματος, γιατί άμα κλείσει την στρόφιγγα και πάψει να δίνει λεφτά τελειώνει το γλέντι, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, βρίσκεται στο στόχαστρο τόσο των υπολοίπων υπουργών όσο βεβαίως και των πολιτών. Οι οποίοι για να προσωποποιήσουν τα δεινά τους, τους δίνουν το όνομα και το πρόσωπο του εκάστοτε υπουργού των Οικονομικών. Και, το παρελθόν έχει να μας «προμηθεύσει» με άπειρα παραδείγματα υπουργών των Οικονομικών που από «εκλεκτοί», «πανίσχυροι» και «τσάροι» - ως συνηθίζεται να τους αποκαλούμε - καταντάνε αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Η περίπτωση βέβαια του Γ. Παπακωνσταντίνου δεν μπορεί να είναι διαφορετική. Αντιθέτως η θέση του είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με τους προκατόχους του στο συγκεκριμένο υπουργείο. Γιατί είναι ο υπουργός Οικονομικών της χειρότερης μεταπολιτευτικής στιγμής της Ελλάδας και μέλος μιας κυβέρνησης η οποία δρα και αποφασίζει παρά… φύσιν της ιδεολογίας της και των προεκλογικών της εξαγγελιών. Και, αναγκάζεται ή κατ΄ άλλους εξωθείται ή οδηγείται λόγω κακών επιλογών σε μία σειρά επώδυνων μέτρων τα οποία επαναφέρουν σε… κατοχικούς ρυθμούς τους σύγχρονους Ελληνες.
Σε καμία περίπτωση λοιπόν αυτός ο υπουργός των Οικονομικών δεν μπορεί να είναι δημοφιλής, ούτε καν συμπαθής που λέει ο λόγος, ούτε και μεταξύ των ομοίων του υπουργών.
Είναι αυτό που θα λέγαμε «αντικειμενικά αδύνατον».
Οι γκρίνιες - μεταξύ των μελών της κυβέρνησης, και γενικά των κυβερνητικών στελεχών έχουν προ πολλού αρχίσει. Πολλές οι διαφωνίες για διάφορους χειρισμούς, πολύς ο προβληματισμός για το είδος και το μέγεθος των μέτρων, μεγάλη η δυσπιστία για την ορθότητά τους και την επιχειρηματολογία του «αναπόφευκτου» που προβάλλεται, και βεβαίως, μεγάλη η δυσφορία. Γιατί την σήμερον ημέρα να είναι κανείς γενικά βουλευτής, πόσο μάλλον κυβερνητικός βουλευτής είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και άχαρη υπόθεση. Οι κυβερνώντες σε αντίθεση σε όσα - σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο - «ευαγγελίζονται» καλούνται να προασπισθούν και να πείσουν για αντιλαϊκά και καταχραστικά μέτρα τα οποία βεβαίως ουδεμία σχέση έχουν με την υποτιθέμενη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Και όταν κανείς δεν πιστεύει αυτό που αναγκάζεται να προασπισθεί, πώς είναι δυνατόν να πείσει τους άλλους;
Το εντυπωσιακό είναι, ότι κάθε φορά που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται εκτός Ελλάδος (δηλαδή πολύ τακτικά), ευχαρίστως ενημερώνει τους συνομιλητές του ότι ο ελληνικός λαός που κατανοεί το πρόβλημα «συμπαραστέκεται» στην κυβέρνηση. Αυτά βέβαια τα λέει μόνον όταν είναι έξω από δω - όπως και χθες το έπραξε στο Ισραήλ - γιατί όταν είναι μέσα έχει τουλάχιστον το «τακτ» να είναι κάπως πιο μετρημένος στις κουβέντες του. Καθότι φαίνεται στο πίσω μέρος του μυαλού του, έχει πάντοτε αυτό που έχει πει ο ίδιος στους εντός Βουλής συναδέλφους του: «Θα μας πάρουν με τις πέτρες».
Για να γυρίσουμε όμως στον «τσάρο» Παπακωνσταντίνου, φαίνεται ότι έχει βρεθεί για τα καλά στο μάτι του κυκλώνα, σε ό,τι αφορά στους συναδέλφους του υπουργούς, σχετικά με τους χειρισμούς του έναντι της τρόικας. Ενώ τίθεται και ζήτημα ελιππούς συνεργασίας και μηδενικής αλληλεγγύης μεταξύ του υπουργού Οικονομικών και αρκετών στελεχών (μεταξύ των οποίων και ο αντιπρόεδρος Πάγκαλος). Και όπως διέρρευσε κοινώς έγινε «της κακομοίρας» στη συνεδρίαση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, με ευθείες βολές από Πάγκαλο, Ρέππα, Κατσέλη και Ξυνίδη για μηδενική αντίσταση στις επιταγές του ΔΝΤ.
Είναι φυσικό, επόμενο και συνεχιζόμενο να διαμορφώνεται ένα τέτοιου είδους σκηνικό στους ενδοκυβερνητικούς κόλπους, ανεξάρτητα και πέρα από τα σενάρια ανασχηματισμού, που εντέχνως προωθούνται.
Και θα έχει πράγματι ενδιαφέρον να δούμε στο τέλος που… ξυρίζουν τον γαμπρό, ποια είναι η μοίρα που επιφυλάσσεται στον Γ. Παπακωνσταντίνου. Ιδια με των προκατόχων του ή μήπως χειρότερη;
