Το 1827, οι καπεταναίοι και οι ιππότες των Ορέων διαγκωνίζονταν για την εξουσία. Αυτός ο διαγκωνισμός και η διχόνοια η δολερή είχαν φέρει το νεοσύστατο κρατίδιο ΕΛΛΑΣ στα πρόθυρα της διάλυσης και της υποταγής ξανά στους Τούρκους. Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης, με την επέμβασή τους στο Ναυαρίνο, έσωσαν την κατάσταση.
Το 1827, ο μεγαλοϊδεατισμός, η δανειοληπτική αφροσύνη και ο στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός κάποιων πολιτικών έριξε τη χώρα στα τάρταρα της πτώχευσης. Και πάλι επενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις και έσωσαν τα προσχήματα.
Το 1947, ο εθνοκτόνος διχασμός έφερε επίσης τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Ξανά οι μεγάλες δυνάμεις επενέβησαν και βοήθησαν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της.
Όχι, η προσφορά της βοήθειας κάθε φορά δεν γινόταν αφιλοκερδώς. Η αντιπαροχή ήταν οι γεωπολιτικές διευκολύνσεις, η εξυπηρέτηση γεωστρατηγικών στόχων, ο περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας κ.λπ.
Και φτάσαμε κουτσά – στραβά στο 2010. Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν το πολιτικό προσωπικό, στη μεγάλη πλειονότητά του, προερχόταν από τρεις κυρίως κοινωνικές δεξαμενές: Από τις κομματικές νεολαίες, από τους αριβίστες του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και από τους γόνους των επαγγελματιών της πολιτικής. Κατά κανόνα ανεπάγγελτοι, ανεκπαίδευτοι, ατάλαντοι. Και, όπως οι φύλαρχοι, οι αρματωλοί και οι κλέφτες, έναν και μόνο στόχο είχαν: την κατάληψη, τη νομή και την απόλαυση της εξουσίας. Αντί παντός μέσου και τιμήματος. Εφαρμόζοντας ένα ρουσφετολογικό πολιτικό σύστημα και επιτρέποντας τη μικροδιαφθορά μεταξύ των ψηφοφόρων με τις πλασματικές επιδοτήσεις, τους παράνομους διορισμούς, τις ανήθικες προαγωγές και άλλες διευκολύνσεις εξαγόραζαν ανοχή για τη δική τους διαπλοκή και τη μεγαλοδιαφθορά, εφαρμόζοντας την αρχή «ένοχος, ένοχον ου ποιεί».
Ωστόσο, αυτός ο δανειοληπτικός ανεγκεφαλισμός και η αδιάντροπη λεηλασία και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος έφερε, για μια ακόμη φορά τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Για να αποφύγουμε τη στάση πληρωμών και την πτώχευση, ζητήσαμε και πάλι τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων. Υπογράψαμε το μνημόνιο με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. για να πάρουμε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ και να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και όπως πάντα, οι δανειστές μας επέβαλαν και τους όρους τους. Δηλαδή, μία άγρια λιτότητα και μια σειρά από διαρθρωτικές αλλαγές, που αν είχαν γίνει νωρίτερα δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ. Ας τονισθεί και πάλι ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν μόνιμες έχθρες και φιλίες, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα.
Θα περίμενε κανένας, στο όνομα της ισονομίας και της δικαιοσύνης, τα βάρη αυτά να τα επωμισθούν όλοι οι Έλληνες, ανάλογα με τις δυνάμεις καθενός. Και όμως, κάποιες κοινωνικές ομάδες με παχυλούς μισθούς και τετράπαχες συντάξεις, όπως οι δικαστές, οι βουλευτές, οι υπάλληλοι της Βουλής, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, οι ασκούντες κλειστά επαγγέλματα κ.λ.π. αρνούνται να επωμισθούν οποιοδήποτε βάρος. Και απειλούν με προσφυγές στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στα Διεθνή Δικαστήρια για παράβαση του Συντάγματος κ.λπ. Σαν να μη θυμούνται το θέμα με τον «βασικό μέτοχο», λες και δεν ξέρουν ότι το Εθνικό δίκαιο υποτάσσεται πάντοτε στο Διεθνές.
Το Ελληνικό Σύνταγμα, σε πολλά σημεία αναφέρει την υποχρέωση του κράτους να προσφέρει στους πολίτες Παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, εργασία και άλλα κοινωνικά δικαιώματα.
Όμως, αλίμονο, για να μπορεί το κράτος να ικανοποιεί όλες αυτές τις ανάγκες απαιτούνται χρήματα. Από την αρχαιότητα δυστυχώς, ισχύει το «δει δη χρημάτων...». Χρειάζονται οπωσδήποτε χρήματα και χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα...
* Ο Γιάννης Μήτσιου είναι φυσικός - νομικός
