Στο σημερινό μου κείμενο, αγαπητέ μου αναγνώστη, θα προσπαθήσω επιγραμματικά και με απλούς και κατανοητούς αριθμούς να προσεγγίσω, που πράγματι πήγαν τα λεπτά του Έλληνα φορολογουμένου και πώς σκαρφάλωσε το δημόσιο χρέος στα 300 δισ. ευρώ και άνω.
Φθάσαμε στη σημερινή κατάντια και σε αυτή τη χρεοκοπία, γιατί κακά τα ψέματα, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις των δύο κομμάτων εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από το 1981 μέχρι σήμερα, δεν έκαναν απολύτως τίποτε θετικό και προς τη σωστή κατεύθυνση, προκειμένου να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και να πατάξουν τη μεγάλη σπατάλη, που είχε στηθεί όλα αυτά τα χρόνια γύρω από το δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Κοινό έγκλημά τους ήταν ότι, δεν σεβάσθηκαν και δεν υπολόγισαν καθόλου τον ιδρώτα και το μόχθο του Έλληνα φορολογουμένου.
Έχουμε και λέμε η ετήσια σπατάλη στο κράτος εκτιμάται στα 10 δισ. ευρώ τον χρόνο. Η φοροδιαφυγή υπολογίζεται σε 22 δισ. ευρώ επίσης τον χρόνο. Η χώρα μας ξοδεύει το 3,5% του ΑΕΠ το χρόνο για την άμυνά της, έναντι 2% και κάτω του ΑΕΠ των χωρών της Ε.Ε. Το επιπλέον 1,5% του ΑΕΠ μεταφράζεται σε 3,5 δισ. ευρώ το χρόνο. Η φοροδιαφυγή 8 δισ. το χρόνο. Η φοροκλοπή (Φ.Π.Α.) ανέρχεται σε 6,5 δισ. το χρόνο. Πάνω από 9 δισ. ευρώ ξόδεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία το 2009 για φάρμακα. Τα χρέη των νοσοκομείων ανέρχονται άνω των 5 δισ. ευρώ, του ΟΣΕ 9,2 δισ. ευρώ και καθημερινά προστίθεται άλλα 2 εκατ. ευρώ, των αστικών συγκοινωνιών των Αθηνών σε 2,8 δισ. ευρώ. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και εάν προσθέσουμε τουλάχιστον 23,4 δισ. ευρώ, που χρωστάνε 827,306 φυσικά πρόσωπα, τότε μπορεί να βγάλει ο καθένας μας τα αναγκαία και εύκολα συμπεράσματα, πού πήγαν τα λεφτά, που λείπουν από τα ταμεία του κράτους.
Απ’ αυτά τα χρήματα το κράτος έχει λαμβάνειν συνολικά 60 δισ. ευρώ περίπου και χρωστά κοντά στα 17 δισ. ευρώ (Νοσοκομεία – ΟΣΕ – Αστικές Συγκοινωνίες). Όπως προκύπτει από μια πρόχειρη ανάλυση των στοιχείων εάν, μπορούσε το κράτος μας να εισπράξει έστω μέρος από τα 60 δισ. ευρώ, που του χρωστούν, ας πούμε 30 δισ. ευρώ, τότε δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως δημοσιονομικό έλλειμμα, για τη χώρα μας και ούτε επίσης καμία ανάγκη προσφυγή μας στην Τρόικα (ΔΝΤ – ΕΕ – ΕΚΤ) γιατί το δημόσιο, θα ήταν ταμιακώς εντάξει. Επειδή η χώρα μας, όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπόρεσε και δεν μπορεί ακόμα, να εισπράξει τους φόρους και τα έσοδα, που προορίζονται για τις ανάγκες του δημοσίου, αναγκάζεται εκ των πραγμάτων, για να αντεπεξέλθει στις τρέχουσες απαιτήσεις του κράτους, να δανείζεται και έτσι και σε συνδυασμό με το σπάταλο και το αχόρταγο κράτος, που έχουμε στήσει, σκαρφάλωσε σιγά – σιγά το χρέος στα 300 δισ. ευρώ, έναντι ΑΕΠ 250 δισ. ευρώ ήτοι 12% του ΑΕΠ και μέχρι το 2013 εκτιμάται να φθάσει τα 400 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 140%.
Πεποίθησή μου είναι ότι, η κακοδαιμονία αυτού του τόπου έχει να κάνει, με την καθημερινή αλόγιστη και ανεξέλεγκτη σπατάλη, που συντελείται στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στη μεγάλη φοροδιαφυγή, φοροκλοπή, φοροαποφυγή και εισφοροδιαφυγή και στην ανικανότητα της κρατικής μηχανής να εισπράττει, τους αναλογούντες σε αυτή φόρους.
Όταν αναφέρομαι στη σπατάλη και στη φοροδιαφυγή, εννοώ τις μίζες, το φακελάκι και γενικά στη διαφθορά και στη διαπλοκή, που συμμετέχουν σε αυτήν συνήθως επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί και κυβερνητικά πρόσωπα, που εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος τις θέσεις τους, για να πλουτίζουν ή και ακόμα να θησαυρίζουν.
Το στοίχημα για τη σημερινή κυβέρνηση είναι εάν, κατορθώσει με τα μέτρα, που συνεχώς παίρνει, να εξυγιάνει το φορολογικό μας σύστημα, ώστε να μπορεί να συλλαμβάνει με σχετική ευχέρεια τη φορολογητέα ύλη και να εισπράττει στη συνέχεια το κράτος, τους προκύπτοντες εξ αυτής φόρους.
Ευχή όλων μας είναι να τα καταφέρει, για να σταματήσει κάποτε σε αυτή τη χώρα, φόρους να πληρώνουν μόνον τα κορόιδα.
Σημείωση: Εάν κάθε χρόνο, μειώνουμε το τεράστιο δημόσιο χρέος (300 δισ. ευρώ) ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά 2%, θα απαιτηθούν τουλάχιστον, εξήντα (60) χρόνια, για να μπορέσουμε να το αποσβέσουμε. Αυτό θα πρέπει πρώτα εμείς οι Έλληνες να το συνειδητοποιήσουμε, μα πάνω απ’ όλα, να βοηθήσουμε να βγάλουμε επιτέλους και κάποτε, αυτή τη θηλιά του δημοσίου χρέους, που μας έχουν περάσει και βρίσκεται μόνιμα στο λαιμό μας και είναι έτοιμη να πνίξει εμάς και το Έθνος μας. Συνεπώς απαιτείται άμεσα η εφαρμογή ενός μοντέλου ταχείας ανάπτυξης και ανάταξης της οικονομίας μας.
