«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», είπε χθες ένας εκ των αγορητών στη Βουλή, όπου συζητιόταν το «νομοσχέδιο - καρμανιόλα», το οποίο κόβει ή περιορίζει δραστικά όλα τα μέχρι σήμερα κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και όλες τις δικλείδες ασφαλείας που ίσχυαν στο ασφαλιστικό. Και το οποίο, ως γνωστόν, ψηφίζεται σήμερα - εν μέσω γενικής απεργίας - προκειμένου να πέσει «τύποις» και η αυλαία στην τελευταία πράξη του εν λόγω δράματος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν νέες πράξεις άλλου έργου, αφού είναι πολύ πιθανόν κατόπιν προσφυγών - έχει ήδη γίνει αυτό σε άλλη χώρα - πολλά από τα μέτρα που ψηφίζονται να κριθούν αντισυνταγματικά.
«Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν», είπε λοιπόν ο αγορητής, που δεν θυμάμαι ποιος ήταν, και που σίγουρα δεν ανήκει στους κυβερνητικούς βουλευτές, αποδίδοντας πολύ εύστοχα την κατάσταση που θα επικρατεί από δω και πέρα και στο θέμα των κουτσουρεμένων κατώτατων συντάξεων. Γιατί, τέτοιες που θα είναι, αφού δεν θα μπορεί να ζήσει κανείς, μάλλον θα περιμένει να απέλθει από το μάταιο τούτο κόσμο για ν’ ανακουφιστεί. Επίσης, γενικά σχολιάζοντας τα περί σύνταξης, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και το άλλο «τα δένδρα πεθαίνουν όρθια», γιατί μέχρι να ’ρθει η ώρα της συνταξιοδότησης, αν όχι όρθιοι, πάντως καθιστοί θα έχουμε πιθανότητες να δούμε τα ραδίκια ανάποδα. Από τη μια ανεβαίνουν τα όρια ηλικίας, από την άλλη κόβονται οι συντάξεις, ο στόχος είναι προφανής: για να εξυγιάνουν τα ασφαλιστικά ταμεία θα ξεκάνουν εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Θα λέγαμε ότι η σημερινή, με την ψήφιση του συγκεκριμένου ανομήματος, είναι η μέρα που θ’ αλλάξει δραστικά και δραματικά, επίσης, την καθημερινότητά μας, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Και επειδή φοριέται πολύ η αναφορά περί του κλεισίματος του μεταπολιτευτικού κύκλου, θα έλεγα ότι και σήμερα κλείνει για το μέσο Έλληνα - γιατί γι’ αυτόν μιλάμε πάντα - ένας κύκλος ζωής. Και ανοίγει ένας άλλος, που από τη μια επιχειρεί να μας εισάγει σε μια άλλου είδους νοοτροπία (πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό) από την άλλη σίγουρα μας οδηγεί σε μια σκοτεινή, ζοφερή εποχή, τα φαντάσματα της οποίας ήδη μας τρομάζουν.
Πραγματικά οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στην παρούσα φάση είναι... αξιοθρήνητοι. Όχι μόνο γιατί καλούνται, υποχρεώνονται και «εκβιάζονται» να ψηφίσουν και να υπερθεματίσουν σε προτάσεις, οι οποίες αντίκεινται στη γενική ιδεολογική τους πολιτική προσέγγιση, αλλά γιατί διά της ψήφου τους βάζουν στάμπα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι είναι «εχθροί του λαού». Και μπορεί ως παρηγοριά να πιπιλίζεται η καραμέλα ότι «είναι απαραίτητα για τη σωτηρία του έθνους», αλλά... παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.
Από την άλλη ο Α. Σαμαράς παρουσίασε χθες τις εναλλακτικές προτάσεις της Ν.Δ., ουσιαστικά όχι για έξοδο από το μνημόνιο, αλλά για καλύτερη και εν πάση περιπτώσει, διαφορετική διαχείρισή του, δίνοντας έτσι μια διέξοδο ελπίδας σε όσους ακόμη πιστεύουν, ενώ σε αντίβαρο ο υπουργός Εργασίας μας είπε ότι αν τα πράγματα πάνε καλύτερα, μπορεί κάποια από τα μέτρα που σήμερα λαμβάνονται να διορθωθούν.
Ένα είναι προφανές και το καταλαβαίνουμε όλοι, χωρίς να είμαστε οικονομολόγοι. Αν το κράτος συνεχίσει να απομυζά και να στραγγίζει τους πολίτες, χωρίς παράλληλα να κάνει τίποτα για να υπάρξει ανάπτυξη, θα ’ρθει μια ώρα που θα μας έχει στύψει σαν λεμονόκουπες. Και μας και τη χώρα μαζί. Και μια τέτοια... «προοπτική» δεν μπορεί να εμπερικλείει ελπίδα και δεν μπορεί να λέγεται «μέλλον».
