Είναι παρήγορο πάντως ότι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία συμφωνούν σε ένα πράγμα: ότι το μνημόνιο είναι... μνημόσυνο για την Ελλάδα. Οπότε όσο και να διαφωνούν για τα υπόλοιπα, το διά ταύτα δεν αλλάζει. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ισχυρίζεται ότι το μνημόνιο που αναγκάστηκε να υπογράψει (αυτό είπε σε τελευταία συνέντευξή του ο Α. Παπανδρέου), δεν είναι παρά το μνημόσυνο της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. Και μπορεί η Ν.Δ. να λέει ότι το μνημόνιο που υπέγραψε το ΠΑΣΟΚ, λόγω των ανεπαρκών οικονομικών χειρισμών, να είναι «μνημόσυνο» για την Ελλάδα και τους Έλληνες και να θέλει να βγάλει τη χώρα από αυτό όταν (λέμε) θα γίνει κυβέρνηση, αλλά η βάση του θέματος είναι το «μνημόσυνο». Και όλοι αυτοί οι λοιποί κομματικοί συγγενείς ξέρετε ποιους κλαίνε και ποιους μνημονεύουν. Όχι την οικονομία. Εμάς, που την πληρώνουμε τη νύφη και είμαστε ήδη «οικονομικοί μακαρίτες» και ο καφές δίδεται εις το κυλικείον του νεκροταφείου υπό την επωνυμία «Η Ωραία Ελλάς».
Τι μας νοιάζει τώρα εμάς αν και οι δύο, για μια ακόμη φορά απεκδύονται τις πραγματικές τους ευθύνες για τα όσα καλούνται να πληρώσουν οι μικρομεσαίοι Έλληνες. Αυτόν τον «πόνο» είχαμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα του ενός ή του αλλουνού. Εμάς ο πόνος είναι στην τσέπη μας καθημερινά και δεν φτάνουν ούτε τα λόγια της παρηγοριάς, ούτε οι δικαιολογίες για τα χάλια μας τα μαύρα.
Πάντως, όσον αφορά στη Νέα Δημοκρατία, που επιδιώκει (ή έτσι λέει τουλάχιστον) την έξοδο από το μνημόνιο, είναι ν’ απορεί κανείς γιατί παρουσιάζει μια αντιφατική συμπεριφορά. Από τη μία δεν ψήφισε μεν το μνημόνιο (και το «γιατί» το έχει εξηγήσει τόσες φορές και με τόσους τρόπους, που είναι σαν να προσπαθεί να... δικαιολογηθεί γιατί έφαγε «χέρι» και από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), από την άλλη όμως δεσμεύτηκε έναντι της Τρόικας διά στόματος Σαμαρά ότι εφόσον ανέβει στην κυβέρνηση, θα είναι συνεπής απέναντι στις δεσμεύσεις που ανέλαβε τούτη η κυβέρνηση. Πώς λοιπόν θα βγει από το μνημόνιο χωρίς να εκτεθεί απέναντι στην Τρόικα και χωρίς αυτό να έχει συνέπειες; Να δούμε, βέβαια, τι θα μας πει αύριο και ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, πώς το εννοεί το όλο θέμα, αλλά... Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα παζάρια που τώρα έγιναν - αν έγιναν - καθόρισαν, ατυχώς, ένα μακροχρόνιο πλαίσιο. Φυσικά, σε μια εποχή που ο κόσμος ασφυκτιά, είναι «έξυπνο», ως αντιπολιτευτική τακτική να εστιάζει η Ν.Δ. στην απαλλαγή από το μνημόνιο (το ίδιο και ίσως με πολύ εντονότερο τρόπο θα έπραττε και το ΠΑΣΟΚ αν ήταν στην αντιπολίτευση), αλλά επί του πρακτέου, τι περιθώρια πραγματικά υπάρχουν;
Τώρα, πέραν του «μνημοσύνου» και καθότι η «ταύτιση» στο χαρακτηρισμό με τη Ν.Δ. προέκυψε από τη συνέντευξη που έδωσε, σε δύο δόσεις, σε αθηναϊκή εφημερίδα ο Γ. Παπανδρέου, είχαμε την ευκαιρία να λύσουμε και άλλες απορίες. Όπως επί παραδείγματι να μάθουμε για τον «Παράξενο ταξιδιώτη». Ξέρετε, αυτόν τον πρωθυπουργό που πάει κι έρχεται με μια βαλίτσα στο χέρι και ενίοτε κάνει και καμιά στάση Ελλάδα για ν’ ασκήσει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Μας ενημέρωσε λοιπόν, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, ότι αυτό πρέπει να κάνει ένας πρωθυπουργός σήμερα. Να ταξιδεύει! Θα μπορούσε δηλαδή να είναι άνετα και ταξιδιωτικός πράκτορας. «Αν είμαι εγώ αναγκασμένος να περιπλανώμαι ανά τον κόσμο υπερασπιζόμενος την Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι παραπλανάται όποιος θεωρεί ότι σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης είναι να περιορίζεις τις πρωτοβουλίες σου μεταξύ Ραφήνας και Μαξίμου», δήλωσε με περισσή υπερηφάνεια και εν συνεχεία... πήρε τη βαλίτσα του κι έφυγε!
